معماری دوران سلسله ی مینگ

معماری دوران سلسله­ی«مینگ»      

در عصر سلسله­ی«مینگ»(1368 تا 1644میلادی)، چین وارد دوران پایانی جامعه­ی فودالیستی شد. سبک معماری در این دوران عمدتا سبک سلسله«سونگ» را به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت، اما در زمینه­ی طراحی و نقشه­کشی این بناها کاملا از سبک سایر دوران­ها متمایز هستند.

طراحی شهر و سبک معماری کاخ­های این دوران، توسط نسل­های بعدی نیز مورد استفاده قرار گرفت. شهرهای پکن و نان کن، بزرگ­ترین شهرهای باستانی موجود در چین، مدیون طراحی و سبک معماری این سلسله به­شمار می­روند. در این دوران، پکن پایتخت چین تجدید بنا شد و به سه بخش بیرونی، داخلی و امپراتوری تقسیم گردید. در این دوران، هم­چنین ساخت«دیوار دفاعی بزرگ چین» صورت گرفت که دیوارها، قلاع وگذرگاه­ها و بسیاری از قسمت­های مهم این دیوار، با آجر و مهارت و استادی از کرانه­ی رود«یا لو­زیانگ» در شرق تا گذرگاه«زیا یو­گوانگ» در استان«گَن­سو» در غرب چین به طول 5660کیلومتر امتداد دارد، آغاز و به پایان رسید. در این دوران، شیوه و سبک تعمیر و تزئین بنا، با مصالح گوناگون مانند سنگ، آجر، شیشه و الوارهای چوبی متداول و ترکیب بندی ساختمان­ها پخته تر شد.