تنوع گویش در زبان چینی

نقشه گویش‌های زبانی، قابل بازیابی از: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Map_of_sinitic_languages_cropped-fa.svg

زبان در حیات فرهنگی یک ملت، همیشه نقشی بنیادین داشته و چنان پر اهمیت است که وقتی یک نظام خاص زبانی پدید می‌­آید، گویی ملتی نوین ظهور کرده است. لذا، زبان مشترک، یکی از معیارهای تعیین هویت یک ملت به­‌شمار می­‌آید. صورت­‌های بیانی در ضمیر آگاه مردم، معیارهایی می­ شوند که فعالیت­‌های فکری را به صورت الگویی ثابت تبدیل و فعالیت­‌ها را به نتیجه­‌گیری خاصی سوق می‌دهند. بنابراین می­توان گفت زبان، تجلی آوایی، نوشتاری، و رفتاری، مفهومی است‌­که در جریان فعالیتهای فکری پدید آمده است.

تنوع گویش‌ها در زبان چینی

زبان چینی، یکی ازخانواده­‌های زبانی است که در خود شاخه­‌ها و گویش‌های زبانی متعددی دارد. این زبان­‌ها به نام«فانگ­ین(Fang Yen)» (زبان‌های منطقه ای) شناخته می­ شوند که همان لهجه­‌ها یا گویش‌های متنوع زبان چینی هستند و تمام جمعیت 2/1 ملیاردی چین، حد اقل به یک یا دو گویش از این لهجه‌ها صحبت می‌کنند.

از ویژگی‌های قابل توجه همه‌ی گویش­ه ای موجود در زبان چینی، حالت آهنگین­(نواخت Tonal) داشتن آن­‌ها است. این بدان معنی است که هر هجا می­تواند بسته به زیر و بم به کار رفته در قرائت و تلفظ آن، معنای متفاوتی به خود بگیرد. مثلا گویش ماندارین(mandarin) دارای 4 نواخت، کانتونی(Cantonies) 6 تا 9 نواخت( بسته به اینکه از چه کسی سوال شود) و تایوانی(Taiwanies) دارای7 نواخت دارد.

گویش‌های عمده‌ی موجود در زبان چینی، اغلب برای افرادی که به آن گویش صحبت نمی‌کنند، غیر قابل فهم هستند. اما بیشتر مردمی که در چین یا تایوان زندگی کرده و گویش ماندارین گویش اصلی محلی آن‌ها نیست، تا حدودی می­توانند به آن گویش صحبت کرده یا لااقل آن را بفهمند.

هر یک از گویش‌های عمده­‌ی زبان چینی شاخه­‌های مختلفی را تشکیل می­دهند. برای نمونه، گویش ماندارین به لهجه­‌های شمالی، جنوبی و جنوب غربی تقسیم می­ شود که باز کم و بیش برای دیگران قابل درک نیست.

نیز نگاه کنید به

زبان و ادبیات چینی؛ زبان چینی؛ سیر تحول زبان چینی

منبع اصلی

_{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.}

نویسنده مقاله

علی محمد سابقی