معماری بنای قصرها و کاخ ها در چین
ساختمان قصرها و کاخها یا به عبارت دیگر ساختمانهای دربار، بناهای عظیم و پرابهت و شکوهمندی هستند که امپراتوران بهمنظور استحکام سلطهی خود، کسب افتخار و اعتبار و قدرت سلطنتی، و برآوردهساختن نیازهای زندگی مادی و معنوی خود بنا کردهاند. این گونه ساختمانهای درباری، معمولا باشکوه، پرابهت، مجلل و توسط برجستهترین معماران هر عصر و با استفاده از بهترین مواد ساختمانی در بهترین مکانها و با در نظر گرفتن مسائل امنیتی، دفاعی، آب و هوایی و دسترسی به مناطق مختلف کشوری ساخته شدهاند.
از دوران حاکمیت نخستین امپراتوران چین، قصرها محل اقامت و زندگی امپراتور و خاندان و وابستگان درباری بوده و محل رتق و فتق امور دولتی بوده که با گسترش مناطق تحت حاکمیت هر امپراتور، بر وسعت و تعدد ساختمانهای قصرها و کاخها افزوده میشد.
خصوصیات مشخص این گونه بناها، داشتن سقفهای بسیار بلند با بامهای شیروانی پوشیده از آجرها، و سفالها و کاشیهای زرد رنگ، و همچنین نقاشیهای وسیع و زیبا، حکاکیهای آجری، سنگی و چوبی ظریف و زیبا، زیرسازی مستحکم، پارتیشنها، و ستونهای بلند از سنگ مرمر و بناهای متنوع و رنگارنگ در حاشیهی آن، دروازههای متعدد و استحکامات دفاعی قوی است.
کاخ «تایخِه» در شهر ممنوعهی پکن، و سایر قصرهای موجود در این شهر مانند قصر تابستانی، نمونهی بارزی از معماری قصرهای چینی بهشمار میروند. این قصرها معمولا به دو بخش: بخش محل برگزاری آیینها و مراسم تشریفاتی سیاسی و اداری و بخش اندرونی، برای سکونت امپراتور و همسران و ندیمههای دربار تقسیم میشوند. در پشت این قصرها منطقهای نیز به باغها و تفرجگاههای امپراتور و ملکهها اختصاص مییابد.
اغلب این گونه کاخهای باستانی، به دلیل تغییر سلسلهها و وقوع جنگها و شورشها، و آتشسوزیها نابود شده و از بین رفتهاند. در حال حاضر تنها شهر ممنوعه در پکن، و قصرهای باستانی «شِن یانگ» و خرابههای قصرهای سلسلههای «خَن» و «تانگ» در شهر «شیآن» از این معماریهای پرشکوه باقیماندهاند.
نیز نگاه کنید به
منبع اصلی
سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.
نویسنده مقاله
علی محمد سابقی