غذاهای سنتی ژاپن
برنج که غذای اصلی مردمان مجمع‌الجزایر ژاپن است از حدود دو هزار سال پیش، از قاره آسیا به این سرزمین آورده شده است. رایج‌ترین شکل غذا در ژاپن عبارت است از برنج پخته شده به همراه سبزیجات و فراورده‌های دریایی فصلی. همچنین ریشه‌هایی مانند ترب و سیب‌زمینی‌های شیرین، غلاتی مانند جو و ارزن و انواع حبوبات بومی همواره حضور پررنگی در آشپزی ژاپنی داشته‌اند. پس از گسترش دین بودا در ژاپن از قرن ششم میلادی و تحت تأثیر آموزه‌های این دین، تا مدت‌ها مصرف گوشت حیوانات ممنوع شد و از همین رو، مصرف غذاهای با منشأ گیاهی رواج بسیاری یافت. در این دوران، پیروان آیین ذن نوعی آشپزی مبتنی بر گیاه‌خواری موسوم به شوجین ریوری[1] را رواج دادند.
در قرن پانزدهم میلادی بسیاری از عناصر اصلی آشپزی امروز ژاپن مانند سس سویا[2]، خمیر میسو[3] و پنیر توفو[4] که همگی از دانه‌های لوبیای سویا تهیه می‌شوند، راه خود را به فرهنگ غذایی ژاپن باز کرده بودند. فرهنگ غذایی ژاپن که در طول تاریخ شکلی ساده و نسبتاً یکنواخت داشت از دوره ادو به‌تدریج به فرهنگی پیچیده و دارای تنوع تبدیل شد. پس از ورود فرهنگ غربی به ژاپن در سده‌های نوزدهم و بیستم، فرهنگ غذایی این کشور تنوع بیشتری یافت و غذاهای ملل گوناگون نیز گاه با کمی تغییر برای سازگار شدن با ذائقه ژاپنی‌ها، به فرهنگ غذایی این کشور افزوده شد.
[1] 精進料理/Shōjin ryōri.
[2] 醤油/Shōyu.
[3] 味噌/Miso.
[4] 豆腐/Tōfu.