ساموئل چيم سورو
ساموئل چیم سورو نویسنده و شاعر معروف زیمبابوهای در سال 1949 در ایالت ماشونالند شرقی به دنیا آمد.
چیم سورو فعالیتهای ادبی خود را از نیمه دهه 1970 آغاز کرد و به تدریج اشعاری از وی به زبانهای انگلیسی و شونا در مطبوعات رودزیا به چاپ رسید.
اولین مجموعهی اشعار ساموئل چیم سورو به زبان انگلیسی –شونا در سال 1978 تحت عنوان "دود و شعلهها" منتشر و روانه بازار گردید. او در این کتاب به مفاهیمی چون عشق و دوستی، کمک به همنوع و لزوم زندگی مسالمت آمیز انسانها میپردازد و در لا به لای اشعار خود صبوری و متانت سیاهان کشورش را در مقابل خشونت و بی رحمی سفیدپوستان حاکم با زیباترین تعابیر و عبارات به تصویر میکشد. بهره گیری از اصطلاحات عمیق شاعرانه و غلبه فضای عرفانی بر اشعار از ویژگیهای این اثر بوده و موجب شهرت آن در محافل ادبی رودزیا گردید. چیم سورو در مصاحبهای، چاپ کتاب مزبور را موجب ارتقای روحیه جنگجویان آزادیخواه زیمبابوه دانسته ابراز میدارد برخی از مبارزان در اعماق جنگلهای کشور با مطالعه اشعار این کتاب اشک شوق ریختهاند.
وی در سال 1980 و در اوایل استقلال، کتاب "اولین قول" را به زبان شونا منتشر کرد. در همان سالها داستانی کوتاه (Hoyiyo ne Hohwa) را منتشر کرد که در کتابهای درسی مدارس گنجانده شد.
رمان "هیچ چیز غیر ممکن نیست" مهمترین کتاب وی است که در سال 1983 به چاپ رسید.
چیم سورو در این کتاب اندیشههای واقع گرایانه خود را با افکار ایدهآلیستی در هم آمیخته و در بسیاری از صفحات کتاب نارضایتی خود از اندیشههای غمگبن توأم با یأس و دلمردگی سیاهان را بیان داشته میکوشد آیندهای سرشار از روزهای پر از امید و خوشبختی را برای آنان ترسیم نماید.
ساموئل چیم سورو پس از تألیف این رمان، شهرت فراوانی به دست آورد و موفق به دریافت جایزه ادبی ناشران کتاب زیمبابوه در سال 1984 گردید. برخی از اعضای عالی رتبه حزب حاکم زانو پی اف نیز از تلاش این نویسنده در به تصویر کشیدن وقایع دوران مبارزات تقدیر کرده این کتاب را در زمره کتب جاودانی و ماندگار در تاریخ ادبیات کشور خواندند[۱][۲].
نیز نگاه کنید به
زبان و ادبیات زیمبابوه؛ ادبیات معاصر زیمبابوه؛ نویسندگان معاصر زیمبابوه
کتابشناسی
- ↑ عرب احمدی، امیربهرام (1382). زیمبابوه سرزمین رازهای جاودان. تهران: توسعه دانش و پژوهش ایران.
- ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی. ص. 178-179.