سیدضیاء جعفری
سید عنایت علی شاه فرزند میر مرتضی از شاعران فارسی گوی پاکستان در سده بیستم میلادی بود. وی از ایرانی تباران پاکستانی است. نیای بزرگ وی به تام میر گنج بخش از مردم سبزوار بود که بعد از مدتی به کابل رفت و در آنجا درگذشت.
میر طیب پسر وی از کابل به پیشاور رفت و ماندگار شد و سید ضیاء از خاندان وی بود که در 1905 م در پیشاور زاده شد. سید ضیاء در پیشاور مدارج تحصیلی را تا دیپلم گذراند و به ادبیات روی آورد و پس از همنشینی با درویشی به فراگیری عرفان و دانش های دینی پرداخت و در نهایت به سلسله های قادریه و چشتیه روی آورد و صاحب خرقه شد.
وی سپس به سفرهای زیارتی رفت و از ایران و عراق و مدینه و مکه دیدن کرد. در روزنامه نگاری دست داشت و چندی مدیر هفته نامه های سرحد و انگار ( به زبان های اردو و پشتو) و تعمیر نو و نشریه دولتی خلاصه اخبارات اشتغال داشت.
مادرش از خانواده های ایرانیانی بود که همراه نادرشاه به شبه قاره رفته بودند. وی شاعر فارسی گو بود و در انجمن بزم سخن، شاگرد جگر کاظمی بود. مجموعه ای از رباعیات او به زبان فارسی و اردو به نام "صبوحی" در پیشاور چاپ شده است. وی در 1970م در پیشاور درگذشت[۱].
نیز نگاه کنید به
مطالعات ایرانی و ایران شناسی در پاکستان؛ بزم سخن (پیشاور)
کتابشناسی
- ↑ توسلی، محمد مهدی (1403). یادداشت های روزانه.
نویسنده مقاله
محمد مهدی توسلی