طریقه نقشبنديه در عراق
اين طريقت منسوب به خواجه بهاءالدين محمد نقشبند متوفی در سال 792 هـ ق است. نقشبنديه شاخه‌ای منشعب از سلسله خواجگان است که به خواجه احمد عطا سيوی معروف به حضرت ترکستان منسوب بوده است. بعدها اين سلسله در هند مخصوصاً در دوره اقتدار مغولان هند، نفوذ داشتند. این طریقه به توبه مستمر، اطاعت از شریعت، صحبت با صالحان و مشاوره با شیخ در امور دنیوی و اخروی تأکید دارد. پيروان اين طريقت در آغاز طرفدار زهد و فقر و سادگی بودند و انديشه وحدت وجودی داشتند، اما بعدها برخی از آنان به مدح گويی و مال اندوزی روی آوردند.
در این طریقه، درک حقیقت و رسیدن به کمال معنوی از طریق پیروی از اصول اسلام و عرفان است. در عراق اين طريقت بويژه در منطقه کردستان عراق پيروانی دارد و بسياری از شخصيت‌های سياسی کرد عراق بويژه خاندان بارزانی در گذشته جزو شيوخ اين طريقت بودند، قبل از آنکه به عرصه سياست روی بياورند. طریقه نقشبندیه در بغداد پیش از سال 2003 میلادی بسیار محبوب بود و تکیه‌های خاص خود را داشت. اما با شروع جنگ و اشغال عراق، بسیاری از تکیه‌ها بسته شدند و فعالیت‌های این طریقه کاهش یافت. در دوران اشغال، "جيل رجال الطريقة النقشبنديه" به عنوان یک گروه مقاومت ضد اشغال‌گری آمریکایی شناخته شد. این گروه در عملیات‌های نظامی علیه نیروهای اشغال‌گر فعال بود و پس از آن بسیاری از تکیه‌های نقشبندیه در بغداد بسته یا به مناطق دیگر منتقل شدند[۱].
نیز نگاه کنید به
تصوف در عراق؛ جریان های شاخص تصوف در عراق؛ طریقه قادریه در عراق
کتابشناسی
- ↑ کاپلان، محمد نور، غیاث الخفاجی، خیری (2024)، الحرکه الصوفيه المعاصره فی بغداد.. أشکالها وآثارها، دراسه وصفيه تحليليه"، مجله‌ی تحقیقات الهیات ترکیه، 8(1)، ص 239-241.
نویسنده مقاله
علی اکبر اسدی