لی چینگ جائو شاعر چینی
«لی چینگ جائو (Li Qingzhao)»(1151-1084 میلادی) شاعره‌ی غزل سرای مشهور دوران سلسله‌ی سونگ است. وی در شعری با عنوان«آهسته، نغمه آهسته» می گوید:
«زمین از گل‌های زرد پوشانده شده، پژمرده و فرو افتاده از باران/ اینک چه کسی آنها را بر می دارد؟/ تنها نشسته در کنار پنجره، چگونه می توانم سرعت قدمم در تاریکی را که کمتر نمی شود تندتر کنم؟/در برگ‌های مسطح و پهن، نم نم باران همچون شفق رنگین کمان می شود».
تحت چنین شرایطی، کسی جز این که مثل نویسنده افسوس بکشد، کاری نمی تواند بکند:«آه من با غم و اندوهِ ورای ایمان چه می توانم بکنم!». احساس و عواطف را می توان در ابیاتی از این شاعره که دلش برای همسر دور از وطنش تنگ شده و برایش شعری سروده است، مشاهده کرد:
«خوف دارم که غصه‌ی جدایی مرا غمگین نشان دهد/ چیزها برای گفتن دارم، ولی به محض آغاز سکوت می کنم/ کمی رنجور شده‌ام، نه به خاطر اینکه مريض شرابم/ حتی نه اندوهناك به خاطر سرسختی پاییزم».
اندوه‌ها عمیق و پایدارند و وقت فرار از احساس شاعرانه نیست.[۱]