پیمان سنتو
پیمان سنتو یا سازمان پیمان مرکزی)( Central treaty organization- Cento) حلقه تکمیلی پیمانی‌است که ۴ سال پیش از آن در بغداد به امضا رسید و به «پیمان بغداد» مشهور شد. پیمان بغداد در اسفند ۱۳۳۳ در پایتخت عراق بین این کشور و ترکیه امضا شد. این پیمان نمونه‌ای از پیمان‌های دول طرفدار آمریکا بود که در جنوب شرق آسیا و آمریکای لاتین هم بسته شده بود تا جلوی نفوذ و بسط کمونیست‌ها گرفته شود.
سال بعد انگلستان پاکستان و ایران هم به پیمان اضافه شدند، اما آمریکا که بانی تشکیل این سازمان بود، وارد نشد تا شوروی حساس نشود.؛ اما این پیمان دوامی نیاورد و ۴ سال بعد عبدالکریم قاسم در عراق کودتا کرد و از پیمان بیرون آمد. در نتیجه مرکز پیمان به آنکارا رفت و اسم پیمان تبدیل شد به پیمان سنتو. این پیمان، چون بین پیمان ناتو در اروپا و سیتو در شرق آسیا بود، سنتو نام گرفت. پاکستان، سال ۱۳۵۰، چون سنتو از این کشور در برابر حملات هند، دفاع نکرد از آن جدا شد و ایران هم بعد از پیروزی انقلاب در ۲۰ اسفند ۱۳۵۷ از این سازمان بیرون رفت و سنتو منحل شد[۱].
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://www.tabnak.ir/
نویسنده مقاله
محمد مهدی توسلی