حاکمیت رقابت نا عادلانه بر بازار بین المللی صنایع فرهنگی چین: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Nou9z1.jpg|بندانگشتی|بازار بین المللی صنایع فرهنگی چین]] | [[پرونده:Nou9z1.jpg|بندانگشتی|بازار بین المللی صنایع فرهنگی چین]] | ||
در حالیکه دسترسی به بازارها، تنوع در انتخاب و توانایی در رقابت، میتواند توسعهی عادلانه ی تجارت محصولات فرهنگی را تضمین كند، ولی نبود انگیزه در پدیدآورندگان؛ سطح نازل سرمایهگذاری؛ بی اعتمادی به صنایع نوپا و فقدان نظام آموزش مدیریت و سازوكارهای ترویج محصولات در بازار بین المللی عرضهی تولیدات | در حالیکه دسترسی به بازارها، تنوع در انتخاب و توانایی در رقابت، میتواند توسعهی عادلانه ی [[بازار صنایع فرهنگی چین|تجارت محصولات فرهنگی]] را تضمین كند، ولی نبود انگیزه در پدیدآورندگان؛ سطح نازل سرمایهگذاری؛ بی اعتمادی به صنایع نوپا و فقدان نظام آموزش مدیریت و سازوكارهای ترویج محصولات در [[بازار صنایع فرهنگی چین|بازار بین المللی عرضهی تولیدات فرهنگی]]؛ از جمله عواملی به شمار می روند که در راه گسترش [[صنایع و کالاهای فرهنگی در چین|محصولات فرهنگی]] مانع ایجاد می کنند. | ||
لذا، محصولات فرهنگی كشورهای درحال توسعه در بازارهای خارجی عموما حضور ناچیزی دارند و در چنین شرایطی، رقابت برای آنها کاری دشوار است. تفاوت از نظر ابعاد، منابع مالی، هزینهی مواد و خدمات مربوط به تولید و توزیع، همراه با سایر محدودیتهای دانش فنی و كنترل كیفیت و فقدان چارچوبهای قانونی و مالی، از دیگر عوامل كلیدی هستند كه توان رقابتی صنایع فرهنگی داخلی بسیاری از كشورهای در حال توسعهی جهان توسعه یافته را کاهش میدهند. | لذا، [[صنایع و کالاهای فرهنگی در چین|محصولات فرهنگی]] كشورهای درحال توسعه در بازارهای خارجی عموما حضور ناچیزی دارند و در چنین شرایطی، رقابت برای آنها کاری دشوار است. تفاوت از نظر ابعاد، منابع مالی، هزینهی مواد و خدمات مربوط به تولید و توزیع، همراه با سایر محدودیتهای دانش فنی و كنترل كیفیت و فقدان چارچوبهای قانونی و مالی، از دیگر عوامل كلیدی هستند كه توان رقابتی [[صنایع و کالاهای فرهنگی در چین|صنایع فرهنگی]] داخلی بسیاری از كشورهای در حال توسعهی جهان توسعه یافته را کاهش میدهند. | ||
گرچه همانند گفت وگوی انسانی كه مستلزم گونهای ازمبادله بین گوینده و شنونده است، گفت وگوی بین فرهنگی نیز مستلزم تبادل كالاهای فرهنگی به گونهای متعادل و نسبتا برابر است، ولی سلطهی یکجانبهی یک فرهنگ خاص در چنین حوزه ای، گفت وگو را به تك گویی مبدل می سازد، به طوری كه اكثریت شهروندان سراسر جهان باتوجه به رشد تقاضای محصولات فرهنگی، صرفا به مصرف كنندگان كالاهای وارداتی از یک کشور توانمند تنزل می یابند. در چنین شرایطی است که توان خلق كردن، بیان خود و حق انتخاب و ابراز هویت خود به مخاطره افتاده است. چون كشورهای درحال توسعه فاقد ساختارهای لازم صنایع فرهنگی برای هدایت و اشاعهی خلاقیت زندهی خویشاند<ref>میر جلیلی، سید حسین(1386). جهانی شدن صنایع فرهنگی. روزنامه ی ایران. مورخ 20 شهریور</ref>. | گرچه همانند گفت وگوی انسانی كه مستلزم گونهای ازمبادله بین گوینده و شنونده است، گفت وگوی بین فرهنگی نیز مستلزم تبادل [[صنایع و کالاهای فرهنگی در چین|كالاهای فرهنگی]] به گونهای متعادل و نسبتا برابر است، ولی سلطهی یکجانبهی یک فرهنگ خاص در چنین حوزه ای، گفت وگو را به تك گویی مبدل می سازد، به طوری كه اكثریت شهروندان سراسر جهان باتوجه به رشد تقاضای [[صنایع و کالاهای فرهنگی در چین|محصولات فرهنگی،]] صرفا به مصرف كنندگان كالاهای وارداتی از یک کشور توانمند تنزل می یابند. در چنین شرایطی است که توان خلق كردن، بیان خود و حق انتخاب و ابراز هویت خود به مخاطره افتاده است. چون كشورهای درحال توسعه فاقد ساختارهای لازم [[صنایع فرهنگی چین، سیاست ها و جایگاه آن در رشد اقتصاد ملی چین|صنایع فرهنگی]] برای هدایت و اشاعهی خلاقیت زندهی خویشاند<ref>میر جلیلی، سید حسین(1386). جهانی شدن صنایع فرهنگی. روزنامه ی ایران. مورخ 20 شهریور</ref>. | ||
بنابراین، صنایع فرهنگی با چالش رقابت بین المللی روبه رو است. یك انحصار غیررسمی از كارتلهای چندرسانهای غربی، بخش اعظم و فزایندهای از بازارهای محصولات فرهنگی را به خود اختصاص داده و عرصه را برای صنایع نوپای فرهنگی کشورهای درحال توسعه تنگ کردهاند<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد دوم، </ref>. | بنابراین، [[صنایع و کالاهای فرهنگی در چین|صنایع فرهنگی]] با چالش رقابت بین المللی روبه رو است. یك انحصار غیررسمی از كارتلهای چندرسانهای غربی، بخش اعظم و فزایندهای از [[بازار صنایع فرهنگی چین|بازارهای محصولات فرهنگی]] را به خود اختصاص داده و عرصه را برای صنایع نوپای فرهنگی کشورهای درحال توسعه تنگ کردهاند<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد دوم، </ref>. | ||
نیز نگاه کنید به [[صنایع فرهنگی چین، سیاست ها و جایگاه آن در رشد اقتصاد ملی چین]] | == نیز نگاه کنید به == | ||
* [[صنایع و کالاهای فرهنگی در چین]] | |||
* [[صنایع فرهنگی چین، سیاست ها و جایگاه آن در رشد اقتصاد ملی چین]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == |
نسخهٔ ۱۷ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۲۸
در حالیکه دسترسی به بازارها، تنوع در انتخاب و توانایی در رقابت، میتواند توسعهی عادلانه ی تجارت محصولات فرهنگی را تضمین كند، ولی نبود انگیزه در پدیدآورندگان؛ سطح نازل سرمایهگذاری؛ بی اعتمادی به صنایع نوپا و فقدان نظام آموزش مدیریت و سازوكارهای ترویج محصولات در بازار بین المللی عرضهی تولیدات فرهنگی؛ از جمله عواملی به شمار می روند که در راه گسترش محصولات فرهنگی مانع ایجاد می کنند.
لذا، محصولات فرهنگی كشورهای درحال توسعه در بازارهای خارجی عموما حضور ناچیزی دارند و در چنین شرایطی، رقابت برای آنها کاری دشوار است. تفاوت از نظر ابعاد، منابع مالی، هزینهی مواد و خدمات مربوط به تولید و توزیع، همراه با سایر محدودیتهای دانش فنی و كنترل كیفیت و فقدان چارچوبهای قانونی و مالی، از دیگر عوامل كلیدی هستند كه توان رقابتی صنایع فرهنگی داخلی بسیاری از كشورهای در حال توسعهی جهان توسعه یافته را کاهش میدهند.
گرچه همانند گفت وگوی انسانی كه مستلزم گونهای ازمبادله بین گوینده و شنونده است، گفت وگوی بین فرهنگی نیز مستلزم تبادل كالاهای فرهنگی به گونهای متعادل و نسبتا برابر است، ولی سلطهی یکجانبهی یک فرهنگ خاص در چنین حوزه ای، گفت وگو را به تك گویی مبدل می سازد، به طوری كه اكثریت شهروندان سراسر جهان باتوجه به رشد تقاضای محصولات فرهنگی، صرفا به مصرف كنندگان كالاهای وارداتی از یک کشور توانمند تنزل می یابند. در چنین شرایطی است که توان خلق كردن، بیان خود و حق انتخاب و ابراز هویت خود به مخاطره افتاده است. چون كشورهای درحال توسعه فاقد ساختارهای لازم صنایع فرهنگی برای هدایت و اشاعهی خلاقیت زندهی خویشاند[۱].
بنابراین، صنایع فرهنگی با چالش رقابت بین المللی روبه رو است. یك انحصار غیررسمی از كارتلهای چندرسانهای غربی، بخش اعظم و فزایندهای از بازارهای محصولات فرهنگی را به خود اختصاص داده و عرصه را برای صنایع نوپای فرهنگی کشورهای درحال توسعه تنگ کردهاند[۲].