سینمای لبنان: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «'''سينما''' تاريخ سينماي معاصر لنبان از سال 1929 و توليد فيلم ماجراهاي الياس مبروك توسط سينماگري ايتاليايي آغاز شد. گوردانو بيدوتي، به جز اين فيلم، ماجراهاي ابوالعبد را نيز در سال 1931 ساخت. سومين فيلم تاريخ سينماي لبنان، ميان معابد بعلبك بودكه در...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:سینمای لبنان.jpg|بندانگشتی|سینمای لبنان]] | |||
تاریخ سینمای معاصر [[لبنان]] از سال 1929 و تولید فیلم ماجراهای الیاس مبروك توسط سینماگری ایتالیایی آغاز شد. گوردانو بیدوتی، به جز این فیلم، ماجراهای ابوالعبد را نیز در سال 1931 ساخت. سومین فیلم تاریخ سینمای لبنان، میان معابد بعلبك بود كه در سال 1936 توسط جولیود دولوكا ساخته شد. هر سه این فیلمها صامت و كمدی بودند. بدینسان سینمای معاصر لبنان توسط بیگانگان آغاز شد و ده سال طول كشید تا دختر گلفروش، توسط اولین سینماگر لبنانی ساخته شود. این فیلم ناطق، توسط علی العریس بین سالهای 1941 تا 1943 ساخته شد و سینمای آماتور اولیه را به سینمای حرفهای نزدیك كرد <ref>العریس (2010) ، ص13</ref> | |||
مرحله اولیه تاریخ سینمای معاصر لبنان تا پایان دهه چهل قرن پیش ادامه یافت. دومین مرحله از تاریخ سیمای معاصر لبنان از سال 1951 آغاز شد كه لبنان گامهای اولیه دوره رشد و شكوفایی اقتصادی خود را برمیداشت. در این سالها و در پی تحولات سیاسی و رونق اقتصادی خاورمیانه، این كشور به دلیل برخورداری از شرایط مناسب، به كانون فرهنگی اقتصادی خاورمیانه تبدیل شد و سرمایههای بسیاری از ثروتمندان سوری، مصری، فلسطینی و به ویژه شیوخ كشورهای نفتی عرب به لبنان سرازیر شد. بدینسان زمینههای سرمایهگذاری و جذب امكانات لازم برای تولید فیلمهای سینمایی با توجه به زمینهها و تجارب پیشین، فراهم آمد. اولین فیلم سینمایی در مرحله جدید كه در لبنان ساخته شد، عذاب درون نام داشت كه ملودرام اجتماعی بود و در سال 1952 توسط جرج قاعی سینماگر لبنانی ساخته شد. این فیلم هر چند به دلیل به كارگیری زبان فصیح در جذب مخاطب و فروش موفق نبود، از آنجا كه آغاز گر مرحله نوین سینمای لبنان بود با اهمیت تلقی شد <ref>الراسی (2010)، ص81</ref>. پس از آن، فیلمهای دیگر، یكی پس از دیگری ساخته شد كه فیلمهای گلهای صحرا (1957) از میشل هارون، قرار با امید (1958) از محمد سلمان، به كجا (1958) از جورج نصر كه اولین سینماگر با تحصیلات آكادمیك بود، نمونههایی از آن فیلمهاست داستان فیلم به كجا كه از فیلمهای ماندگار تاریخ سینمای لبنان است، روایت زندگی یك كشاورز لبنانی است كه به دلیل مشكلات اقتصادی تصمیم به مهاجرت به آمریكا میگیرد و پس از سالها اقامت در آن كشور همانگونه كه با فقر لبنان را ترك كرده بود، به كشورش بازمیگردد <ref>الراسی (2010)، ص82</ref>. | |||
مرحله | مرحله بعدی تاریخ سینمای معاصر لبنان دهه شصت بود كه با تأسیس استودیوهای سینمایی و آمدن سینماگران مصری به لبنان به دلیل شرایط نامناسب فعالیتهای سینمایی در آن كشور، سینمای لبنان رونق گرفت. فیلمهای ساخته شده در این سالها عمدتاً كمیك، پلیسی و اجتماعی با رویكردی تجاری بود و لذا نتوانست مورد استقبال لبنانیها قرار گیرد. البته تعدادی فیلم كیفی و غیرتجاری هم تولید شد كه انگشترفروش از یوسف معلوف بر اساس داستانی از جبران خلیل جبران، جوانان زیر آفتاب و شكست خورده پیروز از سمیر نصری، دختر نگهبان از هانری بركات و بیروت صفر یازده از انتوان ریمی از آن جمله است. <ref>الراسی (2010)، ص 83</ref> در اواخر دهه شصت بیشتر سینماگران مصری لبنان را ترك كردند و سینمای تجاری هم به ركود گرایید. از این سالها تا سال 1375 كه جنگ داخلی آغاز شد، علیرغم شرایط سیاسی اجتماعی این كشور كه رو به بحران پیش میرفت، سینماگران لبنانی از فعالیت تولیدی بازنماندند. در فاصله سال 1970 تا 1975 حدود 50 فیلم سینمایی در این كشور ساخته شد كه تنها 16 فیلم آن توسط مصریها و بقیه را لبنانیها ساختند. از میان فیلمهای سینماگران لبنانی، برخی فیلمهای با كیفیت و هدفمند ساخته شد كه سینمای لبنان را به مرحلهای جدید هدایت كرد. از جمله این فیلمها: صلح پس از مرگ(1971) از جورج شمشوم، سرنوشت (1972) از منیر بعاصیری، كفر قاسم (1973) از برهان علویه، ساعت آزادی زنگ زد (1974) از هاینی سرور و فیلم بلند داستانی بیروت ای بیروت كه در سال 1975 به كارگردانی مارون بغدادی از برجستهترین كارگردانان نیمه دوم قرن گذشته ساخته شد و تنها چند روز مانده به آغاز جنگ به نمایش درآمد.<ref>العریس ، ص145</ref> مارون بغدادی در این فیلم به تفاوتهای فرهنگی اجتماعی طوائف مسیحی و مسلمان و مناسبات میان آنها پرداخته است. | ||
آغاز جنگ داخلی هر چند شوك بزرگی را بر همه بخشهای فرهنگی هنری وارد ساخت، سینمای لبنان پس از مدتی خودرا بازیافت و سینماگران لبنانی رویدادهای جنگ و پیآمدهای سیاسی،ا جتماعی و روانی آن و نیز مسئله آوارگان فلسطینی را دستمایه ساخت فیلمهای جدید خود قرار دادند. از نگاه كارشناسان سینمای لبنان، سالهای جنگ داخلی از لحاظ تولید و مضامین، مهمترین مرحله تاریخ سینمای این كشور به شمار میرود و فیلمهای ساخته شده در این سالها، خونی جدید را به رگهای سینمای لبنان تزریق كرد. از نیمه دوم مرحله جنگ، شرایط به گونهای بحرانی شد كه بسیاری از كارگردانان را ناگزیر از مهاجرت به خارج و عمدتاً به فرانسه كرد، لبنان و مسائل جنگ اما همچنان موضوع اصلی فیلمهای بسیاری از آنان بود<ref>العریس ، ص 17</ref>. از جمله فیلمهایی كه در سالهای جنگ ساخته شد و موضوع آنها مسائل مربوط به جنگ و مسئله فلسطین بود، تل الزعتر (1976) به كارگردانی جان شمعون و مصطفی ابوعلی، پناهگاه (1981) به كارگردانی رفیق حجار، بیروت دیدار (1983)، نامهای از زمان جنگ (1984) از برهان علویه، آوردگاه (1985) از روجیه عساف، جنگهای كوچك (1984) به كارگردانی مارون بغدادی، شبهای بیروت (1988) از غسان سلهب و بیروت غربی (1988) از زیاد دویری را میتوان برشمرد. | |||
[[پرونده:سینما در لبنان.jpg|بندانگشتی|سینما در لبنان]] | |||
از اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود قرن گذشته نسلی از سینماگران لبنانی به ویژه در حوزه كارگردانی ظهور كردند تا راه پیشگامان سینمای معاصر را ادامه دهند.زیاد الدویری، غسان سلهب و اسد فولادكار در زمره كارگردانان نسل جدید سینماگران لبنانی هستند که از آن سالها تا کنون توانستهاند با فیلمهای خود در سینمای كشورهای عرب و جهان حضور یابند؛ از جمله زیاد الدویری با فیلم بیروت غربی كه از نظر كارشناسان سرآغاز مرحله نوین سینمای لبنان است، توانست ضمن حضور در جشنواره كن از دیگر جشنوارههای سینمایی چون جشنواره سینمای عرب در انستیتو جهان عرب در پاریس (1998) جوایزی دریافت كند و پس از آن فیلم او در تعدادی از جشنوارههای سینمایی بینالمللی از جمله جشنواره فیلم در لندن نمایش داده شد<ref>العریس ، ص 15</ref>. طی سالهای بعد از جنگ همچنین برخی از پیشگامان سینمای لبنان چون مارون بغدادی، جان شمعون و برهان علویه از مهمترین چهرههای بارز سینمای معاصر لبنان، همچنان با ساختن فیلمهای متعدد به حضور خود در صحنه سینمایی این كشور ادامه دادند. | |||
در طول سالهای پس از جنگ (1990 تا 2009) حدود 40 فیلم سینمایی در لبنان ساخته شده است كه برخی از آنان در جشنوارههای عربی و بینالمللی شركت و تعدادی نیز جایزه دریافت كردهاند. بجز فیلمهای نام برده شده، برخی از فیلمهای تولیدی سالهای مزبور عبارتند از: خارج از حیات( 1991)از مارون بغدادی، گردباد (1992) به كارگردانی سمیر حبشی، هنگام در رسید (1994) ازجان كلودقدسی، گروگان انتظار(1994) از جان شمعون، اشباح بیروت (1998) به كارگردانی غسان سلهب، كودكان شاتیلا (1998) از می مصری، شبح شهر (2000) از جان شمعون، چرا مریم حكایت كرد (2001)از اسد فولاكار، سرزمین گمنام (2002) به كارگردانی غسان سلهب، لیلی این را گفت (2004) از زیاد دویری، كمربند آتش (2004) به كارگردانی بهیج حجیج، فلافل (2007) به كارگردانی میشل كمون، دود بدون آتش (2008) از سمیر حبشی و لبنانی خشمگین (2009) به كارگردانی زینة دكاش. | |||
علیرغم وجود زمینههای مناسب، امكانات فنی و نیروی متخصص،میزان تولید فیلمهای سینمایی در لبنان پایین و به استناد برآوردهای یونسكو 5 فیلم در سال است كه در مقایسه با میزان تولید در دهههای شصت و هفتاد، رقم بسیار كمی است. به جز عوامل كلی چون ظهور شبكههای تلویزیونی ماهوارهای، موارد دیگری چون ورود و نمایش فیلمهای روز آمریکایی و اروپایی و نیز فقدان قوانین لازم حمایتی و مؤسسات پشتیبانی از تولید فیلم سینمایی از عوامل اصلی كند كننده رشد تولید در سینمای این كشور است<ref>صادر (2002)، ص98</ref>. | |||
مهمترین جشنواره سینمایی لبنان، '''ایام بیروت السینمائیة''' است كه از سال 2001 فعالیت خود را آغاز كرده است و هر دو سال یكبار برگزار میشود. در این جشنواره علاوه بر فیلمهای سینمایی لبنان، فیلمهای سینمایی دیگر كشورهای عربی هم امكان مشاركت دارند. این جشنواره غیر رقابتی، غیردولتی و توسط شركت تعاونی بیروت دی سی برگزار میشود. شعار جشنواره سینمایی بیروت، دفاع از سینمای مستقل، ابداعی و مؤلف است و جایزه آن صرفاً برای حمایت از تولید یك فیلم جدید سینمایی تعیین شده است. | |||
مؤسسه سینما لبنان از جمله معدود مؤسسات غیردولتی است كه توسط گروهی از سینماگران و با هدف حمایت از صنعت سینما و تلاش برای حضور سینمای این كشور در محافل سینمایی عرب و جهان در سال 2003 تأسیس شده است. این مؤسسه به عنوان حلقه اتصال سینماگران و دولت این كشور با مركز ملی سینما وابسته به وزارت فرهنگ عمل میكند. مؤسسه سینما لبنان همچنین در سالهای اخیر توانسته است همكاریهای گستردهای را با مجامع و محافل فرهنگی سینمایی عربی و بینالمللی چون انستیتو جهان عرب در پاریس، اونیفرانس فیلم فرانسه و فرهنگستان اروپایی برای كشورهای حوزه مدیترانه در بارسلون برقرار سازد<ref>صدر هاشمی، سید محمد (1330). جامعه و فرهنگ لبنان. تهران: موسسه فرهنگی،هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص 236_241</ref>. [i] | |||
== پاورقی == | |||
[i] جرجوره، ندیم، 2007، [https://www.cinemaisis.com/ www.cinemaisis.com] | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
*[[هنر لبنان]] | |||
*[[تئاتر و هنرهای نمایشی لبنان]] | |||
== کتابشناسی == |
نسخهٔ ۳۰ دسامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۳:۳۷
تاریخ سینمای معاصر لبنان از سال 1929 و تولید فیلم ماجراهای الیاس مبروك توسط سینماگری ایتالیایی آغاز شد. گوردانو بیدوتی، به جز این فیلم، ماجراهای ابوالعبد را نیز در سال 1931 ساخت. سومین فیلم تاریخ سینمای لبنان، میان معابد بعلبك بود كه در سال 1936 توسط جولیود دولوكا ساخته شد. هر سه این فیلمها صامت و كمدی بودند. بدینسان سینمای معاصر لبنان توسط بیگانگان آغاز شد و ده سال طول كشید تا دختر گلفروش، توسط اولین سینماگر لبنانی ساخته شود. این فیلم ناطق، توسط علی العریس بین سالهای 1941 تا 1943 ساخته شد و سینمای آماتور اولیه را به سینمای حرفهای نزدیك كرد [۱]
مرحله اولیه تاریخ سینمای معاصر لبنان تا پایان دهه چهل قرن پیش ادامه یافت. دومین مرحله از تاریخ سیمای معاصر لبنان از سال 1951 آغاز شد كه لبنان گامهای اولیه دوره رشد و شكوفایی اقتصادی خود را برمیداشت. در این سالها و در پی تحولات سیاسی و رونق اقتصادی خاورمیانه، این كشور به دلیل برخورداری از شرایط مناسب، به كانون فرهنگی اقتصادی خاورمیانه تبدیل شد و سرمایههای بسیاری از ثروتمندان سوری، مصری، فلسطینی و به ویژه شیوخ كشورهای نفتی عرب به لبنان سرازیر شد. بدینسان زمینههای سرمایهگذاری و جذب امكانات لازم برای تولید فیلمهای سینمایی با توجه به زمینهها و تجارب پیشین، فراهم آمد. اولین فیلم سینمایی در مرحله جدید كه در لبنان ساخته شد، عذاب درون نام داشت كه ملودرام اجتماعی بود و در سال 1952 توسط جرج قاعی سینماگر لبنانی ساخته شد. این فیلم هر چند به دلیل به كارگیری زبان فصیح در جذب مخاطب و فروش موفق نبود، از آنجا كه آغاز گر مرحله نوین سینمای لبنان بود با اهمیت تلقی شد [۲]. پس از آن، فیلمهای دیگر، یكی پس از دیگری ساخته شد كه فیلمهای گلهای صحرا (1957) از میشل هارون، قرار با امید (1958) از محمد سلمان، به كجا (1958) از جورج نصر كه اولین سینماگر با تحصیلات آكادمیك بود، نمونههایی از آن فیلمهاست داستان فیلم به كجا كه از فیلمهای ماندگار تاریخ سینمای لبنان است، روایت زندگی یك كشاورز لبنانی است كه به دلیل مشكلات اقتصادی تصمیم به مهاجرت به آمریكا میگیرد و پس از سالها اقامت در آن كشور همانگونه كه با فقر لبنان را ترك كرده بود، به كشورش بازمیگردد [۳].
مرحله بعدی تاریخ سینمای معاصر لبنان دهه شصت بود كه با تأسیس استودیوهای سینمایی و آمدن سینماگران مصری به لبنان به دلیل شرایط نامناسب فعالیتهای سینمایی در آن كشور، سینمای لبنان رونق گرفت. فیلمهای ساخته شده در این سالها عمدتاً كمیك، پلیسی و اجتماعی با رویكردی تجاری بود و لذا نتوانست مورد استقبال لبنانیها قرار گیرد. البته تعدادی فیلم كیفی و غیرتجاری هم تولید شد كه انگشترفروش از یوسف معلوف بر اساس داستانی از جبران خلیل جبران، جوانان زیر آفتاب و شكست خورده پیروز از سمیر نصری، دختر نگهبان از هانری بركات و بیروت صفر یازده از انتوان ریمی از آن جمله است. [۴] در اواخر دهه شصت بیشتر سینماگران مصری لبنان را ترك كردند و سینمای تجاری هم به ركود گرایید. از این سالها تا سال 1375 كه جنگ داخلی آغاز شد، علیرغم شرایط سیاسی اجتماعی این كشور كه رو به بحران پیش میرفت، سینماگران لبنانی از فعالیت تولیدی بازنماندند. در فاصله سال 1970 تا 1975 حدود 50 فیلم سینمایی در این كشور ساخته شد كه تنها 16 فیلم آن توسط مصریها و بقیه را لبنانیها ساختند. از میان فیلمهای سینماگران لبنانی، برخی فیلمهای با كیفیت و هدفمند ساخته شد كه سینمای لبنان را به مرحلهای جدید هدایت كرد. از جمله این فیلمها: صلح پس از مرگ(1971) از جورج شمشوم، سرنوشت (1972) از منیر بعاصیری، كفر قاسم (1973) از برهان علویه، ساعت آزادی زنگ زد (1974) از هاینی سرور و فیلم بلند داستانی بیروت ای بیروت كه در سال 1975 به كارگردانی مارون بغدادی از برجستهترین كارگردانان نیمه دوم قرن گذشته ساخته شد و تنها چند روز مانده به آغاز جنگ به نمایش درآمد.[۵] مارون بغدادی در این فیلم به تفاوتهای فرهنگی اجتماعی طوائف مسیحی و مسلمان و مناسبات میان آنها پرداخته است.
آغاز جنگ داخلی هر چند شوك بزرگی را بر همه بخشهای فرهنگی هنری وارد ساخت، سینمای لبنان پس از مدتی خودرا بازیافت و سینماگران لبنانی رویدادهای جنگ و پیآمدهای سیاسی،ا جتماعی و روانی آن و نیز مسئله آوارگان فلسطینی را دستمایه ساخت فیلمهای جدید خود قرار دادند. از نگاه كارشناسان سینمای لبنان، سالهای جنگ داخلی از لحاظ تولید و مضامین، مهمترین مرحله تاریخ سینمای این كشور به شمار میرود و فیلمهای ساخته شده در این سالها، خونی جدید را به رگهای سینمای لبنان تزریق كرد. از نیمه دوم مرحله جنگ، شرایط به گونهای بحرانی شد كه بسیاری از كارگردانان را ناگزیر از مهاجرت به خارج و عمدتاً به فرانسه كرد، لبنان و مسائل جنگ اما همچنان موضوع اصلی فیلمهای بسیاری از آنان بود[۶]. از جمله فیلمهایی كه در سالهای جنگ ساخته شد و موضوع آنها مسائل مربوط به جنگ و مسئله فلسطین بود، تل الزعتر (1976) به كارگردانی جان شمعون و مصطفی ابوعلی، پناهگاه (1981) به كارگردانی رفیق حجار، بیروت دیدار (1983)، نامهای از زمان جنگ (1984) از برهان علویه، آوردگاه (1985) از روجیه عساف، جنگهای كوچك (1984) به كارگردانی مارون بغدادی، شبهای بیروت (1988) از غسان سلهب و بیروت غربی (1988) از زیاد دویری را میتوان برشمرد.
از اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود قرن گذشته نسلی از سینماگران لبنانی به ویژه در حوزه كارگردانی ظهور كردند تا راه پیشگامان سینمای معاصر را ادامه دهند.زیاد الدویری، غسان سلهب و اسد فولادكار در زمره كارگردانان نسل جدید سینماگران لبنانی هستند که از آن سالها تا کنون توانستهاند با فیلمهای خود در سینمای كشورهای عرب و جهان حضور یابند؛ از جمله زیاد الدویری با فیلم بیروت غربی كه از نظر كارشناسان سرآغاز مرحله نوین سینمای لبنان است، توانست ضمن حضور در جشنواره كن از دیگر جشنوارههای سینمایی چون جشنواره سینمای عرب در انستیتو جهان عرب در پاریس (1998) جوایزی دریافت كند و پس از آن فیلم او در تعدادی از جشنوارههای سینمایی بینالمللی از جمله جشنواره فیلم در لندن نمایش داده شد[۷]. طی سالهای بعد از جنگ همچنین برخی از پیشگامان سینمای لبنان چون مارون بغدادی، جان شمعون و برهان علویه از مهمترین چهرههای بارز سینمای معاصر لبنان، همچنان با ساختن فیلمهای متعدد به حضور خود در صحنه سینمایی این كشور ادامه دادند.
در طول سالهای پس از جنگ (1990 تا 2009) حدود 40 فیلم سینمایی در لبنان ساخته شده است كه برخی از آنان در جشنوارههای عربی و بینالمللی شركت و تعدادی نیز جایزه دریافت كردهاند. بجز فیلمهای نام برده شده، برخی از فیلمهای تولیدی سالهای مزبور عبارتند از: خارج از حیات( 1991)از مارون بغدادی، گردباد (1992) به كارگردانی سمیر حبشی، هنگام در رسید (1994) ازجان كلودقدسی، گروگان انتظار(1994) از جان شمعون، اشباح بیروت (1998) به كارگردانی غسان سلهب، كودكان شاتیلا (1998) از می مصری، شبح شهر (2000) از جان شمعون، چرا مریم حكایت كرد (2001)از اسد فولاكار، سرزمین گمنام (2002) به كارگردانی غسان سلهب، لیلی این را گفت (2004) از زیاد دویری، كمربند آتش (2004) به كارگردانی بهیج حجیج، فلافل (2007) به كارگردانی میشل كمون، دود بدون آتش (2008) از سمیر حبشی و لبنانی خشمگین (2009) به كارگردانی زینة دكاش.
علیرغم وجود زمینههای مناسب، امكانات فنی و نیروی متخصص،میزان تولید فیلمهای سینمایی در لبنان پایین و به استناد برآوردهای یونسكو 5 فیلم در سال است كه در مقایسه با میزان تولید در دهههای شصت و هفتاد، رقم بسیار كمی است. به جز عوامل كلی چون ظهور شبكههای تلویزیونی ماهوارهای، موارد دیگری چون ورود و نمایش فیلمهای روز آمریکایی و اروپایی و نیز فقدان قوانین لازم حمایتی و مؤسسات پشتیبانی از تولید فیلم سینمایی از عوامل اصلی كند كننده رشد تولید در سینمای این كشور است[۸].
مهمترین جشنواره سینمایی لبنان، ایام بیروت السینمائیة است كه از سال 2001 فعالیت خود را آغاز كرده است و هر دو سال یكبار برگزار میشود. در این جشنواره علاوه بر فیلمهای سینمایی لبنان، فیلمهای سینمایی دیگر كشورهای عربی هم امكان مشاركت دارند. این جشنواره غیر رقابتی، غیردولتی و توسط شركت تعاونی بیروت دی سی برگزار میشود. شعار جشنواره سینمایی بیروت، دفاع از سینمای مستقل، ابداعی و مؤلف است و جایزه آن صرفاً برای حمایت از تولید یك فیلم جدید سینمایی تعیین شده است.
مؤسسه سینما لبنان از جمله معدود مؤسسات غیردولتی است كه توسط گروهی از سینماگران و با هدف حمایت از صنعت سینما و تلاش برای حضور سینمای این كشور در محافل سینمایی عرب و جهان در سال 2003 تأسیس شده است. این مؤسسه به عنوان حلقه اتصال سینماگران و دولت این كشور با مركز ملی سینما وابسته به وزارت فرهنگ عمل میكند. مؤسسه سینما لبنان همچنین در سالهای اخیر توانسته است همكاریهای گستردهای را با مجامع و محافل فرهنگی سینمایی عربی و بینالمللی چون انستیتو جهان عرب در پاریس، اونیفرانس فیلم فرانسه و فرهنگستان اروپایی برای كشورهای حوزه مدیترانه در بارسلون برقرار سازد[۹]. [i]
پاورقی
[i] جرجوره، ندیم، 2007، www.cinemaisis.com