تاریخ و میراث مشترک فرهنگی تایلند و ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۷ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۳۹

بی‌گمان شیخ احمد قمی را می‌توان نماد مشترک فرهنگی دو کشور توصیف کرد که ضمن ارج و احترامی‌که در تاریخ تایلند دارد، رواج اسلام، به‌ویژه تشیع در تایلند را مرهون پایمردی‌های او دانسته‌اند؛ از این رو، همه‌ساله همایش‌های گوناگونی در تایلند به نام او برگزار می‌شود و مزار و مرقد او، علقه‌های دیرپای فرهنگی میان ایران و تایلند را نشان می‌دهد (برای نخستین‌بار در نوشته‌های علی‌اصغر حکمت یعنی در ۱۳۳۵، به شیخ احمد قمی به‌منزلهٔ مروج تشیع در تایلند اشاره شده است).

کتاب سفینهٔ سلیمانی، نگاشتهٔ محمدربیع‌بن‌محمدابراهیم را یکی دیگر از میراث فرهنگی میان دو کشور باید به‌شمار آورد که خلاصه‌ای از آن به زبان‌های انگلیسی و تایلندی ترجمه شده است و برگردان آن به زبان ژاپنی نیز در دست انجام است. اهمیت این کتاب در آن است که برخلاف سفرنامه‌های دیگر، فردی آسیایی آن را نوشته است و مردم سیام از نگاه فردی آسیایی ارزیابی شده‌اند. این کتاب همچنین یکی از منابع ارزشمند تاریخ سیام در دوران پادشاهی نارای کبیر شمرده می‌شود. به‌ویژه که کتاب‌های پرارزش تاریخی این کشور در جریان حمله برمه‌ای‌ها به آیوتایا در ۱۷۶۲م از میان رفته‌اند.

خانه‌ای که نمایندگان ایران در مدت اقامت خود در لوو (لوپ بوری) در آن زندگی می‌کردند، هنوز برپاست و جزو معبد سائوتونگ تونگ می‌باشد؛ این خانه به‌نام خروسا که تحریف کلمه خراسان است، نامیده می‌شود^[۱].

در موزهٔ ملی لوپ‌بوری که در محوطهٔ ویرانه‌های کاخ نارای کبیر قرار دارد، تصویر شیشه‌ای رنگی بزرگی از صفحهٔ نخست نسخهٔ خطی کتاب سفینه سلیمانی دیده می‌شود که بسیار چشمگیر است و نشان‌دهندهٔ ارزش والایی است که این کتاب در تاریخ تایلند و روابط سیاسی میان ایران و تایلند داراست^[۲].

نیز نگاه کنید به

تاریخ و میراث مشترک فرهنگی فرانسه و ایران؛ تاریخ و میراث مشترک فرهنگی تایلند و ایران؛ مشترکات و تمایزات فرهنگی ایران و اردن؛ تاریخ و میراث مشترک فرهنگی قطر و ایران.

کتابشناسی

↑ محمدربیع بن محمدابراهیم، (۱۳۵۶)، سفینه سلیمانی (سفرنامه سفیر ایران به سیام)، تصحیح و تحشیه عباس فاروقی، تهران، دانشگاه تهران، مؤسسه انتشارات و چاپ.
↑ الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی،ص.321-322.

[1] محمدربیع بن محمدابراهیم، (۱۳۵۶)، سفینه سلیمانی (سفرنامه سفیر ایران به سیام)، تصحیح و تحشیه عباس فاروقی، تهران، دانشگاه تهران، مؤسسه انتشارات و چاپ.

[2] الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی،ص.321-322.

[۱]

[۲]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-'''تاریخ و میراث مشترک فرهنگی، پیشینه و تحولات روابط فرهنگی دو کشور'''
+بی‌گمان شیخ احمد قمی را می‌توان نماد مشترک فرهنگی دو کشور توصیف کرد که ضمن ارج و احترامی‌که در [[تاریخ تایلند]] دارد، رواج اسلام، به‌ویژه [[تشیع در تایلند]] را مرهون پایمردی‌های او دانسته‌اند؛ از این رو، همه‌ساله همایش‌های گوناگونی در [[تایلند]] به نام او برگزار می‌شود و مزار و مرقد او، علقه‌های دیرپای فرهنگی میان ایران و [[تایلند]] را نشان می‌دهد (برای نخستین‌بار در نوشته‌های علی‌اصغر حکمت یعنی در ۱۳۳۵، به شیخ احمد قمی به‌منزلهٔ مروج تشیع در [[تایلند]] اشاره شده است).
-بی‌گمان شیخ احمد قمی را می‌توان نماد مشترک فرهنگی دو کشور توصیف کرد که ضمن ارج و احترامی‌که در تاریخ [[تایلند]] دارد، رواج اسلام، به‌ویژه [[تشیع در تایلند]] را مرهون پایمردی‌های او دانسته‌اند؛ از این رو، همه‌ساله همایش‌های گوناگونی در تایلند به نام او برگزار می‌شود و مزار و مرقد او، علقه‌های دیرپای فرهنگی میان ایران و تایلند را نشان می‌دهد (برای نخستین‌بار در نوشته‌های علی‌اصغر حکمت یعنی در ۱۳۳۵، به شیخ احمد قمی به‌منزله مروج تشیع در تایلند اشاره شده است).
+کتاب سفینهٔ سلیمانی، نگاشتهٔ محمدربیع‌بن‌محمدابراهیم را یکی دیگر از میراث فرهنگی میان دو کشور باید به‌شمار آورد که خلاصه‌ای از آن به زبان‌های انگلیسی و تایلندی ترجمه شده است و برگردان آن به [[زبان ژاپنی]] نیز در دست انجام است. اهمیت این کتاب در آن است که برخلاف سفرنامه‌های دیگر، فردی آسیایی آن را نوشته است و مردم سیام از نگاه فردی آسیایی ارزیابی شده‌اند. این کتاب همچنین یکی از منابع ارزشمند تاریخ سیام در دوران پادشاهی نارای کبیر شمرده می‌شود. به‌ویژه که کتاب‌های پرارزش تاریخی این کشور در جریان حمله برمه‌ای‌ها به [[آیوتایا]] در ۱۷۶۲م از میان رفته‌اند.
-۱. مبتنی بر گزارش رایزنی فرهنگی ج.ا. ایران در [[بانکوک]].
+خانه‌ای که نمایندگان ایران در مدت اقامت خود در لوو (لوپ بوری) در آن زندگی می‌کردند، هنوز برپاست و جزو معبد سائوتونگ تونگ می‌باشد؛ این خانه به‌نام خروسا که تحریف کلمه خراسان است، نامیده می‌شود<ref>محمدربیع بن محمدابراهیم، (۱۳۵۶)، سفینه سلیمانی (سفرنامه سفیر ایران به سیام)، تصحیح و تحشیه عباس فاروقی، تهران، دانشگاه تهران، مؤسسه انتشارات و چاپ.</ref>.
-۳۲۱
+در موزهٔ ملی لوپ‌بوری که در محوطهٔ ویرانه‌های کاخ نارای کبیر قرار دارد، تصویر شیشه‌ای رنگی بزرگی از صفحهٔ نخست نسخهٔ خطی [[کتاب سفینه سلیمانی]] دیده می‌شود که بسیار چشمگیر است و نشان‌دهندهٔ ارزش والایی است که این کتاب در تاریخ [[تایلند]] و روابط سیاسی میان ایران و [[تایلند]] داراست<ref>الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ [[تایلند]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی]،ص.321-322.</ref>.
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[تاریخ و میراث مشترک فرهنگی فرانسه و ایران]]؛ [[تاریخ و میراث مشترک فرهنگی تایلند و ایران]]؛ [[مشترکات و تمایزات فرهنگی ایران و اردن]]؛ [[تاریخ و میراث مشترک فرهنگی قطر و ایران]].
-۳۲۲
+== کتابشناسی ==
-کتاب سفینه سلیمانی، نگاشته محمدربیع‌بن‌محمدابراهیم را یکی دیگر از میراث فرهنگی میان دو کشور باید به‌شمار آورد که خلاصه‌ای از آن به زبان‌های انگلیسی و تایلندی ترجمه شده است و برگردان آن به [[زبان ژاپنی]] نیز در دست انجام است، اهمیت این کتاب در آن است که برخلاف سفرنامه‌های دیگر، فردی آسیایی آن را نوشته است و مردم سیام از نگاه فردی آسیایی ارزیابی شده‌اند. این کتاب همچنین یکی از منابع ارزشمند تاریخ سیام در دوران پادشاهی نارای کبیر شمرده می‌شود، به‌ویژه که کتاب‌های پرارزش تاریخی این کشور در جریان حمله برمه‌ای‌ها به [[آیوتایا]] در ۱۷۶۲م از میان رفته‌اند.
-خانه‌ای که نمایندگان ایران در مدت اقامت خود در لوو ([[لوپ بوری]]) در آن زندگی می‌کردند، هنوز برپاست و جزو معبد سائوتونگ تونگ می‌باشد؛ این خانه به‌نام خروسا که تحریف کلمه خراسان است، نامیده می‌شود (فاروقی، ۱۳۵۶).
-در موزه ملی لوپ‌بوری که در محوطه ویرانه‌های کاخ نارای کبیر قرار دارد، تصویر شیشه‌ای رنگی بزرگی از صفحه نخست نسخه خطی [[کتاب سفینه سلیمانی]] دیده می‌شود که بسیار چشمگیر است و نشان‌دهنده ارزش والایی است که این کتاب در [[تاریخ تایلند]] و روابط سیاسی میان ایران و تایلند داراست.