نهادهای فعال تایلند در فعالیتهای فرهنگی بینالمللی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «'''نهادهای فعال در فعالیتهای فرهنگی بینالمللی''' در ۱۹۴۲م بهموجب قانون گسترش فرهنگ ملی، نهادی بهنام «مؤسسه فرهنگ ملی» در بانکوک شکل گرفت و دهسال بعد در ۱۹۵۲ م وزارت جدیدی بهنام وزارت فرهنگ" در تایلند تشکیل شد. باتوجه به نیازهای وقت و ا...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
در ۱۹۴۲م بهموجب قانون گسترش فرهنگ ملی، نهادی بهنام «مؤسسه فرهنگ ملی» (National Culture Institution) در [[بانکوک]] شکل گرفت و دهسال بعد در ۱۹۵۲ م وزارت جدیدی بهنام وزارت فرهنگ (Ministry of Culture) در [[تایلند]] تشکیل شد. باتوجه به نیازهای وقت و اولویتیافتن برنامههای توسعهٔ اقتصادی در برنامهٔ توسعهٔ ملی [[تایلند]] و بیتوجهی به عامل فرهنگ در این برنامه، هردوی این نهادها، یعنی مؤسسهٔ فرهنگ ملی و وزارت نوپای فرهنگ، در ۱۹۵۸ م منحل شدند. | |||
در | در دههٔ ۱۹۷۰م دولت به اقداماتی برای بهبود وگسترش فرهنگ ملی دست زد و کمیتهای موقت مأمور شد که امکان ایجاد یک سازمان فرهنگیملی را بررسیکند. نتیجهٔ بررسیها، تصویب قانونی در ۱۹۷۹م بود که مقرر میداشت کمیسیون فرهنگ ملی تشکیل شود و در ۲۴ مارس ۱۹۷۹م چنین نهادی در زیرمجموعهٔ [http://www.m-culture.go.th/en/index.php وزارت فرهنگ تایلند] شکل گرفت؛ وظیفهٔ این کمیسیون انجام پژوهش، بررسی و بازپروری و اشاعهٔ اطلاعات، حمایت از سازمانهای دولتی و غیر دولتی و بهکارگیری مردم در کارهای هنری بهمنظور بهبود و حفاظت از میراث فرهنگی [[تایلند]] تعریف شد. رئیس این کمیسیون عنوان «دبیر کل» دارد. | ||
اعضای کمیسیون از گروههای گوناگون تشکیل میشوند. برخی از آنها مانند وزیر فرهنگ، معاون ثابت امور فرهنگی، مدیرکل ادارهٔ هنرهای زیبا و دبیرکل دفتر کمیسیون فرهنگ ملی، بهسبب شخصیت حقوقی و برخی دیگر باتوجه به مهارت و شایستگیهای فردی، در این کمیسیون عضویت مییابند.یکی از وظایف این نهاد، همکاری باکشورهای دیگر بهمنظور توسعهٔ روابط فرهنگی، گردآوری اطلاعات و مبادلات فرهنگی، بهویژه در زمینههای هنرهای نمایشی سنتی، فولکلور و صنایعدستی است. این سازمان همچنین از حضور بازیگران تایلندی در جشنوارههای بینالمللی در خارج از کشور در چارچوب یونسکو، حمایت [[مالی]] میکند<ref>برگرفته از https:// www.culture.go.th</ref><ref>الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ [[تایلند]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بینالمللی الهدی]،ص.310-311.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[روابط تایلند با ج.ا.ایران]]؛ [[ارگان فرهنگی مجری در سیاست خارجی تایلند]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۱
در ۱۹۴۲م بهموجب قانون گسترش فرهنگ ملی، نهادی بهنام «مؤسسه فرهنگ ملی» (National Culture Institution) در بانکوک شکل گرفت و دهسال بعد در ۱۹۵۲ م وزارت جدیدی بهنام وزارت فرهنگ (Ministry of Culture) در تایلند تشکیل شد. باتوجه به نیازهای وقت و اولویتیافتن برنامههای توسعهٔ اقتصادی در برنامهٔ توسعهٔ ملی تایلند و بیتوجهی به عامل فرهنگ در این برنامه، هردوی این نهادها، یعنی مؤسسهٔ فرهنگ ملی و وزارت نوپای فرهنگ، در ۱۹۵۸ م منحل شدند.
در دههٔ ۱۹۷۰م دولت به اقداماتی برای بهبود وگسترش فرهنگ ملی دست زد و کمیتهای موقت مأمور شد که امکان ایجاد یک سازمان فرهنگیملی را بررسیکند. نتیجهٔ بررسیها، تصویب قانونی در ۱۹۷۹م بود که مقرر میداشت کمیسیون فرهنگ ملی تشکیل شود و در ۲۴ مارس ۱۹۷۹م چنین نهادی در زیرمجموعهٔ وزارت فرهنگ تایلند شکل گرفت؛ وظیفهٔ این کمیسیون انجام پژوهش، بررسی و بازپروری و اشاعهٔ اطلاعات، حمایت از سازمانهای دولتی و غیر دولتی و بهکارگیری مردم در کارهای هنری بهمنظور بهبود و حفاظت از میراث فرهنگی تایلند تعریف شد. رئیس این کمیسیون عنوان «دبیر کل» دارد.
اعضای کمیسیون از گروههای گوناگون تشکیل میشوند. برخی از آنها مانند وزیر فرهنگ، معاون ثابت امور فرهنگی، مدیرکل ادارهٔ هنرهای زیبا و دبیرکل دفتر کمیسیون فرهنگ ملی، بهسبب شخصیت حقوقی و برخی دیگر باتوجه به مهارت و شایستگیهای فردی، در این کمیسیون عضویت مییابند.یکی از وظایف این نهاد، همکاری باکشورهای دیگر بهمنظور توسعهٔ روابط فرهنگی، گردآوری اطلاعات و مبادلات فرهنگی، بهویژه در زمینههای هنرهای نمایشی سنتی، فولکلور و صنایعدستی است. این سازمان همچنین از حضور بازیگران تایلندی در جشنوارههای بینالمللی در خارج از کشور در چارچوب یونسکو، حمایت مالی میکند[۱][۲].
نیز نگاه کنید به
روابط تایلند با ج.ا.ایران؛ ارگان فرهنگی مجری در سیاست خارجی تایلند
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://+www.culture.go.th
- ↑ الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بینالمللی الهدی،ص.310-311.