روابط خارجی سودان و کنیا: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[سودان]] با کنیا هم اختلاف‌های ارضی و مرزی دارد. اختلاف دو کشور بر سر منطقه سه گوش «ایلِمی»(Ilemi''')''' است. [[اتیوپی]] نیز نسبت به این منطقه ادّعای ارضی دارد. به این‌ترتیب «ایلِمی» مورد ادّعای هر سه کشور است. کنیا از سال 1942م. (1321هـ.ش) مسئولیت حفظ امنیّت این منطقه را بر عهده دارد و برای اداره آن یک پاسگاه نظامی‌در «کیبیش»(kibish) دایر کرده است. قبایل این منطقه از راه دامداری زندگی می‌کنند و حق عبور از مرزهای این منطقه مثلّث شکل را دارند. همین مسأله گهگاه موجب بروز درگیری بین سه کشور می‌شود. در ژوئیه 1988م. (تیر ماه 1367هـ.ش) نیروهای نظامی‌کنیا، اردوگاهی را در خاک [[اتیوپی]] بمباران کردند. در دسامبر 1991م. (آذرماه 1370هـ.ش) نیز در پی ممانعت از چرای احشام قبایل این منطقه، برخوردهایی بین نیروهای دو کشور روی داد <ref>برگرفته از 16ـ15 :1992 Elu</ref>. در سال 1992م. (1371هـ.ش) مسأله «ایلِمی» موجب بروز تنش میان کنیا و سودان شد. کنیا سال دست به اجرای طرح‌هایی منطقه ـ مانندِ ساختنِ شهرکی در کیبیش ـ زد که «ایلِمی» را به‌طور رسمی‌ضمیمه خاک این کشور می‌ساخت. کنیا نیروی نظامی‌خود را منطقه از چهارصد نفر به یک هزار نفر افزایش داد. انتظار می‌رفت در شهرک احداث شده، سه هزار نفر اسکان داده شوند ولی، به‌تدریج بر این تعداد افزوده شد. مدارسی هم منطقه احداث شد. کنیا قبایل شمال را تشویق کرد که در اطراف شهر جدید چادر بزنند و از چراگاه‌های آن استفاده کنند. این چراگاه‌ها پیشتر مورد استفاده قبایل سودانی بود. | |||
کنیا به دلیل داشتن کنترل انحصاری بر منابع آب این منطقه سعی کرده است قبایل غیر کنیایی را از منطقه بیرون کند. در سال‌های اخیر نایروبی به شکل مؤثری توانسته است‌ایلِمی‌را به‌صورت مستعمره خود در آورد. کنیا مورد از هرج و مرج در جنوب [[سودان]] و اختلاف بین سودان و اتیوپی استفاده کرده است. منطقه دو قبیله متّحد به سر می‌برند که تجارت اسلحه بین [[سودان]] و جنوب [[اتیوپی]] را در دست دارند. کنیا تلاش کرده است اتّحاد این دو قبیله را از بین ببرد. ظاهراً، قبایل این منطقه به‌عنوان یک نیروی مستقل عمل می‌کردند؛ ولی گفته می‌شد که این قبایل، مخالف جنبش جدایی طلب جنوب [[سودان]] بودند و از پادگان [[سودان]] در «ملکان» اسلحه دریافت می‌کردند<ref name=":0">برگرفته از 2013:13 Elu,</ref>. | |||
[[سودان]] | |||
کنیا همچنین اجازه داده است که از بنادر و خاک آن برای «جنبش جنوب [[سودان]]» اسلحه حمل شود. در ماه مه 1992م. (خرداد ماه 1371هـ.ش) دو کشتی حامل اسلحه و تجهیزات نظامی‌که از بندر سعودی «ینبع» در دریای سرخ بارگیری شده بودند در بندر مومباسای کنیا محموله خود را تخلیه کردند. این سلاح‌ها سپس از طریق کنیا به جنوب [[سودان]] ارسال شد .<ref>برگرفته از 16 :1992 Elu</ref> پس از تجزیه جمهوری [[سودان]] در نوزدهم تیرماه 1390هـ.ش، دیگر مرز مشترکی بین [[سودان]] و کنیا وجود ندارد<ref>معماریان، مریم، امیدی، مصطفی (1394). جامعه و فرهنگ [[سودان]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.78-79.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[سیاست و حکومت سودان]]؛ [[روابط خارجی سودان]]؛ [[اهمیت ژئوپولوتیک سودان]]؛ [[روابط خارجی سودان با کشورهای همسایه]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۴ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۵۳
سودان با کنیا هم اختلاف‌های ارضی و مرزی دارد. اختلاف دو کشور بر سر منطقه سه گوش «ایلِمی»(Ilemi) است. اتیوپی نیز نسبت به این منطقه ادّعای ارضی دارد. به این‌ترتیب «ایلِمی» مورد ادّعای هر سه کشور است. کنیا از سال 1942م. (1321هـ.ش) مسئولیت حفظ امنیّت این منطقه را بر عهده دارد و برای اداره آن یک پاسگاه نظامی‌در «کیبیش»(kibish) دایر کرده است. قبایل این منطقه از راه دامداری زندگی می‌کنند و حق عبور از مرزهای این منطقه مثلّث شکل را دارند. همین مسأله گهگاه موجب بروز درگیری بین سه کشور می‌شود. در ژوئیه 1988م. (تیر ماه 1367هـ.ش) نیروهای نظامی‌کنیا، اردوگاهی را در خاک اتیوپی بمباران کردند. در دسامبر 1991م. (آذرماه 1370هـ.ش) نیز در پی ممانعت از چرای احشام قبایل این منطقه، برخوردهایی بین نیروهای دو کشور روی داد [۱]. در سال 1992م. (1371هـ.ش) مسأله «ایلِمی» موجب بروز تنش میان کنیا و سودان شد. کنیا سال دست به اجرای طرح‌هایی منطقه ـ مانندِ ساختنِ شهرکی در کیبیش ـ زد که «ایلِمی» را به‌طور رسمی‌ضمیمه خاک این کشور می‌ساخت. کنیا نیروی نظامی‌خود را منطقه از چهارصد نفر به یک هزار نفر افزایش داد. انتظار می‌رفت در شهرک احداث شده، سه هزار نفر اسکان داده شوند ولی، به‌تدریج بر این تعداد افزوده شد. مدارسی هم منطقه احداث شد. کنیا قبایل شمال را تشویق کرد که در اطراف شهر جدید چادر بزنند و از چراگاه‌های آن استفاده کنند. این چراگاه‌ها پیشتر مورد استفاده قبایل سودانی بود.
کنیا به دلیل داشتن کنترل انحصاری بر منابع آب این منطقه سعی کرده است قبایل غیر کنیایی را از منطقه بیرون کند. در سال‌های اخیر نایروبی به شکل مؤثری توانسته است‌ایلِمی‌را به‌صورت مستعمره خود در آورد. کنیا مورد از هرج و مرج در جنوب سودان و اختلاف بین سودان و اتیوپی استفاده کرده است. منطقه دو قبیله متّحد به سر می‌برند که تجارت اسلحه بین سودان و جنوب اتیوپی را در دست دارند. کنیا تلاش کرده است اتّحاد این دو قبیله را از بین ببرد. ظاهراً، قبایل این منطقه به‌عنوان یک نیروی مستقل عمل می‌کردند؛ ولی گفته می‌شد که این قبایل، مخالف جنبش جدایی طلب جنوب سودان بودند و از پادگان سودان در «ملکان» اسلحه دریافت می‌کردند[۲].
کنیا همچنین اجازه داده است که از بنادر و خاک آن برای «جنبش جنوب سودان» اسلحه حمل شود. در ماه مه 1992م. (خرداد ماه 1371هـ.ش) دو کشتی حامل اسلحه و تجهیزات نظامی‌که از بندر سعودی «ینبع» در دریای سرخ بارگیری شده بودند در بندر مومباسای کنیا محموله خود را تخلیه کردند. این سلاح‌ها سپس از طریق کنیا به جنوب سودان ارسال شد .[۳] پس از تجزیه جمهوری سودان در نوزدهم تیرماه 1390هـ.ش، دیگر مرز مشترکی بین سودان و کنیا وجود ندارد[۴].
نیز نگاه کنید به
سیاست و حکومت سودان؛ روابط خارجی سودان؛ اهمیت ژئوپولوتیک سودان؛ روابط خارجی سودان با کشورهای همسایه