اپرای عامه پسند در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:




در گذشته انواع مختلفی از اُپرا وجود داشت که در زمان ­ها و مکان­ های مختلفی متداول و مورد پسند مردم بود. دو نمونه ­ی از آن­ها زاجو[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn1|(Zaju]])ی شمالی مربوط به [[سلسله یوان|دوران سلسله ­ی یوان]]، و اُپرای جنوبی در [[سلسله مینگ|سلسله ­ی مینگ]] است. از حدود سال ­های دهه­ ی1560 میلادی، شاخه ­ای از اُپرای آوازی جنوبی در ردیف کونشان[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn2|(Kunshan]])توسط هنرمندان فولکلور عامیانه به کار گرفته شد که پس از 200سال و در اواسط [[سلسله چینگ|دوران سلسله­ ی چینگ]] به اُپرای مسلط کونچو[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn3|(Kunqu]]) تبدیل شد. تعدادی اُپرای عامیانه نیز همراه با اُپرای متداول در دوران­ های مختلف شکل گرفت که هر کدام به منطقه­ ی خاصی تعلق داشتند. از اوایل قرن هجدهم تا اواسط قرن نوزدهم، این نوع اُپراها بیشتر شکوفا شدند. تعدادی از آن­ ها حتی در [[پکن]] روی صحنه رفتند. چهار گروه اُپرای محلی استان اَن خویی[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn4|(Anhui]])، در آغاز سال­ های دهه ی 1790 میلادی، برنامه ­های خود را روی سِن­ های [[پکن]] اجرا کردند. این گروه­ های چهارگانه، حدود ده سال بعد، با همکاری هنرمندان اُپرای خن[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn5|(Han]]) از استان خوبِی[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn6|(Hubei]])، و با تلفیق ملودی­ ها و سبک­ های نمایشی اُپرای کونچو و اُپرای شَن­سی[[اپرای عامه پسند در چین#%20edn1|[i]]]، هم­ چنین با استفاده از ملودی­ های تعدادی از اُپرا­های محلی دیگر، یک سبک هنری کامل و سیستم نمایشی خاصی را ایجاد و توسعه دادند که اینک به اُپرای معروف [[پکن]] و به جریان اصلی اُپرای سنتی [[چین]] تبدیل شده است<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref>.
در گذشته انواع مختلفی از اُپرا وجود داشت که در زمان ­ها و مکان­ های مختلفی متداول و مورد پسند مردم بود. دو نمونه ­ی از آن­ها زاجو[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn1|(Zaju]])ی ش[[مالی]] مربوط به [[سلسله یوان|دوران سلسله ­ی یوان]]، و اُپرای جنوبی در [[سلسله مینگ|سلسله ­ی مینگ]] است. از حدود سال ­های دهه­ ی1560 میلادی، شاخه ­ای از اُپرای آوازی جنوبی در ردیف کونشان[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn2|(Kunshan]])توسط هنرمندان فولکلور عامیانه به کار گرفته شد که پس از 200سال و در اواسط [[سلسله چینگ|دوران سلسله­ ی چینگ]] به اُپرای مسلط کونچو[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn3|(Kunqu]]) تبدیل شد. تعدادی اُپرای عامیانه نیز همراه با اُپرای متداول در دوران­ های مختلف شکل گرفت که هر کدام به منطقه­ ی خاصی تعلق داشتند. از اوایل قرن هجدهم تا اواسط قرن نوزدهم، این نوع اُپراها بیشتر شکوفا شدند.  
 
تعدادی از آن­ ها حتی در [[پکن]] روی صحنه رفتند. چهار گروه اُپرای محلی استان اَن خویی[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn4|(Anhui]])، در آغاز سال­ های دهه ی 1790 میلادی، برنامه ­های خود را روی سِن­ های [[پکن]] اجرا کردند. این گروه­ های چهارگانه، حدود ده سال بعد، با همکاری هنرمندان اُپرای خن[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn5|(Han]]) از استان خوبِی[[اپرای عامه پسند در چین#%20ftn6|(Hubei]])، و با تلفیق ملودی­ ها و سبک­ های نمایشی اُپرای کونچو و اُپرای شَن­سی[[اپرای عامه پسند در چین#%20edn1|[i]]]، هم­ چنین با استفاده از ملودی­ های تعدادی از اُپرا­های محلی دیگر، یک سبک هنری کامل و سیستم نمایشی خاصی را ایجاد و توسعه دادند که اینک به اُپرای معروف [[پکن]] و به جریان اصلی اُپرای سنتی [[چین]] تبدیل شده است<ref><sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1168-1169</big></sub></ref>.


== نیز نگاه کنید به ==
== نیز نگاه کنید به ==
 
[[هنر چینی|هنر چینی؛]] [[هنر تئاتر مدرن چین]]؛ [[هنر اپرای سنتی چینی]]
* [[ویژگی های هنری اپرای چینی]]
* [[ویژگی های هنری اپرای چینی]]
* [[هنر اپرای سنتی پکن]]  
* [[هنر تئاتر مدرن چین]]
* [[انجمن تئاتر چین]]  


= پاورقی =
= پاورقی =
خط ۱۵: خط ۱۲:


= کتابشناسی =
= کتابشناسی =
<references />
[[رده:هنرهای نمایشی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۱۸


در گذشته انواع مختلفی از اُپرا وجود داشت که در زمان ­ها و مکان­ های مختلفی متداول و مورد پسند مردم بود. دو نمونه ­ی از آن­ها زاجو(Zaju)ی شمالی مربوط به دوران سلسله ­ی یوان، و اُپرای جنوبی در سلسله ­ی مینگ است. از حدود سال ­های دهه­ ی1560 میلادی، شاخه ­ای از اُپرای آوازی جنوبی در ردیف کونشان(Kunshan)توسط هنرمندان فولکلور عامیانه به کار گرفته شد که پس از 200سال و در اواسط دوران سلسله­ ی چینگ به اُپرای مسلط کونچو(Kunqu) تبدیل شد. تعدادی اُپرای عامیانه نیز همراه با اُپرای متداول در دوران­ های مختلف شکل گرفت که هر کدام به منطقه­ ی خاصی تعلق داشتند. از اوایل قرن هجدهم تا اواسط قرن نوزدهم، این نوع اُپراها بیشتر شکوفا شدند.

تعدادی از آن­ ها حتی در پکن روی صحنه رفتند. چهار گروه اُپرای محلی استان اَن خویی(Anhui)، در آغاز سال­ های دهه ی 1790 میلادی، برنامه ­های خود را روی سِن­ های پکن اجرا کردند. این گروه­ های چهارگانه، حدود ده سال بعد، با همکاری هنرمندان اُپرای خن(Han) از استان خوبِی(Hubei)، و با تلفیق ملودی­ ها و سبک­ های نمایشی اُپرای کونچو و اُپرای شَن­سی[i]، هم­ چنین با استفاده از ملودی­ های تعدادی از اُپرا­های محلی دیگر، یک سبک هنری کامل و سیستم نمایشی خاصی را ایجاد و توسعه دادند که اینک به اُپرای معروف پکن و به جریان اصلی اُپرای سنتی چین تبدیل شده است[۱].

نیز نگاه کنید به

هنر چینی؛ هنر تئاتر مدرن چین؛ هنر اپرای سنتی چینی

پاورقی

[i] - Xaanxi  نام استانی در چین

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1168-1169