پیشینه موسیقی سوریه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
قدیمیترین نت موسیقی جهان در اوگاریتِ [[سوریه]] باستان، یافته شده است. یافته‌‌‌‌‌‌‌‌‌های باستان‌شناسی و داده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های علمی نشان می‌دهد که [[سوریه]] ایستگاهی برجسته در توسعه موسیقی و گسترش جهانی آن است. در [[خاک سوریه]] قدیمیترین صحنه یک گروه موسیقی در معبد «ایشتار» در پادشاهی «ماری» در حدود 5500 سال پیش از میلاد در جنوب دیرالزور کشف شد. آثار این پادشاهی نشان می‌دهد که آلات موسیقی، زهی، کوبه‌ای و بادی را می‌شناختند که مهم‌ترین آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها «چنگ» بود.<ref>صميم الشريف (1991) الموسيقا في سورية، دمشق: نشورات وزارة الثقافة</ref> | قدیمیترین نت موسیقی جهان در اوگاریتِ [[سوریه]] باستان، یافته شده است. یافته‌‌‌‌‌‌‌‌‌های باستان‌شناسی و داده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های علمی نشان می‌دهد که [[سوریه]] ایستگاهی برجسته در توسعه موسیقی و گسترش جهانی آن است. در [[خاک سوریه]] قدیمیترین صحنه یک گروه موسیقی در معبد «ایشتار» در پادشاهی «ماری» در حدود 5500 سال پیش از میلاد در جنوب دیرالزور کشف شد. آثار این پادشاهی نشان می‌دهد که آلات موسیقی، زهی، کوبه‌ای و بادی را می‌شناختند که مهم‌ترین آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها «چنگ» بود.<ref>صميم الشريف (1991) الموسيقا في سورية، دمشق: نشورات وزارة الثقافة</ref> | ||
موسیقی عرب که متأثر از | موسیقی عرب که متأثر از [[مصر]]، آشور، یونان و ایران بود، با ظهور اسلام، رو به افول نهاد؛ اما در دوره اموی، رونق گرفت و موسیقی‌دان‌‌‌‌‌‌‌‌های بزرگی؛ مثل «سعید بن مسجح» و شاگردش «مسلم بن محرز» (زاده 715 م) به فعالیت پرداختند و با سفر‌‌‌‌‌‌‌‌های تحقیقی خود، الحان عرب را مقامات شامی و ایرانی پروده و بازآفرینی کردند. | ||
خلفای اموی، هدایایی را به بزرگان موسیقی می‌دادند؛ به طور مثال، «سلیمان بن عبدالملک» برای مسابقه بین نوازندگان مکه، جوایزی به مبلغ بیست هزار سکه نقره تعیین کرد! ولید دوم نیز در مسابقات آواز، جایزه اول را سیصد هزار سکه نقره اعلام نمود! | خلفای اموی، هدایایی را به بزرگان موسیقی می‌دادند؛ به طور مثال، «سلیمان بن عبدالملک» برای مسابقه بین نوازندگان مکه، جوایزی به مبلغ بیست هزار سکه نقره تعیین کرد! ولید دوم نیز در مسابقات آواز، جایزه اول را سیصد هزار سکه نقره اعلام نمود! | ||
از دیگر موسیقی‌دان‌‌‌‌‌‌‌‌های دربار اموی در شام، میتوان به «مالک الطایی» (مرگ: 46 هجری)، | از دیگر موسیقی‌دان‌‌‌‌‌‌‌‌های دربار اموی در شام، میتوان به «مالک الطایی» (مرگ: 46 هجری)، «معبد بن وهب» (وفات 128 هجری)، «ابوجعفر محمد ابن عایشه» (100- 125 هجری)، «یونس الکاتب» (فوت: 134 هجری)، اشاره نمود. «کتاب النغم» یونس الکاتب، از مراجع مهم «الاغانی» اصف‌‌‌‌‌‌‌‌هانی است. (همان) | ||
کتاب «موسیقی الکبیر» فارابی که در دربار هنر پرور حمدانیان در حلب شکل گرفت، در روزگار خویش هم تحولی در موسیقی محسوب می‌شد و هم نشانی از اهمیت موسیقی در شام داشت. بعد از بنی عباس، سلاجقه، ایوبیان و ممالیک، موسیقی را مورد بی مهری قرار دادند. در دوره عثمانی نیر موسیقی عربی تحت تأثیر موسیقی ترکی قرار داشت و نتوانست تکامل طبیعی خود را ادامه دهد؛ ضمن این که گرایش به تصوف؛ خصوصاً در فرقه مولویه، موجب تأثر شدید موسیقی شام از موسیقی مورد استفاده در مجالس ایشان شد. | کتاب «موسیقی الکبیر» فارابی که در دربار هنر پرور حمدانیان در حلب شکل گرفت، در روزگار خویش هم تحولی در موسیقی محسوب می‌شد و هم نشانی از اهمیت موسیقی در شام داشت. بعد از بنی عباس، سلاجقه، ایوبیان و ممالیک، موسیقی را مورد بی مهری قرار دادند. در دوره عثمانی نیر موسیقی عربی تحت تأثیر موسیقی ترکی قرار داشت و نتوانست تکامل طبیعی خود را ادامه دهد؛ ضمن این که گرایش به تصوف؛ خصوصاً در فرقه مولویه، موجب تأثر شدید موسیقی شام از موسیقی مورد استفاده در مجالس ایشان شد. | ||
از میان افراد شاخص این زیرگونه از موسیقی شامی طریقتی، «محمد بن | از میان افراد شاخص این زیرگونه از موسیقی شامی طریقتی، «محمد بن السید عبد القادر الشریف» (1688-1756)، «محمد بن کوجک علی الحلبی» (1694-1773)، «محمد أبو الصفا» (1689-1773) «أحمد عقیل» (1813-1903)، «محمد الوراق» (1828-1910)، «محمد أبو الهدى الصیادی الرفاعی» (1847-1908)، «محمد سلمو الشاذلی» (1856-1910)، «صالح الجذبة» (1858-1922) شهرت بیشتری دارند<ref>عبد الرحمن جبقجي (1983) الموسوعة الموسيقية، دمشق: دار التراث الموسيقي</ref>. | ||
از آغاز قرن بیستم، [[سوریه]] به لطف کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌های موسیقی، شاهد یک رنسانس واقعی موسیقی بوده است، این کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌ها علیرغم مشکلاتی که با آن مواجه بودند؛ از جمله اعتقادات مذهبی و اجتماعی، توانستند فعالیت کنند. | از آغاز قرن بیستم، [[سوریه]] به لطف کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌های موسیقی، شاهد یک رنسانس واقعی موسیقی بوده است، این کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌ها علیرغم مشکلاتی که با آن مواجه بودند؛ از جمله اعتقادات مذهبی و اجتماعی، توانستند فعالیت کنند. | ||
کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌های موسیقی پیشتاز [[سوریه]] که اکثر اعضای آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها روشنفکران بورژوا بودند؛ | کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌های موسیقی پیشتاز [[سوریه]] که اکثر اعضای آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها روشنفکران بورژوا بودند؛ عبارت اند از: | ||
*در دمشق «نادی الموسیقى الشرقی» (باشگاه موسیقی شرقی) که «شفیق شبیب» در سال 1914 در دمشق تأسیس کرد. باشگاه «توفیق فتح الله الصباغ» (1927)، «نادی الکشافة» (باشگاه پیشاهنگ) در 1927، «نادی الموسیقى الوطنیة» (باشگاه موسیقی ملی) که «مصطفی الصواف» تأسیس نمود؛ «نادی الفارابی» (باشگاه فارابی)، «معهد أصدقاء الفنون» (مؤسسه دوستان هنر) و «دارالالحان»؛ | |||
در حلب نیز | *در حلب نیز «نادی الصنائع النفیسة»، «نادی حلب الموسیقی»، «نادی الشهباء الفنی»، «نادی الجمعیة الأرمنیة» و و«النادی الکاثولیکی»؛ | ||
*در لاذقیه «النادی الموسیقی»؛ | |||
حکومت در برنامه و سیاست‌‌‌‌‌‌‌‌های کلی موسیقی که در این کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌ها تدریس می‌شد، دخالتی نداشت؛ تا این که در 1943، نخستین مؤسسه رسمی موسیقی را وزارت جوانان به ریاست «منیر العجلانی» (1914- 2004)، سیاستمدار و قانوندان سوری، تأسیس کرد که دو سال بیشتر دوام نیاورد؛ همچنین مؤسسه دولتی وابسته به وزارت معارف که آن هم دولت مستعجل بود! سومی در 1950 تأسیس شد و هشت سال فعالیت کرد و در پی اتحاد [[مصر]] و [[سوریه]]، تعطیل شد و جای خود را به «المعهد العربی | *در حمص «دوحة الدیماس» فعالیت خود را آغاز نمودند. | ||
حکومت در برنامه و سیاست‌‌‌‌‌‌‌‌های کلی موسیقی که در این کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌ها تدریس می‌شد، دخالتی نداشت؛ تا این که در 1943، نخستین مؤسسه رسمی موسیقی را وزارت جوانان به ریاست «منیر العجلانی» (1914- 2004)، سیاستمدار و قانوندان سوری، تأسیس کرد که دو سال بیشتر دوام نیاورد؛ همچنین مؤسسه دولتی وابسته به وزارت معارف که آن هم دولت مستعجل بود! سومی در 1950 تأسیس شد و هشت سال فعالیت کرد و در پی اتحاد [[مصر]] و [[سوریه]]، تعطیل شد و جای خود را به «المعهد العربی للموسیقی» (مؤسسه موسیقی عرب) که به «معهد صلحی الوادی» شهرت دارد و وابسته به وزارت فرهنگ است، داد. «مؤسسه عالی موسیقی» نیز در سال 1990 به ریاست صلحی الوادی،تأسیس شد.<ref>شنی، کریم( 1400). فرهنگ و تاریخ [[سوریه]]. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)</ref> | |||
«مؤسسه عالی موسیقی» نیز در سال 1990 به ریاست صلحی | |||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۱۷
قدیمیترین نت موسیقی جهان در اوگاریتِ سوریه باستان، یافته شده است. یافته‌‌‌‌‌‌‌‌‌های باستان‌شناسی و داده‌‌‌‌‌‌‌‌‌های علمی نشان می‌دهد که سوریه ایستگاهی برجسته در توسعه موسیقی و گسترش جهانی آن است. در خاک سوریه قدیمیترین صحنه یک گروه موسیقی در معبد «ایشتار» در پادشاهی «ماری» در حدود 5500 سال پیش از میلاد در جنوب دیرالزور کشف شد. آثار این پادشاهی نشان می‌دهد که آلات موسیقی، زهی، کوبه‌ای و بادی را می‌شناختند که مهم‌ترین آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها «چنگ» بود.[۱]
موسیقی عرب که متأثر از مصر، آشور، یونان و ایران بود، با ظهور اسلام، رو به افول نهاد؛ اما در دوره اموی، رونق گرفت و موسیقی‌دان‌‌‌‌‌‌‌‌های بزرگی؛ مثل «سعید بن مسجح» و شاگردش «مسلم بن محرز» (زاده 715 م) به فعالیت پرداختند و با سفر‌‌‌‌‌‌‌‌های تحقیقی خود، الحان عرب را مقامات شامی و ایرانی پروده و بازآفرینی کردند.
خلفای اموی، هدایایی را به بزرگان موسیقی می‌دادند؛ به طور مثال، «سلیمان بن عبدالملک» برای مسابقه بین نوازندگان مکه، جوایزی به مبلغ بیست هزار سکه نقره تعیین کرد! ولید دوم نیز در مسابقات آواز، جایزه اول را سیصد هزار سکه نقره اعلام نمود!
از دیگر موسیقی‌دان‌‌‌‌‌‌‌‌های دربار اموی در شام، میتوان به «مالک الطایی» (مرگ: 46 هجری)، «معبد بن وهب» (وفات 128 هجری)، «ابوجعفر محمد ابن عایشه» (100- 125 هجری)، «یونس الکاتب» (فوت: 134 هجری)، اشاره نمود. «کتاب النغم» یونس الکاتب، از مراجع مهم «الاغانی» اصف‌‌‌‌‌‌‌‌هانی است. (همان)
کتاب «موسیقی الکبیر» فارابی که در دربار هنر پرور حمدانیان در حلب شکل گرفت، در روزگار خویش هم تحولی در موسیقی محسوب می‌شد و هم نشانی از اهمیت موسیقی در شام داشت. بعد از بنی عباس، سلاجقه، ایوبیان و ممالیک، موسیقی را مورد بی مهری قرار دادند. در دوره عثمانی نیر موسیقی عربی تحت تأثیر موسیقی ترکی قرار داشت و نتوانست تکامل طبیعی خود را ادامه دهد؛ ضمن این که گرایش به تصوف؛ خصوصاً در فرقه مولویه، موجب تأثر شدید موسیقی شام از موسیقی مورد استفاده در مجالس ایشان شد.
از میان افراد شاخص این زیرگونه از موسیقی شامی طریقتی، «محمد بن السید عبد القادر الشریف» (1688-1756)، «محمد بن کوجک علی الحلبی» (1694-1773)، «محمد أبو الصفا» (1689-1773) «أحمد عقیل» (1813-1903)، «محمد الوراق» (1828-1910)، «محمد أبو الهدى الصیادی الرفاعی» (1847-1908)، «محمد سلمو الشاذلی» (1856-1910)، «صالح الجذبة» (1858-1922) شهرت بیشتری دارند[۲].
از آغاز قرن بیستم، سوریه به لطف کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌های موسیقی، شاهد یک رنسانس واقعی موسیقی بوده است، این کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌ها علیرغم مشکلاتی که با آن مواجه بودند؛ از جمله اعتقادات مذهبی و اجتماعی، توانستند فعالیت کنند.
کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌های موسیقی پیشتاز سوریه که اکثر اعضای آن‌‌‌‌‌‌‌‌ها روشنفکران بورژوا بودند؛ عبارت اند از:
- در دمشق «نادی الموسیقى الشرقی» (باشگاه موسیقی شرقی) که «شفیق شبیب» در سال 1914 در دمشق تأسیس کرد. باشگاه «توفیق فتح الله الصباغ» (1927)، «نادی الکشافة» (باشگاه پیشاهنگ) در 1927، «نادی الموسیقى الوطنیة» (باشگاه موسیقی ملی) که «مصطفی الصواف» تأسیس نمود؛ «نادی الفارابی» (باشگاه فارابی)، «معهد أصدقاء الفنون» (مؤسسه دوستان هنر) و «دارالالحان»؛
- در حلب نیز «نادی الصنائع النفیسة»، «نادی حلب الموسیقی»، «نادی الشهباء الفنی»، «نادی الجمعیة الأرمنیة» و و«النادی الکاثولیکی»؛
- در لاذقیه «النادی الموسیقی»؛
- در حمص «دوحة الدیماس» فعالیت خود را آغاز نمودند.
حکومت در برنامه و سیاست‌‌‌‌‌‌‌‌های کلی موسیقی که در این کلوپ‌‌‌‌‌‌‌‌ها تدریس می‌شد، دخالتی نداشت؛ تا این که در 1943، نخستین مؤسسه رسمی موسیقی را وزارت جوانان به ریاست «منیر العجلانی» (1914- 2004)، سیاستمدار و قانوندان سوری، تأسیس کرد که دو سال بیشتر دوام نیاورد؛ همچنین مؤسسه دولتی وابسته به وزارت معارف که آن هم دولت مستعجل بود! سومی در 1950 تأسیس شد و هشت سال فعالیت کرد و در پی اتحاد مصر و سوریه، تعطیل شد و جای خود را به «المعهد العربی للموسیقی» (مؤسسه موسیقی عرب) که به «معهد صلحی الوادی» شهرت دارد و وابسته به وزارت فرهنگ است، داد. «مؤسسه عالی موسیقی» نیز در سال 1990 به ریاست صلحی الوادی،تأسیس شد.[۳]
نیز نگاه کنید به
پیشینه موسیقی سیرالئون؛ پیشینه موسیقی روسیه؛ پیشینه موسیقی فرانسه؛ پیشینه موسیقی سودان