سلسله چین

مورخان اغلب به دوره‌ی از به قدرت رسیدن چین­ شی­ خوانگ تا پایان حاکمیت سلسله­ ی چین(206-221) را دوران امپراتوری نام گذاشته ­اند. اگرچه دوران اتحاد تنها 12 سال طول کشید، ولی او توانست بخش اعظمی از آن­چه که امروزه به نام چین خَن معروف است را مطیع و تحت یک دولت قانونگرا به پایتختی شیان­ یانگ( Xian Yang) متحد سازد. دکترین قانون‌گرایی که چین را رهبری می­کرد بر اجرای سفت و سخت مقررات قانونی و قدرت مطلقه‌ی امپراتور تأکید داشت. نظریه­ ی قانونگرایی، علی­رغم کارایی مؤثری که در دوران توسعه‌ی امپراتوری با استفاده از قدرت نظامی داشت، ولی ثابت شد که در دوران صلح، کارایی لازم را ندارد. امپراتوری سلسله‌ی چین، برای ساکت و رام کردن مخالفان سیاسی خود به اقدامات بیرحمانه، از جمله سوزاندن کتاب­‌های متعلق به سایر مکاتب فکری، حتی زنده سوزی اندیشمندان این مکاتب، دست زد. به همین خاطر بود که سلسله‌ی خن، در دوران حاکمیت سیاسی خود عمدا، مکاتب میانه رو مخالف نظریه‌ی قانونگرایی را به کار گرفت.

دیوار بزرگ چین

سلسله­ ی چین، معروف به آغازگر ساخت دیوار بزرگ چین، که بعدها در دوران مینگ تکمیل و توسعه یافت؛ ایجاد حکومت مرکزی مقتدر؛ متحد ساختن قوانین و مقررات قانونی؛ گسترش و توسعه‌ی زبان نوشتاری چینی؛ ایجاد واحد اندازه گیری متحد؛ ایجاد پول واحد؛ پس از دوران تفرقه و هرج و مرج و رنج دوران ­های بهار و پاییز و حکومت­ های­ هم ­ستیز است. در این دوران حتی اندازه­ و پهنای جاده ­های کالسکه­ رو هم یکسان شد تا سیستم تجاری واحد در سرتاسر امپراتوری تضمین شود.

نیز نگاه کنید به

تاریخ چین؛ دوران امپراطوری تاریخ چین