شهر های بزرگ تابع دولت مرکزی چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:چین-تصویر-نقشه.jpg|بندانگشتی|نقشه جدید چین]]
[[پرونده:چین-تصویر-نقشه.jpg|بندانگشتی|نقشه جدید [[چین]]. قابل بازیابی از https://www.researchgate.net/figure/Geographic-locations-of-selected-32-regions-of-China_fig2_320009639]]
شهرهای بزرگ تابع دولت مرکزی در [[جمهوری خلق چین]] عبارت است از:  
شهرهای بزرگ تابع دولت مرکزی در [[جمهوری خلق چین]] عبارت است از:  


=== [[پکن]] (بیجینگ) ===
=== [[پکن]] (بیجینگ) ===
[[پکن]](Beijing) پایتخت [[جمهوری خلق چین]] است و نام اختصاری آن«جینگ» می‌­باشد. این شهر در انتهای شمالی جلگه‌­ی «خوا­بی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است.  
[[پکن]](Beijing) پایتخت [[جمهوری خلق چین]] است و نام اختصاری آن«جینگ» می‌­باشد. این شهر در انتهای ش[[مالی]] جلگه‌­ی «خوا­بی(Hua Bei)»(شمال [[چین]])واقع شده است.  


اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگ­دو»، «دا­دو»، «[[پکن]]» و «بیجینگ». شهر [[پکن]] در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شده­‌ی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود. شهر [[پکن]] مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و هم­چین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: [[دیوار بزرگ چین]]، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیان­تَن»، آرامگاه«شی سَن­لینگ»، پارک«بِی­هه»،کوه«شیان­شَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیت­‌ها و غیره.  
اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگ­دو»، «دا­دو»، «[[پکن]]» و «بیجینگ». شهر [[پکن]] در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شده­‌ی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود. شهر [[پکن]] مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و هم­چین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: [[دیوار بزرگ چین]]، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیان­تَن»، آرامگاه«شی سَن­لینگ»، پارک«بِی­هه»،کوه«شیان­شَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیت­‌ها و غیره.  
خط ۹: خط ۹:
=== [[شانگهای]] ===
=== [[شانگهای]] ===
نام اختصاری [[شانگهای]](Shanghai)«خو» است. این شهر در بخش مرکزی ساحل شرقی [[چین]] و نقطه­‌ی پیوند رود«یانگ تسه» با دریا واقع شده است. این شهر در گذشته یک روستای ماهیگیری بوده و در دوران سلسله­‌ی «سونگ» (960-1279 میلادی) به شهرکی به­ نام«[[شانگهای]]» تغییر یافت و مجددا در سال 1927 میلادی به عنوان واحد مستقل اداری«شهر [[شانگهای]]»"معرفی شد. این شهر 18 ناحیه و یک شهرستان و 5 هزار و800کیلومتر مربع وسعت دارد. تا پایان سال 2002، جمعیت ثبت شده­‌ی این شهر به 13میلیون و 347 هزار نفر رسید. [[شانگهای]] بزرگ‌ترین شهر [[چین]] و جزو ده کلان شهر جهان است. این شهر هم­چنین دارای عناوین بزرگ‌ترین شهر صنعتی، مرکز بازرگانی و بانکداری و پایگاه پژوهش علمی [[چین]] است.  
نام اختصاری [[شانگهای]](Shanghai)«خو» است. این شهر در بخش مرکزی ساحل شرقی [[چین]] و نقطه­‌ی پیوند رود«یانگ تسه» با دریا واقع شده است. این شهر در گذشته یک روستای ماهیگیری بوده و در دوران سلسله­‌ی «سونگ» (960-1279 میلادی) به شهرکی به­ نام«[[شانگهای]]» تغییر یافت و مجددا در سال 1927 میلادی به عنوان واحد مستقل اداری«شهر [[شانگهای]]»"معرفی شد. این شهر 18 ناحیه و یک شهرستان و 5 هزار و800کیلومتر مربع وسعت دارد. تا پایان سال 2002، جمعیت ثبت شده­‌ی این شهر به 13میلیون و 347 هزار نفر رسید. [[شانگهای]] بزرگ‌ترین شهر [[چین]] و جزو ده کلان شهر جهان است. این شهر هم­چنین دارای عناوین بزرگ‌ترین شهر صنعتی، مرکز بازرگانی و بانکداری و پایگاه پژوهش علمی [[چین]] است.  
[[پرونده:192 2496415882 1024 600.jpg|بندانگشتی|تصویر شهر تین جین]]
[[پرونده:192 2496415882 1024 600.jpg|بندانگشتی|تصویر شهر تین جین. قابل بازیابی از https://www.shutterstock.com/image-photo/kuala-lumpur-city-skyline-night-high-382694089]]


=== [[تین جین]] ===
=== [[تین جین]] ===
خط ۱۵: خط ۱۵:


تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 9 میلیون و 190هزار و 500 نفر رسید. «[[تین جین]]» بزرگ‌ترین شهر صنعتی شمال [[چین]] و دارای منابع نفت، گاز، نمک دریایی فراوان و دارای زیربنا­های صنعتی محکم است. این شهر مرکز صنعتی و بندر دریایی شمال [[چین]] نیز هست. آثار دیدنی و تاریخی«[[تین جین]]» عبارتند از: پارک«یوان ­نینگ»، کاخ«تیَن ­خو»، قلعه­‌ی آتش‌بار«داگو­کو» و ناحیه ی گردشگری«پن شن».  
تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 9 میلیون و 190هزار و 500 نفر رسید. «[[تین جین]]» بزرگ‌ترین شهر صنعتی شمال [[چین]] و دارای منابع نفت، گاز، نمک دریایی فراوان و دارای زیربنا­های صنعتی محکم است. این شهر مرکز صنعتی و بندر دریایی شمال [[چین]] نیز هست. آثار دیدنی و تاریخی«[[تین جین]]» عبارتند از: پارک«یوان ­نینگ»، کاخ«تیَن ­خو»، قلعه­‌ی آتش‌بار«داگو­کو» و ناحیه ی گردشگری«پن شن».  
[[پرونده:27b4275cdf67fac8ef7af010ec180724 L.jpg|بندانگشتی|تصویر شهرچونگ چینگ در [[چین]]]]
[[پرونده:27b4275cdf67fac8ef7af010ec180724 L.jpg|بندانگشتی|تصویر شهرچونگ چینگ در [[چین]]. قابل بازیابی از https://www.asianinvestor.net/article/cppibs-asia-property-head-talks-strategy/430806]]


=== [[چونگ چینگ]] ===
=== [[چونگ چینگ]] ===
نام اختصاری شهر [[چونگ چینگ]](Chongqing)«یو»است. این شهر در جنوب غرب [[چین]] و حوضه­‌ی بالای رود«یانگ­ تسه» واقع شده است. این شهر در سال1997میلادی تاسیس شد و در حال حاضر دارای 15 ناحیه، 4 شهرک، 17 شهرستان و4 شهرستان خودمختار است. مساحت آن82هزار و300کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 31 میلیون و 70 هزار نفر رسید.  
نام اختصاری شهر [[چونگ چینگ]](Chongqing)«یو»است. این شهر در جنوب غرب [[چین]] و حوضه­‌ی بالای رود«یانگ­ تسه» واقع شده است. این شهر در سال1997میلادی تاسیس شد و در حال حاضر دارای 15 ناحیه، 4 شهرک، 17 شهرستان و4 شهرستان خودمختار است. مساحت آن82هزار و300کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 31 میلیون و 70 هزار نفر رسید.  


«[[چونگ چینگ]]» شهر صنعتی جامع است و آثار گردشگری آن سد سه دهانه روی رود«یانگ ­تسه»، کوه«پی­پا» و کوه«جی­یون»را شامل می‌­شود<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص.432-437</ref>.  
«[[چونگ چینگ]]» شهر صنعتی جامع است و آثار گردشگری آن سد سه دهانه روی رود«یانگ ­تسه»، کوه«پی­پا» و کوه«جی­یون»را شامل می‌­شود<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]،جلد1، ص.432-437.</ref>.  
[[پرونده:1036373 672.jpg|بندانگشتی|پیچیده ترین تقاطع در شهر چونگ چینگ]]
[[پرونده:1036373 672.jpg|بندانگشتی|پیچیده ترین تقاطع در شهر چونگ چینگ. قابل بازیابی از https://www.shutterstock.com/search/chongqing-overpass]]
[[پرونده:Shanghai-02.jpg|بندانگشتی|شهر شانگهای ، قطب اقتصاد جهان]]
[[پرونده:Shanghai-02.jpg|بندانگشتی|شهر شانگهای ، قطب اقتصاد جهان. قابل بازیابی از https://stock.adobe.com/images/shanghai-elevated-road-junction-and-interchange-overpass-at-night-shanghai-china/117164946]]
[[پرونده:Shanghai-Tower archkite.ir-12.jpg|بندانگشتی|برج در شانگهای]]
[[پرونده:Shanghai-Tower archkite.ir-12.jpg|بندانگشتی|برج در شانگهای. قابل بازیابی از https://www.archdaily.com/798815/genslers-shanghai-tower-named-ctbuhs-best-tall-building-worldwide-for-2016/581ce886e58ece674d000072-genslers-shanghai-tower-named-ctbuhs-best-tall-building-worldwide-for-2016-photo]]
[[پرونده:Csm 20180124 pekin-chine 35a2571e88.jpg|بندانگشتی|شهر پکن]]
[[پرونده:Csm 20180124 pekin-chine 35a2571e88.jpg|بندانگشتی|شهر پکن. قابل بازیابی از https://huntscanlon.com/jc-consulting-opens-office-beijing/]]
جدول شماره 1- نام استان­‌ها و مراکز استانی  
جدول شماره 1- نام استان­‌ها و مراکز استانی  
{| class="wikitable"
{| class="wikitable"
| colspan="3" | '''اسامی، نام اختصاری و مرکز  بیست و سه استان چین'''
| colspan="3" | '''اسامی، نام اختصاری و مرکز بیست و سه استان چین'''
|-
|-
| '''نام مرکز'''
| '''نام مرکز'''
خط ۱۲۳: خط ۱۲۳:
|'''تایپه'''
|'''تایپه'''
|'''تای'''
|'''تای'''
|'''تایوان'''
|'''[[تایوان]]'''
|}
|}
　
　
[[پرونده:77165 653.jpg|بندانگشتی|دیدنی در شانگهای]]
[[پرونده:77165 653.jpg|بندانگشتی|دیدنی در شانگهای. قابل بازیابی از https://tasisatnews.com/]]
جدول شماره 2- نام پنج منطقه­‌ی خودمختار [[چین]]
جدول شماره 2- نام پنج منطقه­‌ی خودمختار [[چین]]
{| class="wikitable"
{| class="wikitable"
| colspan="3" |'''نام، نام اختصاری و مرکز پنج منطقه­‌ی خودمختار چین'''
| colspan="3" |'''نام، نام اختصاری و مرکز پنج منطقه­‌ی خودمختار چین'''
|-
|-
|'''نام مرکز'''
|'''نام مرکز'''
خط ۱۳۷: خط ۱۳۷:
|'''خوخِه­خَت'''
|'''خوخِه­خَت'''
|'''نی­مِنگ­گو'''
|'''نی­مِنگ­گو'''
|'''منطقه­‌ی خودمختار مغولستان داخلی'''
|'''منطقه­‌ی خودمختار مغولستان داخلی'''
|-
|-
|'''لهاسا'''
|'''لهاسا'''
خط ۱۴۵: خط ۱۴۵:
|'''نان­نینگ'''
|'''نان­نینگ'''
|'''گوی'''
|'''گوی'''
|'''منطقه‌­ی خودمختار قوم«جوانگ» گوانگ­شی'''
|'''منطقه‌­ی خودمختار قوم«جوانگ» گوانگ­شی'''
|-
|-
|'''اینچوان'''
|'''اینچوان'''
|'''نینگ'''
|'''نینگ'''
|'''منطقه­‌ی خودمختار قوم«هوی» نینگ­شیا'''
|'''منطقه­‌ی خودمختار قوم«هوی» نینگ­شیا'''
|-
|-
|'''اورومچی'''
|'''اورومچی'''
|'''جیانگ'''
|'''جیانگ'''
|'''منطقه­‌ی خودمختار اویغور سین­ کیانگ'''
|'''منطقه­‌ی خودمختار اویغور سین­ کیانگ'''
|}
|}
　
　
خط ۱۶۵: خط ۱۶۵:
|-
|-
|هنگ­ کنگ
|هنگ­ کنگ
|هنگ ­کنگ، در اول ژوئیه‌­ی سال1997میلادی از حاکمیت انگلیس به چین بازگشت. این منطقه در جنوب چین قرار دارد و جزایر«هنگ ­کنگ»، «جیو لونگ»، «شین­جیه» جزایر اطراف«شین جیه»را شامل می­‌شود. مساحت هنگ­ کنگ1098.51کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت هنگ­ کنگ به 6 میلیون و815 هزار و800 نفر رسید که جمعیت ثابت آن 6 میلیون و 625 هزار و 300 نفر و جمعیت سیار آن 190 هزار و 500 نفر بوده است.
|هنگ ­کنگ، در اول ژوئیه‌­ی سال1997میلادی از حاکمیت انگلیس به چین بازگشت. این منطقه در جنوب چین قرار دارد و جزایر«هنگ ­کنگ»، «جیو لونگ»، «شین­جیه» جزایر اطراف«شین جیه»را شامل می­‌شود. مساحت هنگ­ کنگ1098.51کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت هنگ­ کنگ به 6 میلیون و815 هزار و800 نفر رسید که جمعیت ثابت آن 6 میلیون و 625 هزار و 300 نفر و جمعیت سیار آن 190 هزار و 500 نفر بوده است.
|-
|-
|ماکائو
|ماکائو
|ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود.<ref>سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص432-437</ref>
|ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود.<ref>سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]،جلد1، ص.432-437.</ref>
|}
|}
نیز نگاه کنید به [[تقسیمات اداری چین]]؛ [[پکن]]؛ [[شانگهای]]؛ [[تین جین]]؛ [[چونگ چینگ]]
 
== نیز نگاه کنید به ==
[[تقسیمات اداری چین]]؛ [[پکن]]؛ [[شانگهای]]؛ [[تین جین]]؛ [[چونگ چینگ]]


== کتاب شناسی ==
== کتاب شناسی ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۱۸

نقشه جدید چین. قابل بازیابی از https://www.researchgate.net/figure/Geographic-locations-of-selected-32-regions-of-China_fig2_320009639

شهرهای بزرگ تابع دولت مرکزی در جمهوری خلق چین عبارت است از:

پکن (بیجینگ)

پکن(Beijing) پایتخت جمهوری خلق چین است و نام اختصاری آن«جینگ» می‌­باشد. این شهر در انتهای شمالی جلگه‌­ی «خوا­بی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است.

اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگ­دو»، «دا­دو»، «پکن» و «بیجینگ». شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شده­‌ی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود. شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و هم­چین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: دیوار بزرگ چین، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیان­تَن»، آرامگاه«شی سَن­لینگ»، پارک«بِی­هه»،کوه«شیان­شَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیت­‌ها و غیره.

شانگهای

نام اختصاری شانگهای(Shanghai)«خو» است. این شهر در بخش مرکزی ساحل شرقی چین و نقطه­‌ی پیوند رود«یانگ تسه» با دریا واقع شده است. این شهر در گذشته یک روستای ماهیگیری بوده و در دوران سلسله­‌ی «سونگ» (960-1279 میلادی) به شهرکی به­ نام«شانگهای» تغییر یافت و مجددا در سال 1927 میلادی به عنوان واحد مستقل اداری«شهر شانگهای»"معرفی شد. این شهر 18 ناحیه و یک شهرستان و 5 هزار و800کیلومتر مربع وسعت دارد. تا پایان سال 2002، جمعیت ثبت شده­‌ی این شهر به 13میلیون و 347 هزار نفر رسید. شانگهای بزرگ‌ترین شهر چین و جزو ده کلان شهر جهان است. این شهر هم­چنین دارای عناوین بزرگ‌ترین شهر صنعتی، مرکز بازرگانی و بانکداری و پایگاه پژوهش علمی چین است.

تصویر شهر تین جین. قابل بازیابی از https://www.shutterstock.com/image-photo/kuala-lumpur-city-skyline-night-high-382694089

تین جین

نام اختصاری شهر تین جین(Tian Jin)، «جین» است و در شمال شرق جلگه­‌ی«هوا بِی» قرار گرفته و محل پیوند 5 شاخه از رود«های­خِه» با دریاست. تیان جین در سال 1928عنوان اداری­«شهر تین جین» را گرفت و در حال حاضر دارای 15 ناحیه و 3 شهرستان و 11هزار کیلومتر مربع مساحت است.

تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 9 میلیون و 190هزار و 500 نفر رسید. «تین جین» بزرگ‌ترین شهر صنعتی شمال چین و دارای منابع نفت، گاز، نمک دریایی فراوان و دارای زیربنا­های صنعتی محکم است. این شهر مرکز صنعتی و بندر دریایی شمال چین نیز هست. آثار دیدنی و تاریخی«تین جین» عبارتند از: پارک«یوان ­نینگ»، کاخ«تیَن ­خو»، قلعه­‌ی آتش‌بار«داگو­کو» و ناحیه ی گردشگری«پن شن».

تصویر شهرچونگ چینگ در چین. قابل بازیابی از https://www.asianinvestor.net/article/cppibs-asia-property-head-talks-strategy/430806

چونگ چینگ

نام اختصاری شهر چونگ چینگ(Chongqing)«یو»است. این شهر در جنوب غرب چین و حوضه­‌ی بالای رود«یانگ­ تسه» واقع شده است. این شهر در سال1997میلادی تاسیس شد و در حال حاضر دارای 15 ناحیه، 4 شهرک، 17 شهرستان و4 شهرستان خودمختار است. مساحت آن82هزار و300کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 31 میلیون و 70 هزار نفر رسید.

«چونگ چینگ» شهر صنعتی جامع است و آثار گردشگری آن سد سه دهانه روی رود«یانگ ­تسه»، کوه«پی­پا» و کوه«جی­یون»را شامل می‌­شود[۱].

پیچیده ترین تقاطع در شهر چونگ چینگ. قابل بازیابی از https://www.shutterstock.com/search/chongqing-overpass
شهر شانگهای ، قطب اقتصاد جهان. قابل بازیابی از https://stock.adobe.com/images/shanghai-elevated-road-junction-and-interchange-overpass-at-night-shanghai-china/117164946
برج در شانگهای. قابل بازیابی از https://www.archdaily.com/798815/genslers-shanghai-tower-named-ctbuhs-best-tall-building-worldwide-for-2016/581ce886e58ece674d000072-genslers-shanghai-tower-named-ctbuhs-best-tall-building-worldwide-for-2016-photo
شهر پکن. قابل بازیابی از https://huntscanlon.com/jc-consulting-opens-office-beijing/

جدول شماره 1- نام استان­‌ها و مراکز استانی

اسامی، نام اختصاری و مرکز بیست و سه استان چین
نام مرکز نام اختصاری نام استان
شی­جیا جوانگ جی خِه بِی
تای­یوان جین شان­سی
شِن­یانگ لیائو لیائو­نینگ
جی­لین جی جی­لین
هاربین خی خِی لونگ­جیانگ
نانجینگ سو جیانگ­سو
خانگ­جو جئه جِئه جیانگ
خِه­فِی وان اَن خویی
فوجو مین فو­جیان
نانچانگ گان جیانگ­سی
جی­نان لو شان­دونگ
جِنگ­جو یو خِه نَن
وو­هان آ خوبِی
چانگ­شائو شیانگ خونَن
گوانگ­جو یویه گوانگ­دونگ
خَی­کو چیونگ خَی­نان
چِنگ­دو شو سی­چوان
گوی­یانگ چیان گویجو
کونمینگ دین یون­نَن
شیان شی­آن شیان­سی
لنجو لونگ­یا­گان گان­سو
شی­نینگ جینگ چینگ­خَی
تایپه تای تایوان

　

دیدنی در شانگهای. قابل بازیابی از https://tasisatnews.com/

جدول شماره 2- نام پنج منطقه­‌ی خودمختار چین

نام، نام اختصاری و مرکز پنج منطقه­‌ی خودمختار چین
نام مرکز اسم اختصاری نام منطقه
خوخِه­خَت نی­مِنگ­گو منطقه­‌ی خودمختار مغولستان داخلی
لهاسا ذانگ منطقه­‌ی خودمختار تبت
نان­نینگ گوی منطقه‌­ی خودمختار قوم«جوانگ» گوانگ­شی
اینچوان نینگ منطقه­‌ی خودمختار قوم«هوی» نینگ­شیا
اورومچی جیانگ منطقه­‌ی خودمختار اویغور سین­ کیانگ

　

جدول شماره 3- مشخصات مناطق ویژه­‌ی اداری چین

نام دو منطقه‌­ی ویژه­‌ی اداری چین
نام منطقه مشخصات کلی
هنگ­ کنگ هنگ ­کنگ، در اول ژوئیه‌­ی سال1997میلادی از حاکمیت انگلیس به چین بازگشت. این منطقه در جنوب چین قرار دارد و جزایر«هنگ ­کنگ»، «جیو لونگ»، «شین­جیه» جزایر اطراف«شین جیه»را شامل می­‌شود. مساحت هنگ­ کنگ1098.51کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت هنگ­ کنگ به 6 میلیون و815 هزار و800 نفر رسید که جمعیت ثابت آن 6 میلیون و 625 هزار و 300 نفر و جمعیت سیار آن 190 هزار و 500 نفر بوده است.
ماکائو ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود.[۲]

نیز نگاه کنید به

تقسیمات اداری چین؛ پکن؛ شانگهای؛ تین جین؛ چونگ چینگ

کتاب شناسی

  1. ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد1، ص.432-437.
  2. ↑ سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد1، ص.432-437.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=شهر_های_بزرگ_تابع_دولت_مرکزی_چین&oldid=61869»