موزه(زندان) زنان منطقه آکمولینسک آلژیر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:موزه آلژیر قزاقستان.jpg|بندانگشتی|موزه آلژیر قزاقستان (1403). برگرفته از سایت الی گشت، قابل بازیابی از https://www.eligasht.com/Blog/travelguide/%D9%85%D9%88%D8%B2%D9%87-%D8%A7%D9%84%D8%AC%DB%8C%D8%B1%D8%B2-%D9%82%D8%B2%D8%A7%D9%82%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86/]] | |||
بنا بر آنچه در سایت موزه آلژیر آمده است و نیز بنا بر توضیحات شفاهی که رئیس مجموعه موزه (آلژیر) ارائه داد موزه فعلی و زندان قبلی چنین توصیف شده است: این زندان که اکنون به موزه تبدیل شده است گویای وضعیت قربانیان سرکوب سیاسی و توتالیتاریسم [[زنان در قزاقستان|زنان]] و [[نهاد خانواده قزاقستان|خانواده]] زندانیان سیاسی اتحاد جماهیر شوروی می‌باشد، زندان آلژیر که به قول سردمداران نظام کمونیستی اتحاد جماهیر شوروی خانواده‌ها و زنان خائن به میهن در آن زندانی بوده اند از سال ۱۹۳۷ تا سال ۱۹۵۴ به مدت ۱۷ سال دایر بوده که پس از مرگ استالین بسته شده است: اسم «آلژیر» که مخفف اردوگاه زنان خائنین به میهن در منطقه آکمولینسک است<ref>Axp- AKMOJIHHcKHit Iarepb KeH H3MeHHHKOB poIHHbI</ref>، واقع در روستای آکمل ۴۰ کیلومتری غرب شهر آستانا می‌باشد که به فرمان شهرداری آستانه در تاریخ ۶ فوریه ۲۰۰۷ به موزه تبدیل شده است و در روز یادبود قربانیان سرکوب‌‌های سیاسی در جمهوری قزاقستان در ۳۱ می۲۰۰۷ افتتاح شده است. | |||
ایده ساختن این موزه توسط نارینوف معمار و مجسمه ساز قزاق مطرح شده است. این موزه بر اساس اسناد و مدارک آرشیوی، عکس، گزارش بازجویی ها، دستورهای اعدام، فایل‌‌های شخصی زندانیان در رابطه با سرکوب زندانیان، آثار ادبی و منابع مکتوب بدست آمده از قربانیان سرکوب‌‌های سیاسی یا خانواده‌‌های آنها بدست آمده است یا به موزه اهداء شده بازسازی شده است: نمایشگاه اصلی این موزه شامل دو بخش است: "تاریخ سیاسی قرن نوزدهم و بیستم قزاقستان" و "زنان زندانی الژیر" و بخش دیگر آن به موضوع سرکوب سیاسی، نوع شکنجه‌ها و مصیبت هایی که بر زندانیان تحمیل می‌کرده‌اند اختصاص داده شده است. موزه "الژیر" هر ساله با برگزاری مراسم ویژه‌ای در ۳۱ ماه می‌با اهداء تاج گل، سخنرانی خانواده‌ها و بازماندگان زندانیانی که قربانی شنکنجه‌‌های وحشتناک شده‌اند لحظه‌ای را برای احترام به آن سکوت می‌کنند. | |||
مجموعه موزه دارای اثر نماد طاق غم، دیوار یادگار که اسامی ۷۶۲۰ زن کشته شده بر آن نقش بسته شده، مجسمه "مبارزه و امید" و مجسمه " | مجموعه موزه دارای اثر نماد طاق غم، دیوار یادگار که اسامی ۷۶۲۰ زن کشته شده بر آن نقش بسته شده، مجسمه "مبارزه و امید" و مجسمه "یاس و ناامیدی" است. در سقف موزه قفسی با تعدادی کبوتر که در آن گرفتار شده‌اند آویزان است که بعضی از پرندگان بیرون و بعضی به عنوان نماد زنان زندانی داخل آن قفس اسیر شده‌اند که به تدریج می‌میرند. در وسط تالار پایین مجسمه گل سیاهی از دل سنگ شکوفه زده است این شکوفه نماد آن است که پس از زندان، مشکلات زندگی و شکنجه؛ امید، نورو آینده روشن فرا رسیده و بساط ستم برچیده شده است در آلژیر ۱۵۰۰ بچه ی نامشروع به دنیا آمده است که حاصل خشونت کارمندان اردوگاه است. در این اردوگاه در این زندان هر ماه حدود ۵۰ کودک از سرما، گرسنگی، تشنگی و بیماری می‌مرده‌اند<ref>برگرفته از http://www.alzhir.ucoz.kz</ref>. واگن قطار استالینی به مساحت ۱۸ متر مربع و ۱۵ سانتیمتر که در طول ۲ ماه حدود ۷۰ زندانی زن را در سرمای کشنده از [[روسیه]] به زندان آلژیر آورده است که تعداد زیادی از آنها در اثر سرما، گرسنگی و بیماری در طول مسیر مرده‌اند<ref>صابری، اصغر (1395). جامعه و فرهنگ [[قزاقستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص 281-283.</ref>. | ||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۳ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۴۵
بنا بر آنچه در سایت موزه آلژیر آمده است و نیز بنا بر توضیحات شفاهی که رئیس مجموعه موزه (آلژیر) ارائه داد موزه فعلی و زندان قبلی چنین توصیف شده است: این زندان که اکنون به موزه تبدیل شده است گویای وضعیت قربانیان سرکوب سیاسی و توتالیتاریسم زنان و خانواده زندانیان سیاسی اتحاد جماهیر شوروی می‌باشد، زندان آلژیر که به قول سردمداران نظام کمونیستی اتحاد جماهیر شوروی خانواده‌ها و زنان خائن به میهن در آن زندانی بوده اند از سال ۱۹۳۷ تا سال ۱۹۵۴ به مدت ۱۷ سال دایر بوده که پس از مرگ استالین بسته شده است: اسم «آلژیر» که مخفف اردوگاه زنان خائنین به میهن در منطقه آکمولینسک است[۱]، واقع در روستای آکمل ۴۰ کیلومتری غرب شهر آستانا می‌باشد که به فرمان شهرداری آستانه در تاریخ ۶ فوریه ۲۰۰۷ به موزه تبدیل شده است و در روز یادبود قربانیان سرکوب‌‌های سیاسی در جمهوری قزاقستان در ۳۱ می۲۰۰۷ افتتاح شده است.
ایده ساختن این موزه توسط نارینوف معمار و مجسمه ساز قزاق مطرح شده است. این موزه بر اساس اسناد و مدارک آرشیوی، عکس، گزارش بازجویی ها، دستورهای اعدام، فایل‌‌های شخصی زندانیان در رابطه با سرکوب زندانیان، آثار ادبی و منابع مکتوب بدست آمده از قربانیان سرکوب‌‌های سیاسی یا خانواده‌‌های آنها بدست آمده است یا به موزه اهداء شده بازسازی شده است: نمایشگاه اصلی این موزه شامل دو بخش است: "تاریخ سیاسی قرن نوزدهم و بیستم قزاقستان" و "زنان زندانی الژیر" و بخش دیگر آن به موضوع سرکوب سیاسی، نوع شکنجه‌ها و مصیبت هایی که بر زندانیان تحمیل می‌کرده‌اند اختصاص داده شده است. موزه "الژیر" هر ساله با برگزاری مراسم ویژه‌ای در ۳۱ ماه می‌با اهداء تاج گل، سخنرانی خانواده‌ها و بازماندگان زندانیانی که قربانی شنکنجه‌‌های وحشتناک شده‌اند لحظه‌ای را برای احترام به آن سکوت می‌کنند.
مجموعه موزه دارای اثر نماد طاق غم، دیوار یادگار که اسامی ۷۶۲۰ زن کشته شده بر آن نقش بسته شده، مجسمه "مبارزه و امید" و مجسمه "یاس و ناامیدی" است. در سقف موزه قفسی با تعدادی کبوتر که در آن گرفتار شده‌اند آویزان است که بعضی از پرندگان بیرون و بعضی به عنوان نماد زنان زندانی داخل آن قفس اسیر شده‌اند که به تدریج می‌میرند. در وسط تالار پایین مجسمه گل سیاهی از دل سنگ شکوفه زده است این شکوفه نماد آن است که پس از زندان، مشکلات زندگی و شکنجه؛ امید، نورو آینده روشن فرا رسیده و بساط ستم برچیده شده است در آلژیر ۱۵۰۰ بچه ی نامشروع به دنیا آمده است که حاصل خشونت کارمندان اردوگاه است. در این اردوگاه در این زندان هر ماه حدود ۵۰ کودک از سرما، گرسنگی، تشنگی و بیماری می‌مرده‌اند[۲]. واگن قطار استالینی به مساحت ۱۸ متر مربع و ۱۵ سانتیمتر که در طول ۲ ماه حدود ۷۰ زندانی زن را در سرمای کشنده از روسیه به زندان آلژیر آورده است که تعداد زیادی از آنها در اثر سرما، گرسنگی و بیماری در طول مسیر مرده‌اند[۳].
کتابشناسی
- ↑ Axp- AKMOJIHHcKHit Iarepb KeH H3MeHHHKOB poIHHbI
- ↑ برگرفته از http://www.alzhir.ucoz.kz
- ↑ صابری، اصغر (1395). جامعه و فرهنگ قزاقستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 281-283.