چهارمین مهاجرت تاریخی مسلمانان در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''چهارمین مهاجرت''' تاریخی مسلمانان در دوران های شیانفِنگ(Xian Feng)، از (1851 تا 1862) و تونگجی(Tong Zhi)، از ( 1862 تا 1875 ) به وقوع پیوست كه در تاریخ مسلمانان [[چین]] بسیار مهم است. در آن زمان، مسلمانان ساکن شمال غرب و استان یوننَن در جنوب غربی، پشت سر هم دست به شورش زدند كه قیام مسلمانان در استان های شَنسی و گنسو و قیام دو ونشیو(Du Wen Xiu) در استان یون نَن، گسترده تر از سایر قیام ها بود، ولی همه ی این شورش ها توسط ارتش | '''چهارمین مهاجرت''' تاریخی مسلمانان در دوران های شیانفِنگ(Xian Feng)، از (1851 تا 1862) و تونگجی(Tong Zhi)، از ( 1862 تا 1875 ) به وقوع پیوست كه در تاریخ مسلمانان [[چین]] بسیار مهم است. در آن زمان، مسلمانان ساکن شمال غرب و استان یوننَن در جنوب غربی، پشت سر هم دست به شورش زدند كه قیام مسلمانان در استان های شَنسی و گنسو و قیام دو ونشیو(Du Wen Xiu) در استان یون نَن، گسترده تر از سایر قیام ها بود، ولی همه ی این شورش ها توسط ارتش [[سلسله چینگ|امپراتوری دودمان چینگ]] سركوب شده و به شكست انجامیدند. [[سلسله چینگ|حكومت چینگ]] پس از سركوبی قیام های مسلمانان، سیاست مهاجرت و كوچ اجباری را در مورد آنان به مورد اجرا گذاشت. در چنین شرایطی بود که مسلمانان از استان های شَنسی، گَنسو، نینگشیا و چینگخَی همراه با ضربه های شدید روحی و روانی ناشی از شکست، مجبور به مهاجرت به سایر مناطق شدند. مسلمانان دونگگان(Dong Gan) موجود در آسیای میانه از همان زمان بوجود آمدند<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2 ،ص766</ref>. | ||
نیز نگاه کنید به [[مهاجرت های تاریخی مسلمانان در چین]]؛ [[اسلام در چین]] | نیز نگاه کنید به [[مهاجرت های تاریخی مسلمانان در چین]]؛ [[اسلام در چین]] | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ ۲۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۳۷
چهارمین مهاجرت تاریخی مسلمانان در دوران های شیانفِنگ(Xian Feng)، از (1851 تا 1862) و تونگجی(Tong Zhi)، از ( 1862 تا 1875 ) به وقوع پیوست كه در تاریخ مسلمانان چین بسیار مهم است. در آن زمان، مسلمانان ساکن شمال غرب و استان یوننَن در جنوب غربی، پشت سر هم دست به شورش زدند كه قیام مسلمانان در استان های شَنسی و گنسو و قیام دو ونشیو(Du Wen Xiu) در استان یون نَن، گسترده تر از سایر قیام ها بود، ولی همه ی این شورش ها توسط ارتش امپراتوری دودمان چینگ سركوب شده و به شكست انجامیدند. حكومت چینگ پس از سركوبی قیام های مسلمانان، سیاست مهاجرت و كوچ اجباری را در مورد آنان به مورد اجرا گذاشت. در چنین شرایطی بود که مسلمانان از استان های شَنسی، گَنسو، نینگشیا و چینگخَی همراه با ضربه های شدید روحی و روانی ناشی از شکست، مجبور به مهاجرت به سایر مناطق شدند. مسلمانان دونگگان(Dong Gan) موجود در آسیای میانه از همان زمان بوجود آمدند[۱].
نیز نگاه کنید به مهاجرت های تاریخی مسلمانان در چین؛ اسلام در چین
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ چین.تهران:موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2 ،ص766