عوامل توسعه و ترویج زبان فارسی در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۶ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۸:۲۹

زمینه‌ها و عواملی که در گذشته موجبات رشد و گسترش زبان فارسی در چین را فراهم ساخته است را می‌توان به شرح زیر خلاصه کرد:

1-روابط گسترده و پایدار تجاری موجود بین ایران و چین از طریق دو جاده‌ی ابریشم زمینی و دریایی؛

2-مهاجرت بازرگانان، هنرمندان، دیوان سالاران، محققان، مبلغان دینی و صوفیان طریقت مسلک ایرانی به چین و اقامت و ازدواج با زنان و دختران چینی؛

3-گسترش روابط رسمی و دیپلماتیک میان امپراتوری چین و پادشاهی ایران و حکام محلی و اعزام سفرای متعدد از سوی دو کشور که پیام‌ها و نامه‌های مودت آمیز و دوستان های به زبان فارسی همراه خود داشتند،

4-تهاجم مغولان به ایران به رهبری چنگیزخان و هلاکو خان، و به اجبار کوچاندن صدها هزار سرباز، زندانی، صنعتگر، هنرمند، دبیر و منشی ایرانی به چین جهت استفاده از آنها برای تمشیت امور سرزمین پهناور چین و به قدرت رسیدن برخی از آنها در دربار امپراتور و ولایات مختلف این کشور. این دولتمردان ایرانی، پس از کسب موقعیت اجتماعی و سیاسی در چین تحت سلطه‌ی سلسله‌ی یوان، هرکدام صدها نفر از خانواده، بستگان و هم کیشان خود را به چین منتقل و در مدیریت امور مملکتی از آنها به جای مردم چین و مغول‌ها استفاده می‌کردند. این مهاجرت اجباری-اختیاری گسترده، زمینه را برای گسترش و نفوذ زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در چین را بیش از گذشته فراهم ساخت^[۱]؛

5- همچنانکه در فصول گذشته ذکر شد، از آنجا که از یک سو، میان دوشاخه از مغولان حاکم در ایران و چین رابطه و ارتباط قوی وجود داشت و مبادلات سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی گسترده ای برقرار بود، و از سوی دیگر مغولان خود دارای زبان و فرهنگ پیشرفته نبودند و شاخه‌ی مغولان چین به مردم و زبان و فرهنگ مردم چین اعتماد نداشتند، به ناچار زبان فارسی، زبان رایج دربار هر دو شاخه از مغولان شد و دانشمندان ایرانی به عنوان منشیان و تاریخ نگاران در دربار سلسله‌ی یوان به کار گرفته شدند و اعلب نامه‌ها و پیام‌هایی که میان این دو دربار مبادله میشد، به زبان فارسی بود. در نتیجه، زبان فارسی در کنار زبان‌های چینی و مغولی زبان رسمی دربار شد و برای تربیت مترجمان و کارکنان آشنا به زبان فارسی در دربار و سرحدات و گمرکات کشور چین، نخستین مدرسه‌ی آموزش زبان‌های خارجی از جمله زبان فارسی در پایتخت یوان(پکن فعلی) راه اندازی و اولین لغتنامه‌ی فارسی به چینی تحت عنوان«لغت نامه‌ی مدرسه‌ی هوی هوی» تألیف گردید. تحت تأثیر همین فضای خوش زبان فارسی بود که نخستین کتاب آموزش زبان فارسی به غیر فارس زبان‌ها تحت عنوان«منهاج الطلب» توسط دانشمند ایرانی «چانگ جی مینگ» یا همان محمد ابن حکیم اصفهانی در چین تألیف و مورد استفاده قرار گرفت.

نیز نگاه کنید به

زبان فارسی در چین؛ نقش زبان فارسی در پیدایش زبان های بومی اسلامی در چین؛ موقعیت زبان فارسی در چین معاصر؛ کرسی ها، مراکز آموزشی و استادان زبان فارسی در چين؛ منابع و متون آموزشی زبان فارسی در دانشگاه های چین

کتابشناسی

↑ امیری، کیومرث(1378). زبان فارسی در جهان چین.انتشارات دبیرخانه شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی، تهران.

منبع اصلی

_{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.}

نویسنده مقاله

علی محمد سابقی

[1] امیری، کیومرث(1378). زبان فارسی در جهان چین.انتشارات دبیرخانه شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی، تهران.

[۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-== عوامل توسعه و ترویج زبان فارسی در چین ==
+زمینه‌ها و عواملی که در گذشته موجبات رشد و گسترش زبان فارسی در [[چین]] را فراهم ساخته است را می‌توان به شرح زیر خلاصه کرد:
-زمینه ها و عواملی که در گذشته موجبات رشد و گسترش زبان فارسی در [[چین]] را فراهم ساخته است را می توان به شرح زیر خلاصه کرد:
--روابط گسترده و پایدار تجاری موجود بین ایران و [[چین]] از طریق دو جاده ی ابریشم زمینی و دریایی؛
+-[[روابط تجاری ایران و چین|روابط گسترده و پایدار تجاری موجود بین ایران و چین]] از طریق دو [[نقش جاده ی ابریشم در مبادلات فرهنگی ایران و چین|جاده‌ی ابریشم]] زمینی و دریایی؛
--مهاجرت بازرگانان، هنرمندان، دیوان سالاران، محققان، مبلغان دینی و صوفیان طریقت مسلک ایرانی به [[چین]] و اقامت و ازدواج با زنان و دختران چینی؛
+-مهاجرت بازرگانان، هنرمندان، دیوان سالاران، محققان، مبلغان دینی و صوفیان طریقت مسلک ایرانی به [[چین]] و اقامت و [[ازدواج در چین|ازدواج]] با زنان و دختران چینی؛
--گسترش روابط رسمی و دیپلماتیک میان امپراتوری چین و پادشاهی ایران و حکام محلی و اعزام سفرای متعدد از سوی دو کشور که پیام ها و نامه های مودت آمیز و دوستان های به زبان فارسی همراه خود داشتند،
+-گسترش روابط رسمی و دیپلماتیک میان امپراتوری چین و پادشاهی ایران و حکام محلی و اعزام سفرای متعدد از سوی دو کشور که پیام‌ها و نامه‌های مودت آمیز و دوستان های به زبان فارسی همراه خود داشتند،
--تهاجم مغولان به ایران به رهبری چنگیزخان و هلاکو خان، و به اجبار کوچاندن صدها هزار سرباز، زندانی، صنعتگر، هنرمند، دبیر و منشی ایرانی به [[چین]] جهت استفاده از آنها برای تمشیت امور سرزمین پهناور [[چین]] و به قدرت رسیدن برخی از آنها در دربار امپراتور و ولایات مختلف این کشور. این دولتمردان ایرانی، پس از کسب موقعیت اجتماعی و سیاسی در [[چین]] تحت سلطه ی سلسله ی یوان، هرکدام صدها نفر از خانواده، بستگان و هم کیشان خود را به [[چین]] منتقل و در مدیریت امور مملکتی از آنها به جای مردم [[چین]] و مغول ها استفاده می کردند. این مهاجرت اجباری-اختیاری گسترده، زمینه را برای گسترش و نفوذ زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در [[چین]] را بیش از گذشته فراهم ساخت؛
+-تهاجم مغولان به ایران به رهبری چنگیزخان و هلاکو خان، و به اجبار کوچاندن صدها هزار سرباز، زندانی، صنعتگر، هنرمند، دبیر و منشی ایرانی به [[چین]] جهت استفاده از آنها برای تمشیت امور سرزمین پهناور [[چین]] و به قدرت رسیدن برخی از آنها در دربار امپراتور و ولایات مختلف این کشور. این دولتمردان ایرانی، پس از کسب موقعیت اجتماعی و سیاسی در [[چین]] تحت سلطه‌ی [[سلسله یوان|سلسله‌ی یوان]]، هرکدام صدها نفر از خانواده، بستگان و هم کیشان خود را به [[چین]] منتقل و در مدیریت امور مملکتی از آنها به جای مردم [[چین]] و مغول‌ها استفاده می‌کردند. این مهاجرت اجباری-اختیاری گسترده، زمینه را برای گسترش و نفوذ زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در [[چین]] را بیش از گذشته فراهم ساخت<ref>امیری، کیومرث(1378). زبان فارسی در جهان [[چین]].انتشارات دبیرخانه شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی، تهران.</ref>؛
-- همچنانکه در فصول گذشته ذکر شد، از آنجا که از یک سو، میان دوشاخه از مغولان حاکم در ایران و [[چین]] رابطه و ارتباط قوی وجود داشت و مبادلات سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی گسترده ای برقرار بود، و از سوی دیگر مغولان خود دارای زبان و فرهنگ پیشرفته نبودند و شاخه ی مغولان [[چین]] به مردم و زبان و فرهنگ مردم [[چین]] اعتماد نداشتند، به ناچار زبان فارسی، زبان رایج دربار هر دو شاخه از مغولان شد و دانشمندان ایرانی به عنوان منشیان و تاریخ نگاران در دربار سلسله ی یوان به کار گرفته شدند و اعلب نامه ها و پیام هایی که میان این دو دربار مبادله میشد، به زبان فارسی بود. <ref>- امیری، کیومرث.(1378). زبان فارسی در جهان-چین، انتشارات دبیرخانه ی شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی، تهران.</ref> در نتیجه، زبان فارسی در کنار زبان های چینی و مغولی زبان رسمی دربار شد و برای تربیت مترجمان و کارکنان آشنا به زبان فارسی در دربار و سرحدات و گمرکات کشور چین، نخستین مدرسه ی آموزش زبان های خارجی از جمله زبان فارسی در پایتخت یوان([[پکن]] فعلی) راه اندازی و اولین لغتنامه ی فارسی به چینی تحت عنوان«لغت نامه ی مدرسه ی هوی هوی» تألیف گردید. تحت تأثیر همین فضای خوش زبان فارسی بود که نخستین کتاب آموزش زبان فارسی به غیر فارس زبان ها تحت عنوان«منهاج الطلب» توسط دانشمند ایرانی «چانگ جی مینگ» یا همان محمد ابن حکیم اصفهانی در [[چین]] تألیف و مورد استفاده قرار گرفت.
+- همچنانکه در فصول گذشته ذکر شد، از آنجا که از یک سو، میان دوشاخه از مغولان حاکم در ایران و [[چین]] رابطه و ارتباط قوی وجود داشت و مبادلات سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی گسترده ای برقرار بود، و از سوی دیگر مغولان خود دارای زبان و فرهنگ پیشرفته نبودند و شاخه‌ی مغولان [[چین]] به مردم و زبان و فرهنگ مردم [[چین]] اعتماد نداشتند، به ناچار زبان فارسی، زبان رایج دربار هر دو شاخه از مغولان شد و دانشمندان ایرانی به عنوان منشیان و تاریخ نگاران در دربار سلسله‌ی یوان به کار گرفته شدند و اعلب نامه‌ها و پیام‌هایی که میان این دو دربار مبادله میشد، به زبان فارسی بود. در نتیجه، زبان فارسی در کنار [[زبان چینی|زبان‌های چینی]] و مغولی زبان رسمی دربار شد و برای تربیت مترجمان و کارکنان آشنا به زبان فارسی در دربار و سرحدات و گمرکات کشور [[چین]]، نخستین مدرسه‌ی آموزش زبان‌های خارجی از جمله زبان فارسی در پایتخت یوان([[پکن]] فعلی) راه اندازی و اولین لغتنامه‌ی فارسی به چینی تحت عنوان«لغت نامه‌ی مدرسه‌ی هوی هوی» تألیف گردید. تحت تأثیر همین فضای خوش زبان فارسی بود که نخستین کتاب آموزش زبان فارسی به غیر فارس زبان‌ها تحت عنوان«منهاج الطلب» توسط دانشمند ایرانی «چانگ جی مینگ» یا همان محمد ابن حکیم اصفهانی در [[چین]] تألیف و مورد استفاده قرار گرفت.
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[زبان فارسی در چین]]؛ [[نقش زبان فارسی در پیدایش زبان های بومی اسلامی در چین]]؛ [[موقعیت زبان فارسی در چین معاصر]]؛ [[کرسی ها، مراکز آموزشی و استادان زبان فارسی در چين]]؛ [[منابع و متون آموزشی زبان فارسی در دانشگاه های چین]]
+== کتابشناسی ==
+<references />
+== منبع اصلی ==
+<sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی].</big></sub>
+== نویسنده مقاله ==
+علی محمد سابقی
+[[رده:زبان و ادبیات فارسی]]
+[[رده:همکاری های ادبی، فرهنگی، علمی و دانشگاهی]]