پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی چین: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[ | هرچند شمار [[جمعیت چین|جمعیت]] [[اقلیت های قومی چین|اقلیت های قومی چین]] نسبت به [[سلسله ی خن|جمعیت نژاد خَن]](اکثریت) اندک است، اما [[جغرافیایی جمعیتی در چین|پراکندگی جغرافیای محل سکونت]] آنان بسیار گسترده است. | ||
=== پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی در | === پراکندگی محل سکونت [[اقلیت های قومی چین|اقلیت های قومی در چین]] === | ||
اقلیتها، تقریبا در تمامی استانها، نواحی خودمختار و چهار شهر مستقل زیر نظر دولت مرکزی [[چین]]- [[پکن]]، [[شانگهای]]، تیَن جین، چونگ چینگ- پراکنده هستند، ولی عمدتا در استانها و مناطق مرزی و خودمختار مغولستان داخلی، سین کیانگ، نینگ شیا، گوانگ شی، تبت، یون نن، گویجو، چینگ های، سی چوان، گَنسو، لیائونینگ، جی لین، خونَن، خوبِی، و جزایر خَینَن و [[تایوان]] سکونت و عمدتا در 12 استان غربی، مستقر هستند. | |||
مناطق محل سکونت این اقلیتها از نظر مساحت بسیار وسیع و از لحاظ منابع معدنی و ذخایر زیرزمینی بسیار غنی و متنوع است. مساحت کل مناطق خودگردان [[اقلیت های قومی چین|اقلیتهای قومی]] [[چین]] تا پایان سال1997 میلادی، بیش از 6162900 کیلومتر مربع، معادل64/2 درصد کل مساحت [[چین|کشور چین]] را تشکیل می دهد<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی] جلد1، ص. 87-88. </ref>. | |||
{{به روز رسانی}} | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[اقلیت های قومی چین]]؛ [[ساختار قومیتی در چین]]؛ [[اقلیت های به رسمیت شناخته شده چین از نگاه آمار]] | |||
نیز نگاه کنید به [[اقلیت های قومی چین]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == |
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۲۲
هرچند شمار جمعیت اقلیت های قومی چین نسبت به جمعیت نژاد خَن(اکثریت) اندک است، اما پراکندگی جغرافیای محل سکونت آنان بسیار گسترده است.
پراکندگی محل سکونت اقلیت های قومی در چین
اقلیتها، تقریبا در تمامی استانها، نواحی خودمختار و چهار شهر مستقل زیر نظر دولت مرکزی چین- پکن، شانگهای، تیَن جین، چونگ چینگ- پراکنده هستند، ولی عمدتا در استانها و مناطق مرزی و خودمختار مغولستان داخلی، سین کیانگ، نینگ شیا، گوانگ شی، تبت، یون نن، گویجو، چینگ های، سی چوان، گَنسو، لیائونینگ، جی لین، خونَن، خوبِی، و جزایر خَینَن و تایوان سکونت و عمدتا در 12 استان غربی، مستقر هستند.
مناطق محل سکونت این اقلیتها از نظر مساحت بسیار وسیع و از لحاظ منابع معدنی و ذخایر زیرزمینی بسیار غنی و متنوع است. مساحت کل مناطق خودگردان اقلیتهای قومی چین تا پایان سال1997 میلادی، بیش از 6162900 کیلومتر مربع، معادل64/2 درصد کل مساحت کشور چین را تشکیل می دهد[۱].
در حال به روز رسانی و ویرایش
نیز نگاه کنید به
اقلیت های قومی چین؛ ساختار قومیتی در چین؛ اقلیت های به رسمیت شناخته شده چین از نگاه آمار
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی جلد1، ص. 87-88.