کلیسای انجیلی مصر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:کلیسای انجیلی.png|بندانگشتی|کلیسای انجیلی]] | [[پرونده:کلیسای انجیلی.png|بندانگشتی|کلیسای انجیلی. برگرفته از سایت egyptianstreets، قابل بازیابی از<nowiki/>https://egyptianstreets.com/2019/07/11/egypts-evangelical-christians-education-keeps-local-churches-running/]] | ||
تأسیس [[کلیسای انجیلی مصر]] توسط مبشران انجیلی اروپایی که در قرن هجدهم به این سرزمین می‌آمدند، انجام شد. گام‌های اساسی اما از نیمه‌های قرن نوزدهم با تصمیم مجمع عمومی کلیسای مسیحیت انجیلی شمال [[آمریکا]] مبنی بر اعزام برخی از مبشران وابسته به این کلیسا از سوریه به [[مصر]]، برداشته شد. مبشران انجیلی با فراگیری زبان عربی و انجام فعالیت‌هایی چون تأسیس بیمارستان، مدرسه و کلیسا، پیوند خود را با مردم مستحکم کردند و سرانجام در سال 1860 اولین مجمع کلیسای مشایخی در [[مصر]] با عضویت هفت تن تشکیل و پس از آن کلیسای کوچکی در مقر تبشیری در [[قاهره]] برپا شد. به دنبال آن در سال 1873 کلیسای جدیدی تأسیس شد که اولین کلیسای مشایخی [[مصر]] به شمار می‌رود و از سال 1902 به عنوان کلیسای ملی انجیلی [[مصر]] (پروتستان) شناخته می‌شود. از تعداد مسیحیان پروتستانت [[مصر]] آمار دقیقی وجود ندارد، اما تعداد مذاهبی که در شورای عمومی انجیلی عضویت دارند به 17 مذهب می‌رسد. بزرگترین کلیسای پروتستان، کلیسای انجیلی مشایخی است که 320 کلیسای فرعی و کوچک زیر مجموعه آن است.<ref>تقریر الحالة الدینیة (الطبعة الخامسة | تأسیس [[کلیسای انجیلی مصر]] توسط مبشران انجیلی اروپایی که در قرن هجدهم به این سرزمین می‌آمدند، انجام شد. گام‌های اساسی اما از نیمه‌های قرن نوزدهم با تصمیم مجمع عمومی کلیسای مسیحیت انجیلی شمال [[آمریکا]] مبنی بر اعزام برخی از مبشران وابسته به این کلیسا از [[سوریه]] به [[مصر]]، برداشته شد. مبشران انجیلی با فراگیری زبان عربی و انجام فعالیت‌هایی چون تأسیس بیمارستان، مدرسه و کلیسا، پیوند خود را با مردم مستحکم کردند و سرانجام در سال 1860 اولین مجمع کلیسای مشایخی در [[مصر]] با عضویت هفت تن تشکیل و پس از آن کلیسای کوچکی در مقر تبشیری در [[قاهره]] برپا شد. به دنبال آن در سال 1873 کلیسای جدیدی تأسیس شد که اولین کلیسای مشایخی [[مصر]] به شمار می‌رود و از سال 1902 به عنوان کلیسای ملی انجیلی [[مصر]] (پروتستان) شناخته می‌شود. از تعداد مسیحیان پروتستانت [[مصر]] آمار دقیقی وجود ندارد، اما تعداد مذاهبی که در شورای عمومی انجیلی عضویت دارند به 17 مذهب می‌رسد. بزرگترین کلیسای پروتستان، کلیسای انجیلی مشایخی است که 320 کلیسای فرعی و کوچک زیر مجموعه آن است.<ref>تقریر الحالة الدینیة (1997). الطبعة الخامسة. [https://wikimelal.ir/%D9%82%D8%A7%D9%87%D8%B1%D9%87 القاهرة]: [https://acpss.ahram.org.eg/ مركز الدراسات السياسية و الاستراتيجية بالأهرام]، ص121-122.</ref><ref>صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[مصر]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص257-258.</ref> | ||
==نیز نگاه کنید به== | ==نیز نگاه کنید به== | ||
[[مصر]]؛ [[مسیحیان مصر]]؛ [[ادیان در مصر]] | |||
==کتابشناسی== | ==کتابشناسی== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۱ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۲۱
تأسیس کلیسای انجیلی مصر توسط مبشران انجیلی اروپایی که در قرن هجدهم به این سرزمین می‌آمدند، انجام شد. گام‌های اساسی اما از نیمه‌های قرن نوزدهم با تصمیم مجمع عمومی کلیسای مسیحیت انجیلی شمال آمریکا مبنی بر اعزام برخی از مبشران وابسته به این کلیسا از سوریه به مصر، برداشته شد. مبشران انجیلی با فراگیری زبان عربی و انجام فعالیت‌هایی چون تأسیس بیمارستان، مدرسه و کلیسا، پیوند خود را با مردم مستحکم کردند و سرانجام در سال 1860 اولین مجمع کلیسای مشایخی در مصر با عضویت هفت تن تشکیل و پس از آن کلیسای کوچکی در مقر تبشیری در قاهره برپا شد. به دنبال آن در سال 1873 کلیسای جدیدی تأسیس شد که اولین کلیسای مشایخی مصر به شمار می‌رود و از سال 1902 به عنوان کلیسای ملی انجیلی مصر (پروتستان) شناخته می‌شود. از تعداد مسیحیان پروتستانت مصر آمار دقیقی وجود ندارد، اما تعداد مذاهبی که در شورای عمومی انجیلی عضویت دارند به 17 مذهب می‌رسد. بزرگترین کلیسای پروتستان، کلیسای انجیلی مشایخی است که 320 کلیسای فرعی و کوچک زیر مجموعه آن است.[۱][۲]
نیز نگاه کنید به
مصر؛ مسیحیان مصر؛ ادیان در مصر
کتابشناسی
- ↑ تقریر الحالة الدینیة (1997). الطبعة الخامسة. القاهرة: مركز الدراسات السياسية و الاستراتيجية بالأهرام، ص121-122.
- ↑ صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ مصر. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص257-258.