طوارق در مالی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «اقوام طوارق در ردۀ مشهورترین قبایل کشور مالی بهشمار میآیند که این امر بیشتر ناشی از روحیات خاص استقلالطلبانه آنها و تمایلات جداییخواهي از دولت مرکزی طیّ پنجاه سال اخیر است. طوارق که علاوهبر مالی در کشورهای چاد، بورکينافاسو، نی...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
اقوام طوارق در ردۀ مشهورترین قبایل کشور مالی بهشمار میآیند که این امر بیشتر ناشی از روحیات خاص استقلالطلبانه آنها و تمایلات | اقوام طوارق در ردۀ مشهورترین قبایل [[مالی|کشور مالی]] بهشمار میآیند که این امر بیشتر ناشی از روحیات خاص استقلالطلبانه آنها و تمایلات جداییخواهی از دولت مرکزی طیّ پنجاه سال اخیر است. طوارق که علاوهبر [[مالی]] در کشورهای چاد، بورکينافاسو، نیجر و الجزایر نیز زندگی میکنند، افرادی از نژاد بربرند و در صحرای شمال [[مالی]] تا شهر تمبوکتو پراکندهاند. مردم این قوم دلیر، جنگجو و عمدتاً طوایفی کوچنشیناند که با گلههای شتر خود به چراگاههای مختلف نقل مکان میکنند و هنوز حمل نمک از معادن تائومیرا با کاروانهای شتر انجام میدهند. منطقۀ عدرارایفوقاس مرکز استقرار اصلی طوایف [[مالی]] است. طوارق که به چند قبیله شامل ایمو، ایمراد، بلاح و مارابو تقسیم میشوند؛ در دهههای 1960، 1980، 1990 و 2000 میلادی، جنگهای گستردهای را با دولت مرکزی آغاز کردند که تا امروز هم ادامه دارد و موجب کشته و زخمیشدن عده زیادی از آنها و افراد ارتش [[مالی]] شده است. طوارق همچنان مدعی هستند که حقوق آنان را دولتمردان [[مالی]] نادیده میانگارند. در نواحی تحت نفوذ طوارق، قبایل عرب زبان برابیش و کوشا نیز که از اخلاف قبایل عرب محسوب میشوند، زندگی میکنند<ref name=":10">برگرفته از سایت https://www.nationsencyclopedia.com</ref>. | ||
مردم طوارق که با نوع پوشش خاص خود به مردم آبی بیابان شهرت دارند، به سبب جنگاوری، مهارت در صنایع دستی و رنگ پوست روشن، همواره خود را در این کشور شاخص و برتر میدانند. | |||
رفتوآمد کاروانهای شتر طوارق، هنگام غروب و فرورفتن خورشید، در بیابانهای پهناور [[مالی]]، از زیباترین صحنههای زندگی این قبیلۀ بیاباننشین است. طوارق هشت درصد جمعیّت [[مالی|کشور مالی]] را به خود اختصاص میدهند<ref name=":1">برگرفته از سایت [https://www.africaguide.com https://www.the africa guide.com]</ref><ref>عرب احمدی، امیر بهرام(1392). جامعه و فرهنگ [[مالی]]. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.52-53.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[نظام اجتماعی مالی]]؛ [[جامعه مالی]]؛ [[اقوام و قبایل مالی]] | |||
== کتابشناسی == | |||
<references /> | |||
[[رده:اقوام شاخص]] |
نسخهٔ کنونی تا ۴ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۴۵
اقوام طوارق در ردۀ مشهورترین قبایل کشور مالی بهشمار میآیند که این امر بیشتر ناشی از روحیات خاص استقلالطلبانه آنها و تمایلات جداییخواهی از دولت مرکزی طیّ پنجاه سال اخیر است. طوارق که علاوهبر مالی در کشورهای چاد، بورکينافاسو، نیجر و الجزایر نیز زندگی میکنند، افرادی از نژاد بربرند و در صحرای شمال مالی تا شهر تمبوکتو پراکندهاند. مردم این قوم دلیر، جنگجو و عمدتاً طوایفی کوچنشیناند که با گلههای شتر خود به چراگاههای مختلف نقل مکان میکنند و هنوز حمل نمک از معادن تائومیرا با کاروانهای شتر انجام میدهند. منطقۀ عدرارایفوقاس مرکز استقرار اصلی طوایف مالی است. طوارق که به چند قبیله شامل ایمو، ایمراد، بلاح و مارابو تقسیم میشوند؛ در دهههای 1960، 1980، 1990 و 2000 میلادی، جنگهای گستردهای را با دولت مرکزی آغاز کردند که تا امروز هم ادامه دارد و موجب کشته و زخمیشدن عده زیادی از آنها و افراد ارتش مالی شده است. طوارق همچنان مدعی هستند که حقوق آنان را دولتمردان مالی نادیده میانگارند. در نواحی تحت نفوذ طوارق، قبایل عرب زبان برابیش و کوشا نیز که از اخلاف قبایل عرب محسوب میشوند، زندگی میکنند[۱].
مردم طوارق که با نوع پوشش خاص خود به مردم آبی بیابان شهرت دارند، به سبب جنگاوری، مهارت در صنایع دستی و رنگ پوست روشن، همواره خود را در این کشور شاخص و برتر میدانند.
رفتوآمد کاروانهای شتر طوارق، هنگام غروب و فرورفتن خورشید، در بیابانهای پهناور مالی، از زیباترین صحنههای زندگی این قبیلۀ بیاباننشین است. طوارق هشت درصد جمعیّت کشور مالی را به خود اختصاص میدهند[۲][۳].
نیز نگاه کنید به
نظام اجتماعی مالی؛ جامعه مالی؛ اقوام و قبایل مالی
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از سایت https://www.nationsencyclopedia.com
- ↑ برگرفته از سایت https://www.the africa guide.com
- ↑ عرب احمدی، امیر بهرام(1392). جامعه و فرهنگ مالی. ناظر علمی ابوالحسن شریف محمدی. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.52-53.