شیعیان بومی تایلند: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «این گروه که از اعقاب شیخ احمد قمی و سایر ایرانیان مهاجر سیام در سده ۱۷م هستند، پس از سالها سکونت در شهر آیوتایا و پس از آن که برمهایها در میانه سده هجدهم آن را ویران کردند، به «تونبوری» که پس از حمله برمهایها به پایتختی سیام برگزیده شد و...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:مسجد مرکزی، سونگخلا، تایلند..jpg|بندانگشتی|مسجد مرکزی، سونگخلا، [https://wikimelal.ir/%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D9%84%D9%86%D8%AF تایلند].]]این گروه که از اعقاب شیخ احمد قمی و سایر ایرانیان مهاجر سیام در سدهٔ ۱۷م هستند، پس از سالها سکونت در شهر [[آیوتایا]] و پس از آن که برمهایها در میانهٔ سدهٔ هجدهم آن را ویران کردند، به «تونبوری» که پس از حمله برمهایها به پایتختی سیام برگزیده شد و در حومه غربی [[بانکوک]] قرار دارد، کوچ کردند. بیشتر آنها در محلهٔ «جاران پارت» آن شهر ساکن شدند. این گروه که به شیعیان جاران پارت معروفاند. حدود ۲ الی ۳ هزار نفر هستند و محل تجمع آنها در اعیاد و مراسم اسلامی، مساجد «پاتونگ تام» و «امامباره» است که در نزدیکی یکدیگر قرار دارند. همچنین مساجد «قودی لانگ» (المهدی)، «مسجد الهدی» (به ریاست شیخ غلامعلی)، «مسجد امامعلی(ع)»، «مسجد الفلاح»، «مسجد امامصادق(ع)» (در چاتون چائو) و مسجد نورالنصیحه از دیگر مراکز عبادی آنها است که بیشتر در جنوب [[بانکوک]] قرار دارند. | |||
حسینیههای امامباره، بابالحوائج و باقرالعلوم در بانکوک و | در استانهای جنوبی [[تایلند]] نیز مساجد گوناگونی برای شیعیان آن منطقه ساختهاند، از جمله مسجد روح الله با وسعت ۲۰۰ مترمربع در ژوئیهٔ ۲۰۰۷م در شهر جنوبی «ناخان سیتامارات» گشایش یافته است. همچنین باید از مسجد امامباقر(ع) (در شهر جنوبی ساتون) و مسجد امامعلی و مسجد امام محمدباقر و مسجد المهدی (در سترانگ) و مسجد صاحبالزمان(ع) (در پتوم تانی) نام برد. | ||
در «کانچانابوری» نیز شیعیان مسجدی [به نام عترت الرسول به مدیریت سید یوسف شاه] ساختند<ref>تمهیدی، محمد. (۱۳۷۹). [[تایلند]] سرزمین طلایی (با تأکید بر نقش مسلمانان در آن کشور بهانضمام سمینار شیخ احمد قمی و تاریخ سیام). تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]،ص54 تا 58.</ref>. معمولاً هزینهٔ ساخت مساجد را خانوادههای ساکن در اطراف مسجد میپردازند. حسینیههای امامباره، بابالحوائج و باقرالعلوم(ع) در [[بانکوک]] و حسینیهٔ جعفریه (در جنوب) از مراکز تجمع و فعالیت شیعیان [[تایلند]] است<ref>الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ [[تایلند]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بینالمللی الهدی]،ص.179-180.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[ادیان در تایلند]]؛ [[تشیع در تایلند]]؛ [[شیخ احمد قمی در تایلند]]؛ [[گروههای گوناگون شیعیان تایلند]] | |||
== کتابشناسی == |
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۲۱:۱۲
این گروه که از اعقاب شیخ احمد قمی و سایر ایرانیان مهاجر سیام در سدهٔ ۱۷م هستند، پس از سالها سکونت در شهر آیوتایا و پس از آن که برمهایها در میانهٔ سدهٔ هجدهم آن را ویران کردند، به «تونبوری» که پس از حمله برمهایها به پایتختی سیام برگزیده شد و در حومه غربی بانکوک قرار دارد، کوچ کردند. بیشتر آنها در محلهٔ «جاران پارت» آن شهر ساکن شدند. این گروه که به شیعیان جاران پارت معروفاند. حدود ۲ الی ۳ هزار نفر هستند و محل تجمع آنها در اعیاد و مراسم اسلامی، مساجد «پاتونگ تام» و «امامباره» است که در نزدیکی یکدیگر قرار دارند. همچنین مساجد «قودی لانگ» (المهدی)، «مسجد الهدی» (به ریاست شیخ غلامعلی)، «مسجد امامعلی(ع)»، «مسجد الفلاح»، «مسجد امامصادق(ع)» (در چاتون چائو) و مسجد نورالنصیحه از دیگر مراکز عبادی آنها است که بیشتر در جنوب بانکوک قرار دارند.
در استانهای جنوبی تایلند نیز مساجد گوناگونی برای شیعیان آن منطقه ساختهاند، از جمله مسجد روح الله با وسعت ۲۰۰ مترمربع در ژوئیهٔ ۲۰۰۷م در شهر جنوبی «ناخان سیتامارات» گشایش یافته است. همچنین باید از مسجد امامباقر(ع) (در شهر جنوبی ساتون) و مسجد امامعلی و مسجد امام محمدباقر و مسجد المهدی (در سترانگ) و مسجد صاحبالزمان(ع) (در پتوم تانی) نام برد.
در «کانچانابوری» نیز شیعیان مسجدی [به نام عترت الرسول به مدیریت سید یوسف شاه] ساختند[۱]. معمولاً هزینهٔ ساخت مساجد را خانوادههای ساکن در اطراف مسجد میپردازند. حسینیههای امامباره، بابالحوائج و باقرالعلوم(ع) در بانکوک و حسینیهٔ جعفریه (در جنوب) از مراکز تجمع و فعالیت شیعیان تایلند است[۲].
نیز نگاه کنید به
ادیان در تایلند؛ تشیع در تایلند؛ شیخ احمد قمی در تایلند؛ گروههای گوناگون شیعیان تایلند
کتابشناسی
- ↑ تمهیدی، محمد. (۱۳۷۹). تایلند سرزمین طلایی (با تأکید بر نقش مسلمانان در آن کشور بهانضمام سمینار شیخ احمد قمی و تاریخ سیام). تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی،ص54 تا 58.
- ↑ الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بینالمللی الهدی،ص.179-180.