بهائیت در زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:روبارتز.png|بندانگشتی|جان روبارتز(1403). برگرفته از سایت Bahaipedia، قابل بازیابی از https://bahaipedia.org/John_Robarts]] | |||
بهائیت در سال 1953 وارد [[زيمبابوه|زیمبابوه]] شد و اولین بومی در سال 1955 به بهائیت گروید. در سال 1970، نخستین مرکز اداری بهائیت کشور با عضویت 9 نفر تحت عنوان "محفل معنوی ملی بهائی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]" تأسیس شد و از آن زمان فعالیت‌های آنها در این کشور گسترش یافت. بعدها شعبات اداری بهائیت در مناطق مختلف فعال شد و گروهی از مردم را به این آئین کشاند. گفته می‌شود حدود 99 درصد اعضای جامعه بهائیت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] را بومیان این کشور تشکیل می‌دهند. جامعه بهائی [[زيمبابوه|زیمبابوه]] تحت عنوان سازمان دینی غیر انتفاعی ثبت شده و تاکنون حداقل مراکز بهائی در شهرهای [[بولاوایو]]، [[حراره]] و چند شهر دیگر ایجاد شده است. بر اساس برخی گزارشات، تعداد بهائیان در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] بالغ بر چهل هزار نفر می‌باشد. بخش قابل توجهی از بهائیان در منطقه " ماشوینگو" [[زيمبابوه|زیمبابوه]] زندگی می‌کنند. در حال حاضر، این جمعیت در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در بیش از 1600 منطقه شهری و روستایی دارای 43 شعبه وابسته به محفل روحانی می‌باشد. مراکز اصلی بهائیت در شهرهای [[حراره]]، [[بولاوایو]]، چینامورا، موبایرا و مورئو قرار دارند. | |||
"شوقی افندی" نخستین رهبر بهائی بود که به [[زيمبابوه|زیمبابوه]] آمد. اولین مبلغ بهائی در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] یک ایرانی بود که دو ماه پس از ابلاغ پیام جامعه بهائی در سال 1953 وارد [[زيمبابوه|زیمبابوه]] شد ولی پس از ورود به کشور برای دریافت اجازه اقامت، با مخالفت دولت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] روبرو شد. پس از آن برخی مبلغین بهائی از [[آمریکا]] و بریتانیا با ورود به [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در این کشور ساکن شدند. | |||
فعالیت اصلی آنها ساخت مدرسه برای کودکان و جوانان بود. سرشناس‌ترین مبلغ بهائیت در زیمبابوه فردی به نام "جان روبارتز" (John Robarts) بود که در سال 1957 از طرف شوقی افندی به ریاست جامعه بهائیت [[زيمبابوه|زیمبابوه]] منصوب شد. | |||
بهائی‌های [[زيمبابوه|زیمبابوه]] در اجرای بعضی پروژه‌های اقتصادی و اجتماعی فعال بوده در پروژه‌های کشاورزی، بهداشتی، خانواده، حقوق زنان، دانشگاهی با همکاری مؤسسات آموزشی چون انجمن معلمان و برخی وزرای کابینه [[زيمبابوه|زیمبابوه]] مشارکت دارند. | |||
هر ساله در نمایشگاه بین المللی کتاب [[حراره]] شرکت می‌کنند و بدون هیچ مانعی در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] به تبلیغ بهائیت می‌پردازند. | |||
این جمعیت کوشیده‌اند تمام زبان‌های بومی رایج در [[زيمبابوه|زیمبابوه]] را فرا گیرند. کتاب‌هایی به زبان‌های بومی [[قبيله شونا|شونا]]، [[قبیله اندبله|اندبله]] و چوا چاپ کرده‌اند. در سیستم آموزشی مدارس وابسته به بهائیت، آموزش آموزه‌های بهائیت به زبان‌های بومی ضروری می باشد<ref>طالبی بیدهندی، علی‌محمد(1375). وضعیت فرهنگی و اجتماعی [[زيمبابوه|زیمبابوه]]، رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران در [[حراره]]. ص. 43.</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.163-165.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[بهائیت در ساحل عاج]]؛ [[بهائيت در اردن]]؛ [[بهائیت در تونس]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۵۶
بهائیت در سال 1953 وارد زیمبابوه شد و اولین بومی در سال 1955 به بهائیت گروید. در سال 1970، نخستین مرکز اداری بهائیت کشور با عضویت 9 نفر تحت عنوان "محفل معنوی ملی بهائی زیمبابوه" تأسیس شد و از آن زمان فعالیت‌های آنها در این کشور گسترش یافت. بعدها شعبات اداری بهائیت در مناطق مختلف فعال شد و گروهی از مردم را به این آئین کشاند. گفته می‌شود حدود 99 درصد اعضای جامعه بهائیت زیمبابوه را بومیان این کشور تشکیل می‌دهند. جامعه بهائی زیمبابوه تحت عنوان سازمان دینی غیر انتفاعی ثبت شده و تاکنون حداقل مراکز بهائی در شهرهای بولاوایو، حراره و چند شهر دیگر ایجاد شده است. بر اساس برخی گزارشات، تعداد بهائیان در زیمبابوه بالغ بر چهل هزار نفر می‌باشد. بخش قابل توجهی از بهائیان در منطقه " ماشوینگو" زیمبابوه زندگی می‌کنند. در حال حاضر، این جمعیت در زیمبابوه در بیش از 1600 منطقه شهری و روستایی دارای 43 شعبه وابسته به محفل روحانی می‌باشد. مراکز اصلی بهائیت در شهرهای حراره، بولاوایو، چینامورا، موبایرا و مورئو قرار دارند.
"شوقی افندی" نخستین رهبر بهائی بود که به زیمبابوه آمد. اولین مبلغ بهائی در زیمبابوه یک ایرانی بود که دو ماه پس از ابلاغ پیام جامعه بهائی در سال 1953 وارد زیمبابوه شد ولی پس از ورود به کشور برای دریافت اجازه اقامت، با مخالفت دولت زیمبابوه روبرو شد. پس از آن برخی مبلغین بهائی از آمریکا و بریتانیا با ورود به زیمبابوه در این کشور ساکن شدند.
فعالیت اصلی آنها ساخت مدرسه برای کودکان و جوانان بود. سرشناس‌ترین مبلغ بهائیت در زیمبابوه فردی به نام "جان روبارتز" (John Robarts) بود که در سال 1957 از طرف شوقی افندی به ریاست جامعه بهائیت زیمبابوه منصوب شد.
بهائی‌های زیمبابوه در اجرای بعضی پروژه‌های اقتصادی و اجتماعی فعال بوده در پروژه‌های کشاورزی، بهداشتی، خانواده، حقوق زنان، دانشگاهی با همکاری مؤسسات آموزشی چون انجمن معلمان و برخی وزرای کابینه زیمبابوه مشارکت دارند.
هر ساله در نمایشگاه بین المللی کتاب حراره شرکت می‌کنند و بدون هیچ مانعی در زیمبابوه به تبلیغ بهائیت می‌پردازند.
این جمعیت کوشیده‌اند تمام زبان‌های بومی رایج در زیمبابوه را فرا گیرند. کتاب‌هایی به زبان‌های بومی شونا، اندبله و چوا چاپ کرده‌اند. در سیستم آموزشی مدارس وابسته به بهائیت، آموزش آموزه‌های بهائیت به زبان‌های بومی ضروری می باشد[۱][۲].
نیز نگاه کنید به
بهائیت در ساحل عاج؛ بهائيت در اردن؛ بهائیت در تونس