بهائيت در اردن
بهائیت دین سوم غالب در کشور اردن در کنار اسلام و مسیحیت به شمار می‌رود. بهائیان از اواخر قرن نوزدهم میلادی، اسکان در کشور اردن را آغاز نمودند. در آن زمان بهائیان یا به دلیل شرایط خفقان آور قاجار به اردن مهاجرت کرده و در آنجا سکنی گزیدند یا کسانی بودند که برای زیارت موسس دین بهائیت به عکا (مرکز بهائیت در جهان که در شمال اسرائیل واقع شده است) مهاجرت می‌کردند. آن‌ها معتقد بودند که میرزا حسینعلی نوری پیامبر است و پیامبری هنوز ادامه دارد و قطع نشده است. او ابتدا به عراق، سپس استانبول و عکا تبعید شد و در سال 1892 در عکا درگذشت و بدین ترتیب این شهر به قبله گاه بهائیان جهان مبدل گردید. هم اکنون شهر حیفا مرکز بهائیان دنیاست.
با وجود اینکه اغلب بهائیان ساکن در اردن، اصالتاً ایرانی هستند، اما خود را به فرهنگ اردنی منتسب دانسته و از لحاظ مکانی نیز خود را اصالتاً اردنی می‌دانند. آن‌ها در حدود 120 سال قبل جمع شدند و اجتماعی را در روستای عدسیه در مناطق شمالی اردن تشکیل دادند. اما از آنجا که پس از جنگ 1967 میلادی در اطراف این روستا مراکز نظامی و چریکی فلسطینی پدید آمد، این منطقه مورد حمله توپخانه و هواپیماهای اسرائیلی قرار گرفت و به کلی ویران شد و ساکنان آن مجبور به ترک روستا و مهاجرت به شهرهای دیگر اردن شدند. به این ترتیب امروزه در همه‌ی شهرهای اردن ساکن می‌باشند. دولت اردن هم اکنون آن‌ها را به عنوان دینی مستقل می‌شمارد، بنابراین از مشکلات رسمی یا اجتماعی رنج نمی‌برند و به صلح، کار اجتماعی و اخلاقی پایبندند ولی در احزاب سیاسی مشارکت نمی‌کنند. آن‌ها شهروند اردنی و نماینده نسل چهارم بهائیت در اردن می‌باشند[۱][۲].
نیز نگاه کنید به
بهائیت در ساحل عاج؛ بهائیت در زیمبابوه؛ بهائیت در تونس
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از http://www.startimes.com/f.aspx?t=32641027
- ↑ لایقی، غلامرضا (1402). جامعه و فرهنگ اردن. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی(در دست انتشار)