جشن باران در اتیوپی: تفاوت میان نسخهها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
جشن باران یا مراسم باران سازی که در هنگام بروز | جشن باران یا مراسم باران سازی که در هنگام بروز [[خشکسالی های پیاپی در اتیوپی|خشکسالی]] با تشریفات خاصی انجام میشود از سنتهای جالب توجه [[گروه های قومی اتیوپی|قبایل]] مختلف [[اتیوپی]] است. برگزارکننده این مراسم که به صورت موروثی باران ساز نامیده میشود پس از سلسله مراتبی ویژه تراشههای درختی خاص را جمع آوری کرده و با دندانهای خود جویده و خمیر بدست آمده را با بزاق دهان نرم مینماید. پس از آن کاملا برهنه شده و خمیر مزبور را با خاک مخلوط میکند و سرتاسر بدن خود را با آن میپوشاند. بعد از این فرآیند که طی مدت زمان نسبتا طولانی انجام میپذیرد همگان در انتظار باران باقی میمانند. لازم به ذکر است این مراسم بیشتر توسط پیروان آیینهای بومی از جمله افراد قبیله سوری صورت میگیرد<ref>عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ [[اتیوپی]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص 201-202.</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[فرهنگ عمومی اتیوپی]]؛ [[جشنها و سرودها در اتیوپی]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ کنونی تا ۷ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۱۵
جشن باران یا مراسم باران سازی که در هنگام بروز خشکسالی با تشریفات خاصی انجام میشود از سنتهای جالب توجه قبایل مختلف اتیوپی است. برگزارکننده این مراسم که به صورت موروثی باران ساز نامیده میشود پس از سلسله مراتبی ویژه تراشههای درختی خاص را جمع آوری کرده و با دندانهای خود جویده و خمیر بدست آمده را با بزاق دهان نرم مینماید. پس از آن کاملا برهنه شده و خمیر مزبور را با خاک مخلوط میکند و سرتاسر بدن خود را با آن میپوشاند. بعد از این فرآیند که طی مدت زمان نسبتا طولانی انجام میپذیرد همگان در انتظار باران باقی میمانند. لازم به ذکر است این مراسم بیشتر توسط پیروان آیینهای بومی از جمله افراد قبیله سوری صورت میگیرد[۱].
نیز نگاه کنید به
فرهنگ عمومی اتیوپی؛ جشنها و سرودها در اتیوپی
کتابشناسی
- ↑ عرب احمدی، امیر بهرام، کریمی، مهرداد (1392). جامعه و فرهنگ اتیوپی. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص 201-202.