نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۱:۴۰

در رسانه‌های جمعی چین، چیزی به‌عنوان خبر، گزارش و تحلیل و تفسیرهای مستقل سیاسی از رویدادهای داخلی و بین‌المللی، خارج از آنچه که از سوی خبرگزاری رسمی و دولتی شینخوا منتشر می‌شود، وجود ندارد. در واقع می‌توان گفت، تمامی رسانه‌های گروهی چین، مجاز به استفاده از منابع تحلیلی و خبری، غیر از خبرگزاری شینخوا نیستند. هر خبر و تحلیلی که از سوی این بنگاه خبری منتشر شود قابل چاپ است، در غیر اینصورت هیچ نشریه‌ای مجاز به چاپ هر گونه خبری نیست.

اگرچه اینترنت و سایت‌های خبری مستقل و عمده مستقر در خارج از چین، این انحصار خبری و تحلیلی را نقض کرده‌اند، ولی به‌صورت رسمی، این سلطه همچنان در اختیار خبرگزاری شینخوا است. حتی روزنامه‌های مهم و معتبری همچون روزنامه مردم، چاینادیلی، عصر پکن، و جوانان و... که سخنگوی حزب بوده و مسئولان آنها را عمدتا مقامات حزبی و دولتی تشکیل می‌دهند نیز مجاز به چاپ و انتشار خبر، خارج از شبکه خبری شینخوا نیستند. همین رویه مستمر اتکاء به یک منبع خبری، تاکنون مانع از آن شده که جامعه مطبوعاتی مستقل از دولت شکل بگیرد. خبرنگاران و تحلیلگران مطبوعاتی جرأت و جسارت آن را ندارند تا پا را فراتر از خطوط قرمز تعیین شده از سوی شورای مطبوعاتی و رسانه‌ای چین بگذارند. اصلاً در سیستم قضایی دولت چین هم مقررات خاص جامعی برای برخورد با جرایم مطبوعاتی تعریف نشده است و در موارد نادری که جرمی اتقاق افتاده، به‌صورت موردی و براساس تصمیم مقامات بالا برخورد شده و اینگونه تصمیم‌ها، انعکاس آنچنانی هم در مطبوعات و رسانه‌های جمعی نداشته است. لذا، یکی از چالش‌های پیش روی دولت برای تشکیل بنگاه‌های بزرگ رسانه‌ای و اجازه فعالیت دادن به بخش خصوصی و مؤسسات رسانه‌ای خارجی، نداشتن قوانین و مقررات لازم در این زمینه است. با ورود چین به سازمان تجارت جهانی و ضرورت رعایت قوانین و مقررات بین‌المللی و تلاش بخش خصوصی و سرمایه گذاران وشرکت‌های خارجی برای ورود به بخش صنعت مطبوعات و رسانه‌های چین، موجب گردیده تا دولتمردان که در حال حاضر کنترل کامل رسانه‌های این کشور را در اختیار دارند، برای رویارویی با چالش‌های پیشروی و جلوگیری از خارج شدن رسانه‌ها از چارچوب نظارتی و کنترلی دولت و آماده سازی بخش رسانه‌ها برای روزی که احتمالاً بخشی از این صنعت توسط بخش خصوصی و سرمایه‌گذاران خارجی کنترل خواهد شد و بالا بردن توان رقابتی رسانه‌های داخلی، برنامه ریزی‌های متعدد کوتاه مدت و بلند مدتی را انجام دهند تا بتوانند از خارج شدن این بخش حساس از کنترل کامل دولت مانع شوند.

در حال حاضر، مطبوعات رسالت خود را پیشبرد اهداف اصلاحات اقتصادی، ایجاد شبکه‌های اطلاع رسانی و آشنا ساختن مردم با سیستم جدید می‌دانند. علاوه بر مطبوعات رسمی، شمار مطبوعات درون‌گروهی نیز در حال افزایش است ولی آمار دقیق و روشنی از روزنامه‌های درون حزبی وجود ندارد. مجموع روزنامه‌ها و نشریات رسمی و درون‌گروهی را بیش از 30000 مورد ذکر کرده‌اند.^[۱]

نیز نگاه کنید به

رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رسانه ها و مطبوعات در چین؛ رسانه های چین؛ شکل گیری رسانه ها در چین

کتابشناسی

↑ طاهری امین، زهرا(1380). چین. تهران: وزارت امور خارجه، موسسه چاپ و انتشارات،

منبع اصلی

_{سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی.}

نویسنده مقاله

علی محمد سابقی

[1] طاهری امین، زهرا(1380). چین. تهران: وزارت امور خارجه، موسسه چاپ و انتشارات،

[۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-[[پرونده:157654358.jpg|بندانگشتی|رسانه های اجتماعی در چین]]
+در [[رسانه های چین|رسانه‌های جمعی چین]]، چیزی به‌عنوان خبر، گزارش و تحلیل و تفسیرهای مستقل سیاسی از رویدادهای داخلی و بین‌المللی، خارج از آنچه که از سوی خبرگزاری رسمی و دولتی شینخوا منتشر می‌شود، وجود ندارد. در واقع می‌توان گفت، تمامی [[رسانه های چین|رسانه‌های گروهی چین]]، مجاز به استفاده از منابع تحلیلی و خبری، غیر از خبرگزاری شینخوا نیستند. هر خبر و تحلیلی که از سوی این بنگاه خبری منتشر شود قابل چاپ است، در غیر اینصورت هیچ نشریه‌ای مجاز به چاپ هر گونه خبری نیست.
-در رسانه های جمعی [[چین|چين]]، چيزی به عنوان خبر، گزارش و تحليل و تفسيرهای مستقل سياسی از رویدادهای داخلی و بين‌المللی، خارج از آنچه كه از سوی خبرگزاری رسمی و دولتی شينخوا منتشر می شود، وجود ندارد. در واقع مي توان گفت، تمامی رسانه های گروهی [[چین|چين]]، مجاز به استفاده از منابع تحليلی و خبری، غير از خبرگزاری شينخوا نيستند. هر خبر و تحليلی كه از سوی اين بنگاه خبری منتشر شود قابل چاپ است، در غير اينصورت هيچ نشريه ای مجاز به چاپ هر گونه خبری نيست.
-اگرچه اينترنت و سايت های خبری مستقل و عمده ی مستقر در خارج از [[چین]]، اين انحصار خبری و تحليلی را نقض كرده اند، ولی به صورت رسمی، اين سلطه همچنان در اختيار خبرگزاری شينخوا است. حتي روزنامه های مهم و معتبری همچون روزنامه ی مردم، چاينا ديلی، عصر پكن، و جوانان و... كه سخنگوی حزب بوده و مسئولان آنها را عمدتا مقامات حزبی و دولتی تشکیل می دهند نيز مجاز به چاپ و انتشار خبر، خارج از شبكه ی خبری شينخوا نيستند. همين رویه ی مستمر اتكاء به يك منبع خبری، تاكنون مانع از آن شده كه جامعه ی مطبوعاتی مستقل از دولت شكل به گيرد. خبرنگاران و تحليلگران مطبوعاتی جرأت و جسارت آن را ندارند تا پا را فراتر از خطوط قرمز تعيين شده از سوی شورای مطبوعاتی و رسانه ای [[چین|چين]] بگذارند. اصلاً در سيستم قضايی دولت [[چین|چين]] هم مقررات خاص جامعی برای برخورد با جرايم مطبوعاتی تعريف نشده است و در موارد نادری كه جرمی اتقاق افتاده، به صورت موردی و براساس تصميم مقامات بالا برخورد شده و اينگونه تصميم ها، انعكاس آنچنانی هم در مطبوعات و رسانه های جمعی نداشته است. لذا، يكی از چالش های پيش روی دولت برای تشكيل بنگاه های بزرگ رسانه ای واجازه ی فعاليت دادن به بخش خصوصی و مؤسسات رسانه ای خارجی، نداشتن قوانين و مقررات لازم در اين زمينه است.
+اگرچه [[اینترنت در چین|اینترنت]] و سایت‌های خبری مستقل و عمده مستقر در خارج از [[چین]]، این انحصار خبری و تحلیلی را نقض کرده‌اند، ولی به‌صورت رسمی، این سلطه همچنان در اختیار خبرگزاری شینخوا است. حتی روزنامه‌های مهم و معتبری همچون روزنامه مردم، چاینادیلی، عصر [[پکن]]، و جوانان و... که سخنگوی حزب بوده و مسئولان آنها را عمدتا مقامات حزبی و دولتی تشکیل می‌دهند نیز مجاز به چاپ و انتشار خبر، خارج از شبکه خبری شینخوا نیستند. همین رویه مستمر اتکاء به یک منبع خبری، تاکنون مانع از آن شده که جامعه مطبوعاتی مستقل از دولت شکل بگیرد. خبرنگاران و تحلیلگران مطبوعاتی جرأت و جسارت آن را ندارند تا پا را فراتر از خطوط قرمز تعیین شده از سوی شورای مطبوعاتی و رسانه‌ای [[چین]] بگذارند. اصلاً در [[نظام قضایی در چین|سیستم قضایی دولت چین]] هم مقررات خاص جامعی برای برخورد با جرایم مطبوعاتی تعریف نشده است و در موارد نادری که جرمی اتقاق افتاده، به‌صورت موردی و براساس تصمیم مقامات بالا برخورد شده و اینگونه تصمیم‌ها، انعکاس آنچنانی هم در [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] و [[رسانه های چین|رسانه‌های جمعی]] نداشته است. لذا، یکی از چالش‌های پیش روی دولت برای تشکیل بنگاه‌های بزرگ رسانه‌ای و اجازه فعالیت دادن به بخش خصوصی و مؤسسات رسانه‌ای خارجی، نداشتن قوانین و مقررات لازم در این زمینه است. با [[عضویت چین در سازمان تجارت جهانی|ورود چین به سازمان تجارت جهانی]] و ضرورت رعایت قوانین و مقررات بین‌المللی و تلاش بخش خصوصی و سرمایه گذاران وشرکت‌های خارجی برای ورود به بخش صنعت [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] و [[رسانه های چین|رسانه‌های چین]]، موجب گردیده تا دولتمردان که در حال حاضر کنترل کامل رسانه‌های این کشور را در اختیار دارند، برای رویارویی با چالش‌های پیشروی و جلوگیری از خارج شدن [[رسانه های چین|رسانه‌ها]] از چارچوب نظارتی و کنترلی دولت و آماده سازی بخش [[رسانه های چین|رسانه‌ها]] برای روزی که احتمالاً بخشی از این صنعت توسط بخش خصوصی و سرمایه‌گذاران خارجی کنترل خواهد شد و بالا بردن  توان رقابتی [[رسانه های چین|رسانه‌های داخلی]]، برنامه ریزی‌های متعدد کوتاه مدت و بلند مدتی را انجام دهند تا بتوانند از خارج شدن این بخش حساس از کنترل کامل دولت مانع شوند.
-با ورود [[چین|چين]] به سازمان تجارت جهانی و ضرورت رعايت قوانين و مقررات بين‌المللی و تلاش بخش خصوصی و سرمايه گذاران و شركت های خارجی برای ورود به بخش صنعت مطبوعات و رسانه های [[چین|چين]]، موجب گرديده تا دولتمردان كه در حال حاضر كنترل كامل رسانه های این کشور را در اختيار دارند، برای رويارويی با چالش های پيشروی و جلوگيری از خارج شدن رسانه ها از چارچوب نظارتی و كنترلی دولت و آماده سازی بخش رسانه ها برای روزی که احتمالاً بخشی از اين صنعت توسط بخش خصوصی و سرمايه گذاران خارجی كنترل خواهد شد و بالا بردن  توان رقابتی رسانه های داخلی، برنامه ريزی های متعدد كوتاه مدت و بلند مدتی را انجام دهند تا بتوانند از خارج شدن اين بخش حساس از كنترل كامل دولت مانع شوند.
+در حال حاضر، [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] رسالت خود را پیشبرد اهداف اصلاحات اقتصادی، ایجاد شبکه‌های اطلاع رسانی و آشنا ساختن مردم با سیستم جدید می‌دانند. علاوه بر [[مطبوعات در چین|مطبوعات رسمی]]، شمار [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] درون‌گروهی نیز در حال افزایش است ولی آمار دقیق و روشنی از روزنامه‌های درون حزبی وجود ندارد. مجموع روزنامه‌ها و نشریات رسمی و درون‌گروهی را بیش از 30000 مورد ذکر کرده‌اند.<ref>طاهری امین، زهرا(1380). [[چین]]. تهران: وزارت امور خارجه، موسسه چاپ و انتشارات،</ref>
-در حال حاضر، مطبوعات رسالت خود را پيشبرد اهداف اصلاحات اقتصادی، ايجاد شبكه های اطلاع رسانی و آشنا ساختن مردم با سيستم جديد می دانند. علاوه بر مطبوعات رسمی، شمار مطبوعات درونگروهی نيز در حال افزایش است ولی آمار دقيق و روشنی از روزنامه های درون حزبی وجود ندارد. مجموع روزنامه ها و نشريات رسمی و درون گروهی را بيش از 30000 مورد ذكر كرده اند.<ref>کتاب سبز چین (1380)، ''دفتر مطالعات سياسي و بين المللي،'' تهران. ص111.</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref>
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رسانه ها و مطبوعات در چین]]؛''' '''[[رسانه های چین]]؛ [[شکل گیری رسانه ها در چین]]
-نیز نگاه کنید به [[رسانه ها و مطبوعات در چین]]
+= کتابشناسی =
+<references />
-= کتابشناسی =
+== منبع اصلی ==
+<sub><big>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی].</big></sub>
+== نویسنده مقاله ==
+علی محمد سابقی
+[[رده:رسانه]]
+[[رده:طرح های کلان، نوآوری ها و تجارب در زمینه رسانه]]