نسخهٔ کنونی تا ‏۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۴۹

رسانه های اجتماعی در چین

در رسانه های جمعی چین، چیزی به عنوان خبر، گزارش و تحلیل و تفسیرهای مستقل سیاسی از رویدادهای داخلی و بین‌المللی، خارج از آنچه كه از سوی خبرگزاری رسمی و دولتی شین خوا منتشر می شود، وجود ندارد.

در واقع می توان گفت، تمامی رسانه های گروهی چین، مجاز به استفاده از منابع تحلیلی و خبری، غیر از خبرگزاری شین خوا نیستند. هر خبر و تحلیلی كه از سوی این بنگاه خبری منتشر شود قابل چاپ است، در غیر اینصورت هیچ نشریه ای مجاز به چاپ هر گونه خبری نیست.

اگرچه اینترنت و سایت های خبری مستقل و عمده ی مستقر در خارج از چین، این انحصار خبری و تحلیلی را نقض كرده اند، ولی به صورت رسمی، این سلطه همچنان در اختیار خبرگزاری شین خوا است. حتی روزنامه های مهم و معتبری همچون روزنامه ی مردم، چاینا دیلی، عصر پكن، و جوانان و... كه سخنگوی حزب بوده و مسئولان آنها را عمدتا مقامات حزبی و دولتی تشکیل می دهند نیز مجاز به چاپ و انتشار خبر، خارج از شبكه ی خبری شین خوا نیستند. همین رویه ی مستمر اتكاء به یك منبع خبری، تاكنون مانع از آن شده كه جامعه ی مطبوعاتی مستقل از دولت شكل به گیرد.

خبرنگاران و تحلیلگران مطبوعاتی جرأت و جسارت آن را ندارند تا پا را فراتر از خطوط قرمز تعیین شده از سوی شورای مطبوعاتی و رسانه ای چین بگذارند. اصلاً در سیستم قضایی دولت چین هم مقررات خاص جامعی برای برخورد با جرایم مطبوعاتی تعریف نشده است و در موارد نادری كه جرمی اتقاق افتاده، به صورت موردی و براساس تصمیم مقامات بالا برخورد شده و اینگونه تصمیم ها، انعكاس آنچنانی هم در مطبوعات و رسانه های جمعی نداشته است. لذا، یكی از چالش های پیش روی دولت برای تشكیل بنگاه های بزرگ رسانه ای واجازه ی فعالیت دادن به بخش خصوصی و مؤسسات رسانه ای خارجی، نداشتن قوانین و مقررات لازم در این زمینه است.

با ورود چین به سازمان تجارت جهانی و ضرورت رعایت قوانین و مقررات بین‌المللی و تلاش بخش خصوصی و سرمایه گذاران و شركت های خارجی برای ورود به بخش صنعت مطبوعات و رسانه های چین، موجب گردیده تا دولتمردان كه در حال حاضر كنترل كامل رسانه های این کشور را در اختیار دارند، برای رویارویی با چالش های پیشروی و جلوگیری از خارج شدن رسانه ها از چارچوب نظارتی و كنترلی دولت و آماده سازی بخش رسانه ها برای روزی که احتمالاً بخشی از این صنعت توسط بخش خصوصی و سرمایه گذاران خارجی كنترل خواهد شد و بالا بردن توان رقابتی رسانه های داخلی، برنامه ریزی های متعدد كوتاه مدت و بلند مدتی را انجام دهند تا بتوانند از خارج شدن این بخش حساس از كنترل كامل دولت مانع شوند.

در حال حاضر، مطبوعات رسالت خود را پیشبرد اهداف اصلاحات اقتصادی، ایجاد شبكه های اطلاع رسانی و آشنا ساختن مردم با سیستم جدید می دانند. علاوه بر مطبوعات رسمی، شمار مطبوعات درون گروهی نیز در حال افزایش است ولی آمار دقیق و روشنی از روزنامه های درون حزبی وجود ندارد. مجموع روزنامه ها و نشریات رسمی و درون گروهی را بیش از 30000 مورد ذكر كرده اند.^[۱]^[۲]

نیز نگاه کنید به

رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین؛ رسانه ها و مطبوعات در چین؛ رسانه های چین؛ شکل گیری رسانه ها در چین

کتاب شناسی

↑ طاهری امین، زهرا(1380). چین. تهران: وزارت امور خارجه، موسسه چاپ و انتشارات،
↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1295-1297

[1] طاهری امین، زهرا(1380). چین. تهران: وزارت امور خارجه، موسسه چاپ و انتشارات،

[2] سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی. جلد سوم، ص. 1295-1297

[۱]

[۲]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 [[پرونده:157654358.jpg|بندانگشتی|رسانه های اجتماعی در چین]]
-در رسانه های جمعی [[چین|چين]]، چيزی به عنوان خبر، گزارش و تحليل و تفسيرهای مستقل سياسی از رویدادهای داخلی و بين‌المللی، خارج از آنچه كه از سوی خبرگزاری رسمی و دولتی شينخوا منتشر می شود، وجود ندارد. در واقع مي توان گفت، تمامی رسانه های گروهی [[چین|چين]]، مجاز به استفاده از منابع تحليلی و خبری، غير از خبرگزاری شينخوا نيستند. هر خبر و تحليلی كه از سوی اين بنگاه خبری منتشر شود قابل چاپ است، در غير اينصورت هيچ نشريه ای مجاز به چاپ هر گونه خبری نيست.
+در [[رسانه های چین|رسانه های جمعی چین]]، چیزی به عنوان خبر، گزارش و تحلیل و تفسیرهای مستقل سیاسی از رویدادهای داخلی و بین‌المللی، خارج از آنچه كه از سوی خبرگزاری رسمی و دولتی شین خوا منتشر می شود، وجود ندارد.
-اگرچه اينترنت و سايت های خبری مستقل و عمده ی مستقر در خارج از [[چین]]، اين انحصار خبری و تحليلی را نقض كرده اند، ولی به صورت رسمی، اين سلطه همچنان در اختيار خبرگزاری شينخوا است. حتي روزنامه های مهم و معتبری همچون روزنامه ی مردم، چاينا ديلی، عصر پكن، و جوانان و... كه سخنگوی حزب بوده و مسئولان آنها را عمدتا مقامات حزبی و دولتی تشکیل می دهند نيز مجاز به چاپ و انتشار خبر، خارج از شبكه ی خبری شينخوا نيستند. همين رویه ی مستمر اتكاء به يك منبع خبری، تاكنون مانع از آن شده كه جامعه ی مطبوعاتی مستقل از دولت شكل به گيرد. خبرنگاران و تحليلگران مطبوعاتی جرأت و جسارت آن را ندارند تا پا را فراتر از خطوط قرمز تعيين شده از سوی شورای مطبوعاتی و رسانه ای [[چین|چين]] بگذارند. اصلاً در سيستم قضايی دولت [[چین|چين]] هم مقررات خاص جامعی برای برخورد با جرايم مطبوعاتی تعريف نشده است و در موارد نادری كه جرمی اتقاق افتاده، به صورت موردی و براساس تصميم مقامات بالا برخورد شده و اينگونه تصميم ها، انعكاس آنچنانی هم در مطبوعات و رسانه های جمعی نداشته است. لذا، يكی از چالش های پيش روی دولت برای تشكيل بنگاه های بزرگ رسانه ای واجازه ی فعاليت دادن به بخش خصوصی و مؤسسات رسانه ای خارجی، نداشتن قوانين و مقررات لازم در اين زمينه است.
+در واقع می توان گفت، تمامی [[رسانه های چین|رسانه های گروهی چین]]، مجاز به استفاده از منابع تحلیلی و خبری، غیر از خبرگزاری شین خوا نیستند. هر خبر و تحلیلی كه از سوی این بنگاه خبری منتشر شود قابل چاپ است، در غیر اینصورت هیچ نشریه ای مجاز به چاپ هر گونه خبری نیست.
-با ورود [[چین|چين]] به سازمان تجارت جهانی و ضرورت رعايت قوانين و مقررات بين‌المللی و تلاش بخش خصوصی و سرمايه گذاران و شركت های خارجی برای ورود به بخش صنعت مطبوعات و رسانه های [[چین|چين]]، موجب گرديده تا دولتمردان كه در حال حاضر كنترل كامل رسانه های این کشور را در اختيار دارند، برای رويارويی با چالش های پيشروی و جلوگيری از خارج شدن رسانه ها از چارچوب نظارتی و كنترلی دولت و آماده سازی بخش رسانه ها برای روزی که احتمالاً بخشی از اين صنعت توسط بخش خصوصی و سرمايه گذاران خارجی كنترل خواهد شد و بالا بردن  توان رقابتی رسانه های داخلی، برنامه ريزی های متعدد كوتاه مدت و بلند مدتی را انجام دهند تا بتوانند از خارج شدن اين بخش حساس از كنترل كامل دولت مانع شوند.
+اگرچه [[اینترنت در چین|اینترنت]] و سایت های خبری مستقل و عمده ی مستقر در خارج از [[چین]]، این انحصار خبری و تحلیلی را نقض كرده اند، ولی به صورت رسمی، این سلطه همچنان در اختیار خبرگزاری شین خوا است. حتی روزنامه های مهم و معتبری همچون روزنامه ی مردم، چاینا دیلی، عصر پكن، و جوانان و... كه سخنگوی حزب بوده و مسئولان آنها را عمدتا مقامات حزبی و دولتی تشکیل می دهند نیز مجاز به چاپ و انتشار خبر، خارج از شبكه ی خبری شین خوا نیستند. همین رویه ی مستمر اتكاء به یك منبع خبری، تاكنون مانع از آن شده كه جامعه ی مطبوعاتی مستقل از دولت شكل به گیرد.
-در حال حاضر، مطبوعات رسالت خود را پيشبرد اهداف اصلاحات اقتصادی، ايجاد شبكه های اطلاع رسانی و آشنا ساختن مردم با سيستم جديد می دانند. علاوه بر مطبوعات رسمی، شمار مطبوعات درونگروهی نيز در حال افزایش است ولی آمار دقيق و روشنی از روزنامه های درون حزبی وجود ندارد. مجموع روزنامه ها و نشريات رسمی و درون گروهی را بيش از 30000 مورد ذكر كرده اند.<ref>کتاب سبز چین (1380)، ''دفتر مطالعات سياسي و بين المللي،'' تهران. ص111.</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref>
+خبرنگاران و تحلیلگران مطبوعاتی جرأت و جسارت آن را ندارند تا پا را فراتر از خطوط قرمز تعیین شده از سوی شورای مطبوعاتی و رسانه ای [[چین]] بگذارند. اصلاً در [[نظام قضایی در چین|سیستم قضایی]] دولت چین هم مقررات خاص جامعی برای برخورد با جرایم مطبوعاتی تعریف نشده است و در موارد نادری كه جرمی اتقاق افتاده، به صورت موردی و براساس تصمیم مقامات بالا برخورد شده و اینگونه تصمیم ها، انعكاس آنچنانی هم در [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] و [[رسانه های چین|رسانه های جمعی]] نداشته است. لذا، یكی از چالش های پیش روی دولت برای تشكیل بنگاه های بزرگ رسانه ای واجازه ی فعالیت دادن به بخش خصوصی و مؤسسات رسانه ای خارجی، نداشتن قوانین و مقررات لازم در این زمینه است.
-نیز نگاه کنید به [[رسانه ها و مطبوعات در چین]]
+با [[عضویت چین در سازمان تجارت جهانی|ورود چین به سازمان تجارت جهانی]] و ضرورت رعایت قوانین و مقررات بین‌المللی و تلاش بخش خصوصی و سرمایه گذاران و شركت های خارجی برای ورود به بخش [[مطبوعات در چین|صنعت مطبوعات]] و [[رسانه های چین|رسانه های چین]]، موجب گردیده تا دولتمردان كه در حال حاضر كنترل كامل رسانه های این کشور را در اختیار دارند، برای رویارویی با چالش های پیشروی و جلوگیری از خارج شدن رسانه ها از چارچوب نظارتی و كنترلی دولت و آماده سازی بخش رسانه ها برای روزی که احتمالاً بخشی از این صنعت توسط بخش خصوصی و سرمایه گذاران خارجی كنترل خواهد شد و بالا بردن  توان رقابتی رسانه های داخلی، برنامه ریزی های متعدد كوتاه مدت و بلند مدتی را انجام دهند تا بتوانند از خارج شدن این بخش حساس از كنترل كامل دولت مانع شوند.
-= کتابشناسی =
+در حال حاضر، [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] رسالت خود را پیشبرد اهداف اصلاحات اقتصادی، ایجاد شبكه های اطلاع رسانی و آشنا ساختن مردم با سیستم جدید می دانند. علاوه بر [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] رسمی، شمار [[مطبوعات در چین|مطبوعات]] درون گروهی نیز در حال افزایش است ولی آمار دقیق و روشنی از روزنامه های درون حزبی وجود ندارد. مجموع [[مطبوعات در چین|روزنامه ها و نشریات]] رسمی و درون گروهی را بیش از 30000 مورد ذكر كرده اند.<ref>طاهری امین، زهرا(1380). [[چین]]. تهران: وزارت امور خارجه، موسسه چاپ و انتشارات،</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]. جلد سوم، ص. 1295-1297</ref>
+== نیز نگاه کنید به ==
+[[رسانه و وسايل ارتباط جمعی چین]]؛ [[رسانه ها و مطبوعات در چین]]؛''' '''[[رسانه های چین]]؛ [[شکل گیری رسانه ها در چین]]
+= کتاب شناسی =
+<references />
+[[رده:سیاست ها ، قوانین، مقررات و برنامه های کلان در زمینه رسانه]]