موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۹ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۰۴

موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت Natural History Museum Zimbabwe، قابل بازیابی از https://naturalhistorymuseumzimbabwe.com/about-us/

در سال 1901 "سیسیل رودز" در بازدید از شهر بولاوایو با درخواست برخی از اساتید برای تأسیس موزه موافقت کرد و در سال 1902 نخستین بخش موزه آغاز به کار نمود. در سال 1905، دومین ساختمان به بهره برداری رسید و در سال 1910، با حضور فرزند ملکه ویکتوریا رسماً افتتاح شد. چهارمین ساختمان موزه نیز در سال 1922 به بهره برداری رسید. توسعه‌های بعدی موزه در سال‌های 1930 و 1936 اتفاق افتاد. دراین سال بنا به تصمیم دولت نژادپرست رودزیا این موزه به نام "موزه ملی رودزیا" نامگذاری شد. شهرداری بولاوایو در سال 1960، پنجمین ساختمان موزه را ساخت و در 20 مارس 1964 آن را افتتاح کرد و تکمیل این موزه هنوز ادامه دارد.

امروزه، مجموعه آثار تحقیقی موزه‌ها مانند یافته‌های زمین شناسی، فسیل‌ها به همراه آثاری از تاریخ اجتماعی جنوب و مرکز آفریقا دراین موزه نگهداری می‌شوند.

موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه، در بر گیرنده مجموعه‌ای از آثار فرهنگی تپه‌های "ماتوبو" (Matobo)، میراث جهانی خامی (Khami)، بولاوایوی قدیم، مزار یادبود قهرمانان و کلیه آثار و بناهای تاریخی و فرهنگی منطقه "ماتابله لند" می‌باشد. این موزه ابتدا در سال 1962 در پارک "صد ساله" برپا گردید و در سال 1982 به عنوان بهترین موزه آثار طبیعی در منطقه جنوب آفریقا و چهارمین موزه بزرگ قاره آفریقا معرفی شد. موزه دارای 9 گالری، یک سالن سخنرانی باظرفیت 120 صندلی، 8 مرکز تحقیقاتی و مرکز مطالعه می‌باشد^[۱].

این موزه برنامه‌های آموزشی برای دانشجویان و عموم را نیز ارائه می‌نماید^[۲]^[۳].

نیز نگاه کنید به

فرهنگ عمومی زیمبابوه؛ موزه‌های زیمبابوه

کتابشناسی

↑ پاریندر، جئوفری(1374). اساطیر آفریقا. ترجمه باجلان فرخی. تهران: اساطیر. ص. 191-195.
↑ https://www.naturalhistorymuseumzimbabwe.com/ourmuseum/history
↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 206-207.

[1] پاریندر، جئوفری(1374). اساطیر آفریقا. ترجمه باجلان فرخی. تهران: اساطیر. ص. 191-195.

[2] ttps://www.naturalhistorymuseumzimbabwe.com/ourmuseum/history

[3] ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 206-207.

[۱]

[۲]

[۳]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-[[پرونده:موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه.jpg|بندانگشتی|موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه]]
+[[پرونده:موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه.jpg|بندانگشتی|موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه(1403). برگرفته از سایت Natural History Museum Zimbabwe، قابل بازیابی از https://naturalhistorymuseumzimbabwe.com/about-us/]]
 در سال 1901 "سیسیل رودز" در بازدید از [[بولاوایو|شهر بولاوایو]] با درخواست برخی از اساتید برای تأسیس موزه موافقت کرد و در سال 1902 نخستین بخش موزه آغاز به کار نمود. در سال 1905، دومین ساختمان به بهره برداری رسید و در سال 1910، با حضور فرزند ملکه ویکتوریا رسماً افتتاح شد. چهارمین ساختمان موزه نیز در سال 1922 به بهره برداری رسید. توسعه‌های بعدی موزه در سال‌های 1930 و 1936 اتفاق افتاد. دراین سال بنا به تصمیم دولت نژادپرست رودزیا این موزه به نام "موزه ملی رودزیا" نامگذاری شد. شهرداری [[بولاوایو]] در سال 1960، پنجمین ساختمان موزه را ساخت و در 20 مارس 1964 آن را افتتاح کرد و تکمیل این موزه هنوز ادامه دارد.
 امروزه، مجموعه آثار تحقیقی موزه‌ها مانند یافته‌های زمین شناسی، فسیل‌ها به همراه آثاری از تاریخ اجتماعی جنوب و مرکز آفریقا دراین موزه نگهداری می‌شوند.
-[[موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه]]، در بر گیرنده مجموعه‌ای از آثار فرهنگی تپه‌های "ماتوبو" (Matobo)، میراث جهانی خامی (Khami)، بولاوایوی قدیم، مزار یادبود قهرمانان و کلیه آثار و بناهای تاریخی و فرهنگی منطقه "ماتابله لند" می‌باشد. این موزه ابتدا در سال 1962 در پارک "صد ساله" برپا گردید و در سال 1982 به عنوان بهترین موزه آثار طبیعی در منطقه جنوب آفریقا و چهارمین موزه بزرگ قاره آفریقا معرفی شد. موزه دارای 9 گالری، یک سالن سخنرانی باظرفیت 120 صندلی، 8 مرکز تحقیقاتی و مرکز مطالعه می‌باشد<ref>پاریندر، جئوفری(1374). اساطیر آفریقا. ترجمه باجلان فرخی. تهران: اساطیر. ص. 191-195.</ref>.
+موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه، در بر گیرنده مجموعه‌ای از آثار فرهنگی تپه‌های "ماتوبو" (Matobo)، میراث جهانی خامی (Khami)، بولاوایوی قدیم، مزار یادبود قهرمانان و کلیه آثار و بناهای تاریخی و فرهنگی منطقه "ماتابله لند" می‌باشد. این موزه ابتدا در سال 1962 در پارک "صد ساله" برپا گردید و در سال 1982 به عنوان بهترین موزه آثار طبیعی در منطقه جنوب آفریقا و چهارمین موزه بزرگ قاره آفریقا معرفی شد. موزه دارای 9 گالری، یک سالن سخنرانی باظرفیت 120 صندلی، 8 مرکز تحقیقاتی و مرکز مطالعه می‌باشد<ref>پاریندر، جئوفری(1374). اساطیر آفریقا. ترجمه باجلان فرخی. تهران: اساطیر. ص. 191-195.</ref>.
 این موزه برنامه‌های آموزشی برای دانشجویان و عموم را نیز ارائه می‌نماید<ref>https://www.naturalhistorymuseumzimbabwe.com/ourmuseum/history</ref><ref>ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ [[زيمبابوه|زیمبابوه]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص. 206-207.</ref>.