موزه‌های زیمبابوه
در سال 1972، موزه‌های ملی و یادمان‌های تاریخی زیمبابوه (NMMZ) به عنوان مهم‌ترین سازمان میراث فرهنگی کشور در مجلس ثبت و معرفی شد. هم‌اکنون این مرکز زیر نظر وزارت کشور اداره می‌شود.
موزه موتاره
پس از بازسازی این موزه که سال‌ها به طول انجامید، بالاخره موزه موتاره به عنوان یکی از چهار موزه ملی، سیزده سایت موزه‌ای و یکصد و هفتاد مرکز یادبود و سایت تاریخی فرهنگی کشور معرفی و برای بازدید عموم بازگشایی شد. این موزه ابتدا در سال 1954 افتتاح و پس از آن در سال 1959 فعالیت رسمی آن از سوی دولت آغاز شد.
گالری ملی زیمبابوه
این گالری (NGZ) در سال 1957 توسط ملکه الیزابت افتتاح شد و در سال 2007 پنجاهمین سالگرد تأسیس خود را جشن گرفت. گالری ملی در ساختمان وسیعی در دو طبقه در مرکز هنرهای معاصر حراره قرار دارد. در این گالری تابلوهای نقاشی و آثار هنری در معرض بازدید عموم قرار داده شده است.
با توجه به اهمیت فرهنگی گالری ملی زیمبابوه، رایزنی فرهنگی ج.ا.ایران با همکاری این مرکز هنری نخستین نمایشگاه آثار خوشنویسی قرآنی خوشنویسان ایرانی را به مدت یک ماه در سال 1387 در این مرکز برپا نمود.
گالری ملی بولاوایو
آغاز غیر رسمی فعالیت آن ابتدای دهه 90 و افتتاح رسمی این گالری در سال 1993 بود.
گالری ملی موتاره
در سال 1999 تأسیس شده است. برخی اشیای تاریخی، آثار هنری و فرهنگی، صنایع دستی، باز سازی سبک زندگی قبایل مختلف کشور و ... در این مرکز به نمایش گذاشته شده است.
موزه ملی معدن
این موزه در شهر کوئه کوئه قرار دارد و تحت مدیریت موزه‌های ملی و آثار تاریخی فعالیت می‌کند.
موزه راه آهن بولاوایو
این موزه شامل مجموعه تاریخی از راه آهن رودزیا و زیمبابوه بوده در کنار خط آهن شهر بولاوایو واقع شده است. قدیمی‌ترین نمایشگاه آن در سال 1897 آغاز به کارکرد. واگن مخصوص سیسیل رودز در دوره استعمار به همراه مجموعه‌ای از لکوموتیوهای بخاری و ابزار و ادوات حمل و نقل قدیمی در این موزه به نمایش گذاشته شده است.
گالری هنری حراره
گالری هنری حراره در سال 2009 تأسیس و به بهره‌برداری رسید.
موزه تاریخ ملی
این موزه در سال 1964 در بولاوایو تأسیس شد.
نام آن در گذشته "موزه ملکه ویکتوریا" بود. موزه در شهر حراره قرار دارد و آثاری از تاریخ قرون گذشته کشور در آن به نمایش گذاشته شده است.
موزه تاریخ طبیعی
در سال 1901 "سیسیل رودز" در بازدید از شهر بولاوایو با درخواست برخی از اساتید برای تأسیس موزه موافقت کرد و در سال 1902 نخستین بخش موزه آغاز به کار نمود. در سال 1905، دومین ساختمان به بهره برداری رسید و در سال 1910، با حضور فرزند ملکه ویکتوریا رسماً افتتاح شد. چهارمین ساختمان موزه نیز در سال 1922 به بهره برداری رسید. توسعه‌های بعدی موزه در سال‌های 1930 و 1936 اتفاق افتاد. دراین سال بنا به تصمیم دولت نژادپرست رودزیا این موزه به نام "موزه ملی رودزیا" نامگذاری شد. شهرداری بولاوایو در سال 1960، پنجمین ساختمان موزه را ساخت و در 20 مارس 1964 آن را افتتاح کرد و تکمیل این موزه هنوز ادامه دارد.
امروزه، مجموعه آثار تحقیقی موزه‌ها مانند یافته‌های زمین شناسی، فسیل‌ها به همراه آثاری از تاریخ اجتماعی جنوب و مرکز آفریقا دراین موزه نگهداری می‌شوند.
موزه تاریخ طبیعی زیمبابوه، در بر گیرنده مجموعه‌ای از آثار فرهنگی تپه‌های "ماتوبو" (Matobo)، میراث جهانی خامی (Khami)، بولاوایوی قدیم، مزار یادبود قهرمانان و کلیه آثار و بناهای تاریخی و فرهنگی منطقه "ماتابله لند" می‌باشد. این موزه ابتدا در سال 1962 در پارک "صد ساله" برپا گردید و در سال 1982 به عنوان بهترین موزه آثار طبیعی در منطقه جنوب آفریقا و چهارمین موزه بزرگ قاره آفریقا معرفی شد. موزه دارای 9 گالری، یک سالن سخنرانی باظرفیت 120 صندلی، 8 مرکز تحقیقاتی و مرکز مطالعه می‌باشد[۱].
این موزه برنامه‌های آموزشی برای دانشجویان و عموم را نیز ارائه می‌نماید[۲].
موزه نظامی
موزه نظامی زیمبابوه پس از سال‌ها تلاش برای جمع آوری آثار نظامی، در ژانویه 1974 در مدرسه دفاع نظامی شهر گوئرو (Guwero) افتتاح شد. آثار متعلق به نیروی هوایی مهم‌ترین بخش آن را تشکیل می‌دهد. هم‌چنین، آثار به جا مانده از جنگ‌های آزادی بخش و تسلیحات رژیم نژادپرست رودزیا در زمان جنگ جهانی دوم در آن به نمایش در آمده است.
موزه ملکه ویکتوریا
در این موزه که در حراره قرار دارد آثارفرهنگی، اجتماعی، نحوه زندگی و آداب و رسوم قبایل به ویژه شونا، آثار و بقایای انسان‌های نخستین و ... به نمایش گذاشته شده است[۳].
موزه زمین شناسی
مجموعه‌ای در بر دارنده‌ی آثاری از تاریخ زمین شناسی و معدن در حراره می‌باشد[۴][۵].
نیز نگاه کنید به
موزه‌های روسیه؛ موزه‌های کانادا؛ موزه های لبنان؛ موزه های مصر؛ موزه‌های تونس؛ موزه های چین؛ موزه های سنگال؛ موزه‌های فرانسه؛ موزه های مالی؛ موزه های ساحل عاج؛ موزه‌های تایلند؛ موزه های اردن؛ موزه‌های اتیوپی؛ موزه‌های سیرالئون؛ موزه‌های قطر
کتابشناسی
- ↑ پاریندر، جئوفری(1374). اساطیر آفریقا. ترجمه باجلان فرخی. تهران: اساطیر. ص. 191-195.
- ↑ https://www.naturalhistorymuseumzimbabwe.com/ourmuseum/history
- ↑ عرب احمدی، امیربهرام (1382). زیمبابوه سرزمین رازهای جاودان. تهران: توسعه دانش و پژوهش ایران. ص. 119.
- ↑ مفرحی، احمد (1374). کتاب سبز زیمبابوه. تهران: وزارت امور خارجه. ص. 72.
- ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص. 204-207.