مراكز دینى ایران در گرجستان: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی « ==== مراكز دینى ایران در گرجستان ==== اولین مركز تأسیس شده در آنجا، مدارس علمیه سازمان مدارس خارج از كشور است. كه فعالیتهاى ساختمانى آن از سال 76 آغاز و در اردیبهشت سال 77 به تمام رسیده است. سازمان مدارس با ارسال نماینده تامالاختیار به گرجستا...» ایجاد کرد) |
|||
(۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
خط ۱: | خط ۱: | ||
اولین مرکز تأسیس شده در آنجا، مدارس علمیه سازمان مدارس خارج از کشور است. که فعالیتهاى ساختمانى آن از سال 76 آغاز و در اردیبهشت سال 77 به تمام رسیده است. سازمان مدارس با ارسال نماینده تامالاختیار به [[گرجستان]] دو مدرسه علمیه را یکى در پایتخت، نزدیک تنها مسجد شیعیان در شهر [[تفلیس]] تأسیس کرد. این مسجد در مرکز شهر [[تفلیس]] قرار دارد و در یونسکو ثبت شده است. | |||
در حال حاضر در آن مدرسه که به نام امیرالمؤمنین مزین شده است 20 نفر مشغول تحصیل مىباشند. مدرسه به صورت شبانه روزى است و طلاب مدرسه از [[تفلیس]] و اطراف مىباشند. برخى از افرادى که در سال 77 در آن مدرسه شروع به تحصیل کردند، در حال حاضر در مرکز جهانى مشغول هستند. مدرسه دوم، به نام مدرسه امام رضا(ع) در شهر مارنئولى است که همزمان با مدرسه امیرالمؤمنین(ع) تأسیس شد. این مدرسه 35 طلبه دارد و به صورت شبانه روزى اداره مىشود. در هر مدرسه یک استاد ایرانى و یک استاد بومى تدریس مىکند. طلاب مدرسه ضمن داشتن معافیت سربازى، اجازه اشتغال دینى در مناطق خودشان را دارند. برخلاف طلاب آذربایجان که این شرایط را ندارند. | |||
در | متأسفانه با وجود اینکه مدارس [[گرجستان]] از سال 76 شروع به کار کرده است ولى طلاب آن از مناطق شیعه نشین فراتر نمىرود. در حالى که بین آذرىهاى شیعه، آذرىهاى اهل تسنن هم هستند که ما از آنها به استثناء دو نفر پذیرشى نداشتهایم. اینکه جمعیت آنها قریب به صد هزار نفر مىرسد. از مناطق آجارستان هم (جمهورى خودمختار [[گرجستان]] که 80% آنها مسلمانان اهل سنت، 20% مسیحى و جمعیت آن به 200 هزار نفر مىرسد) حتى یک مورد طلبه نداریم. آجارها دهها مسجد دارند، در حالى که شیعیان با جمعیت 500 هزار نفرى مساجدشان به 7 باب مىرسد. آجارها تحت نفوذ دینى ترکها قرار دارند. پایگاههاى نظامى [[روسیه]] در آنجا مستقر است که با آمدن دولت جدید حضور روسها کمرنگ میشود<ref>بنیاد مطالعات قفقاز (۱۳۹۲). جامعه و فرهنگ [[گرجستان]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی] (در دست انتشار)، ص138-139.</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[گرجستان]]؛ [[نظام آموزش، تحقیقات و فناوری گرجستان]]؛ [[آموزش های اسلامی در گرجستان]] | |||
== کتابشناسی == |
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۳۴
اولین مرکز تأسیس شده در آنجا، مدارس علمیه سازمان مدارس خارج از کشور است. که فعالیتهاى ساختمانى آن از سال 76 آغاز و در اردیبهشت سال 77 به تمام رسیده است. سازمان مدارس با ارسال نماینده تامالاختیار به گرجستان دو مدرسه علمیه را یکى در پایتخت، نزدیک تنها مسجد شیعیان در شهر تفلیس تأسیس کرد. این مسجد در مرکز شهر تفلیس قرار دارد و در یونسکو ثبت شده است.
در حال حاضر در آن مدرسه که به نام امیرالمؤمنین مزین شده است 20 نفر مشغول تحصیل مىباشند. مدرسه به صورت شبانه روزى است و طلاب مدرسه از تفلیس و اطراف مىباشند. برخى از افرادى که در سال 77 در آن مدرسه شروع به تحصیل کردند، در حال حاضر در مرکز جهانى مشغول هستند. مدرسه دوم، به نام مدرسه امام رضا(ع) در شهر مارنئولى است که همزمان با مدرسه امیرالمؤمنین(ع) تأسیس شد. این مدرسه 35 طلبه دارد و به صورت شبانه روزى اداره مىشود. در هر مدرسه یک استاد ایرانى و یک استاد بومى تدریس مىکند. طلاب مدرسه ضمن داشتن معافیت سربازى، اجازه اشتغال دینى در مناطق خودشان را دارند. برخلاف طلاب آذربایجان که این شرایط را ندارند.
متأسفانه با وجود اینکه مدارس گرجستان از سال 76 شروع به کار کرده است ولى طلاب آن از مناطق شیعه نشین فراتر نمىرود. در حالى که بین آذرىهاى شیعه، آذرىهاى اهل تسنن هم هستند که ما از آنها به استثناء دو نفر پذیرشى نداشتهایم. اینکه جمعیت آنها قریب به صد هزار نفر مىرسد. از مناطق آجارستان هم (جمهورى خودمختار گرجستان که 80% آنها مسلمانان اهل سنت، 20% مسیحى و جمعیت آن به 200 هزار نفر مىرسد) حتى یک مورد طلبه نداریم. آجارها دهها مسجد دارند، در حالى که شیعیان با جمعیت 500 هزار نفرى مساجدشان به 7 باب مىرسد. آجارها تحت نفوذ دینى ترکها قرار دارند. پایگاههاى نظامى روسیه در آنجا مستقر است که با آمدن دولت جدید حضور روسها کمرنگ میشود[۱].
نیز نگاه کنید به
گرجستان؛ نظام آموزش، تحقیقات و فناوری گرجستان؛ آموزش های اسلامی در گرجستان
کتابشناسی
- ↑ بنیاد مطالعات قفقاز (۱۳۹۲). جامعه و فرهنگ گرجستان. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی (در دست انتشار)، ص138-139.