باغ های کلاسیک سوجو: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:Classical Gardens of Suzhu.jpg|بندانگشتی|باغ های کلاسیک سوجو]]
[[پرونده:Classical Gardens of Suzhu.jpg|بندانگشتی|باغ های کلاسیک سوجو. قابل بازیابی از https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Classical_Gardens_of_Suzhou-111941.jpg]]
باغ­‌های کلاسیک سوجو(Classical Gardens of Suzhu. Jiangsu Province) که در داخل مناطق مسکونی شهر سوجو ساخته شده، نه تنها زیباترین مناظر در جنوب رودخانه­‌ی یانگ­تِسِه در [[چین]] است، بلکه در سرتاسر جهان به عنوان شاهکار فرهنگ سنتی [[چین]] شناخته شده است. این شهر در سال514پیش از میلاد، به عنوان پایتخت سلسله­‌ی«جو» و در کنار دریاچه­‌ی تَیخو(Taihu) احداث و در طول تاریخ همیشه شهری پر رونق که برخی از شاهکار‌های معماری [[چین]] در آن خلق شده است، شناخته می­شود.
باغ­‌های کلاسیک سوجو(Classical Gardens of Suzhu. Jiangsu Province) که در داخل مناطق مسکونی شهر سوجو ساخته شده، نه تنها زیباترین مناظر در جنوب رودخانه­‌ی یانگ­ تِسِه در [[چین]] است،  


از قرن شانزدهم تا هجدهم میلادی که شهر سوجو در اوج رونق خود به سر می­برد، بیش از 200باغ خصوصی در این شهر به وجود آمد که بیشتر آن­ها هم­چنان سالم و دست نخورده باقی مانده ­اند. باغ­‌های کلاسیک چین در واقع نمادی از اندیشه­‌های فلسفی طبیعت گرایانه­‌ی فیلسوفانی هم­چون لائوزی(Lao Ziجوانگ­زی(Zhuang Zi)است. این باغ­‌ها تلفیقی از کنتراس، تقسیم بندی زمین، صخره­‌های ردیف شده، تپه­‌های بزرگ و کوچک مصنوعی، برکه‌­ها، گل ­ها، درختان، و سازه­‌های معماری چوبی ویژه­‌ی بخش جنوبی کشور است که در هماهنگی و مرتبط با مناظر و محیط پیرامونی ساخته شده است. مجموعه ساختمان­‌های این باغ شامل سالن‌­ها، کوشک‌­ها، برج‌­ها، بالکنی‌­ها، و راهرو­‌های سرپوشیده و روباز است که برای اقامت، مطالعه، شطرنج بازی، نواختن موسیقی، نوشیدن چای، و برگزاری میهمانی‌­ها و تفریح و استراحت در نظر گرفته شده‌­اند. تزیینات داخلی آن­ها هم با مبلمان سنتی کنده کاری شده، درب­‌های ورودی در اشکال گوناگون، پنجره­‌های زیبا، ترکیبی از سازه، کاربری و هنرمعماری [[چین]] را به وجود می­آورند.
بلکه در سرتاسر جهان به عنوان شاهکار [[فرهنگ چینی|فرهنگ سنتی چین]] شناخته شده است. این شهر در سال514پیش از میلاد، به عنوان پایتخت [[سلسله جو|سلسله­‌ی«جو»]] و در کنار دریاچه­‌ی تَی خو(Taihu) احداث و در طول تاریخ همیشه شهری پر رونق که برخی از شاهکار‌های معماری [[چین]] در آن خلق شده است، شناخته می­ شود.


این مجموعه باغ‌­ها در سال1997میلادی، در فهرست میراث فرهنگی جهان به ثبت رسید.<ref>سابقی، علی محمد. (1392). "جامعه و فرهنگ چین". تهران : موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد اول.</ref>
از قرن شانزدهم تا هجدهم میلادی که شهر سوجو در اوج رونق خود به سر می­برد، بیش از 200باغ خصوصی در این شهر به وجود آمد که بیشتر آن­ها هم­چنان سالم و دست نخورده باقی مانده ­اند. [[معماری باغ ها در چین|باغ­‌های کلاسیک چین]] در واقع نمادی از [[مکتب طبیعت گرایان|اندیشه­‌های فلسفی طبیعت گرایانه­‌ی]] فیلسوفانی هم­چون لائوزی(Lao Zi)و جوانگ ­زی(Zhuang Zi)است. این باغ­‌ها تلفیقی از کنتراس، تقسیم بندی زمین، صخره­‌های ردیف شده، تپه­‌های بزرگ و کوچک مصنوعی، برکه‌­ها، گل ­ها، درختان، و سازه­‌های معماری چوبی ویژه­‌ی بخش جنوبی کشور است که در هماهنگی و مرتبط با مناظر و محیط پیرامونی ساخته شده است. مجموعه ساختمان­‌های این باغ شامل سالن‌­ها، کوشک‌­ها، برج‌­ها، بالکنی‌­ها، و راهرو­‌های سرپوشیده و روباز است که برای اقامت، [[مطالعه و کتابخوانی در چین|مطالعه]]، شطرنج بازی، [[موسیقی سنتی چین|نواختن موسیقی]]، [[فرهنگ سنتی نوشیدن چای در چین|نوشیدن چای]]، و برگزاری میهمانی‌­ها و [[تفریحات و سرگرمی‌­های اجتماعی مردم چین در ایام تعطیل|تفریح و استراحت]] در نظر گرفته شده‌­اند. تزیینات داخلی آن­ها هم با مبلمان سنتی کنده کاری شده، درب­‌های ورودی در اشکال گوناگون، پنجره­‌های زیبا، ترکیبی از سازه، [[کاربری های مهم مساجد در چین|کاربری]] و [[هنر معماری در چین|هنرمعماری چین]] را به وجود می ­آورند.


نیز نگاه کنید به [http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین[http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86%20%D8%AF%D8%B1%20%DB%8C%DA%A9%20%D9%86%DA%AF%D8%A7%D9%87 چین در یک نگاه]،[http://wiki.icro.ir/%D9%BE%DA%A9%D9%86 پکن]
این مجموعه باغ‌­ها در سال1997میلادی، در [[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی|فهرست میراث فرهنگی جهان]] به ثبت رسید<ref>سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدیجلد2، ص. 633-635.</ref>.
 
== نیز نگاه کنید به ==
[[آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی]]؛ [[مناظر دنشیای چین]]


== کتابشناسی ==
== کتابشناسی ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ سپتامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۰:۵۸

باغ های کلاسیک سوجو. قابل بازیابی از https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Classical_Gardens_of_Suzhou-111941.jpg

باغ­‌های کلاسیک سوجو(Classical Gardens of Suzhu. Jiangsu Province) که در داخل مناطق مسکونی شهر سوجو ساخته شده، نه تنها زیباترین مناظر در جنوب رودخانه­‌ی یانگ­ تِسِه در چین است،

بلکه در سرتاسر جهان به عنوان شاهکار فرهنگ سنتی چین شناخته شده است. این شهر در سال514پیش از میلاد، به عنوان پایتخت سلسله­‌ی«جو» و در کنار دریاچه­‌ی تَی خو(Taihu) احداث و در طول تاریخ همیشه شهری پر رونق که برخی از شاهکار‌های معماری چین در آن خلق شده است، شناخته می­ شود.

از قرن شانزدهم تا هجدهم میلادی که شهر سوجو در اوج رونق خود به سر می­برد، بیش از 200باغ خصوصی در این شهر به وجود آمد که بیشتر آن­ها هم­چنان سالم و دست نخورده باقی مانده ­اند. باغ­‌های کلاسیک چین در واقع نمادی از اندیشه­‌های فلسفی طبیعت گرایانه­‌ی فیلسوفانی هم­چون لائوزی(Lao Zi)و جوانگ ­زی(Zhuang Zi)است. این باغ­‌ها تلفیقی از کنتراس، تقسیم بندی زمین، صخره­‌های ردیف شده، تپه­‌های بزرگ و کوچک مصنوعی، برکه‌­ها، گل ­ها، درختان، و سازه­‌های معماری چوبی ویژه­‌ی بخش جنوبی کشور است که در هماهنگی و مرتبط با مناظر و محیط پیرامونی ساخته شده است. مجموعه ساختمان­‌های این باغ شامل سالن‌­ها، کوشک‌­ها، برج‌­ها، بالکنی‌­ها، و راهرو­‌های سرپوشیده و روباز است که برای اقامت، مطالعه، شطرنج بازی، نواختن موسیقی، نوشیدن چای، و برگزاری میهمانی‌­ها و تفریح و استراحت در نظر گرفته شده‌­اند. تزیینات داخلی آن­ها هم با مبلمان سنتی کنده کاری شده، درب­‌های ورودی در اشکال گوناگون، پنجره­‌های زیبا، ترکیبی از سازه، کاربری و هنرمعماری چین را به وجود می ­آورند.

این مجموعه باغ‌­ها در سال1997میلادی، در فهرست میراث فرهنگی جهان به ثبت رسید[۱].

نیز نگاه کنید به

آثار فرهنگی، تاریخی و طبیعی ثبت شده کشور چین در فهرست میراث جهانی؛ مناظر دنشیای چین

کتابشناسی

  1. سابقی،علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص. 633-635.