دوازده حیوان نمادین در چین: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
(صفحه‌ای تازه حاوی « == دوازده حیوان نمادین == مردم چین یک رسم سنتی دارند ، وقتی بچه­ای به دنیا می­آید، از یک حیوان به عنوان نماد برای او استفاده می­کنند. این سنت را«شو شیانگ» یا  «شِنگ شیائو» می­گویند و از روش سنتی خاصی برای احتساب سن و شمارش سال­ها استفاده می­شود....» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۹ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:20100720 Fukuoka Kushida 3614 M.jpg|بندانگشتی|حیوانات نمادین [https://dmelal.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین]. برگرفته از سایت someperfectfuture، قابل بازیابی از https://www.someperfectfuture.com/work-peace/2014/2/17/inner-true-and-secret-animals]]مردم [[چین]] یک رسم سنتی دارند ، وقتی بچه‌­ای به دنیا می‌­آید، از یک حیوان به عنوان نماد برای او استفاده می­‌کنند. این سنت را «شو شیانگ» یا  «شِنگ شیائو» می­‌گویند و از روش سنتی خاصی برای احتساب سن و شمارش سال­‌ها استفاده می­‌شود.


== دوازده حیوان نمادین ==
مردم [[تاریخ دوران باستان چین|چین باستان]] برای شمارش سال‌­ها، از عنوان امپراطور وقت و روش «گَن­جی» استفاده می‌کردند. روش محاسبه‌­ی سال «گَن­جی» به سال 841 پیش از میلاد بر می‌­گردد که تا به امروز مورد استفاده است. «گَن­جی» از «گَن» و «جی» تشکیل شده است. «گَن» به معنی «ساقه­‌ی آسمان» از ده کاراکتر چینی تشکیل می­‌شود که عبارتند از: «جیا، ای، بینگ، دینگ، وو، جی، گِنگ، شین، رِن و گویی». واژه­‌ی «جی» به معنی «شاخه‌­ی زمین» است و از دوازده کاراکتر تشکیل شده که عبارتند از: «زه، چُو، یین، ماو، چِن، سی،  وو، وی، شِن، یُو، شو و خَی». اگر ده کاراکتر ساقه­‌ی آسمانی را با دوازده شاخه­‌ی زمینی به ترتیب متناسب کنیم، شصت ردیف ترکیبی به دست می­آید، مانند: «جیا زه»، «ای­چُو»، «بینگ ما» و.... این شصت ردیف چرخشی هستند و هر شصت سال را یک «جیازه» می‌­گویند. برای نمونه، سال 2001 میلادی، مطابق با سال «شین­سی» و سال 2002 میلادی، مطابق با سال «رِن وو» به تقویم کشاورزی [[چین]] است؛ پس از شصت سال، دوباره سال 2061، با سا ل«شین­سی» و سال 2062، با «رن وو» مطابقت می­‌کند. از زمان [[سلسله ی خن|سلسله­‌ی «خَن»]] شرقی (25 ـ220 م)، مردم [[چین]] شروع به استفاده از دوازده حیوان برای تطبیق با دوازده شاخه­‌ی زمینی کردند که این دوازده حیوان عبارتند از «موش، گاو، ببر، خرگوش، [[افسانه­‌ی اژدها در فرهنگ چین|اژدها]]، مار، اسب، گوسفند، میمون، خروس، سگ و خوک». این دوازده حیوان دوازده «شِنگ­شیائو (Shengxiao)» یا دوازده «شو­شیانگ (Shuxiang)» نام دارند. دوازده شاخه­‌ی زمینی با دوازده حیوان به این شکل تطبیق می‌کنند: «زه ـ موش»، «چُو ـگاو»، «یین ـ ببر»، «ماو ـ خرگوش»، «چِن ـ اژدها»، «سی ـ مار»، «وو ـ اسب»، «وی ـ گوسفند»، «شِن ـ میمون»، «یو ـ خروس»، «شو ـ سگ»، «هَی ـ خوک»؛ یعنی سال «زه» سال موش است، سال «چُو» سال گاو و سال «یین» سال ببر است... از این رو، هر کس که به دنیا می­‌آمد یک حیوان به عنوان سمبل سال تولد او محسوب می­‌شد. لذا، کسی­ که در سال «زه» به دنیا می‌­آید، به موش تعلق دارد و اگر در سال «چُو» به دنیا بیاید، به گاو تعلق دارد و اگر در سال «یین» به دنیا بیاید، به ببر تعلق می‌گیرد.<ref>idb, 31-35</ref>
مردم چین یک رسم سنتی دارند ، وقتی بچه­ای به دنیا می­آید، از یک حیوان به عنوان نماد برای او استفاده می­کنند. این سنت را«شو شیانگ» یا  «شِنگ شیائو» می­گویند و از روش سنتی خاصی برای احتساب سن و شمارش سال­ها استفاده می­شود.


مردم چین باستان برای شمارش سال­ها، از عنوان امپراطور وقت و روش« گَن­جی» استفاده می کردند. روش محاسبه­ی سال« گَن­جی» به سال841 پیش از میلاد بر می­گردد که تا به امروز مورد استفاده است. «گَن­جی» از«گَن» و «جی» تشکیل شده است. «گَن» به معنی«ساقه­ی آسمان» از ده کاراکتر چینی تشکیل می­شود که عبارتند از: «جیا، ای، بینگ، دینگ، وو، جی، گِنگ، شین، رِن و گویی». واژه­ی«جی» به معنی «شاخه­ی زمین» است و از دوازده کاراکتر تشکیل شده که عبارتند از: « زه، چُو، یین، ماو، چِن، سی،  وو، وی، شِن، یُو، شو و خَی». اگر ده کاراکتر ساقه­ی آسمانی را با دوازده شاخه­ی زمینی به ترتیب متناسب کنیم، شصت ردیف ترکیبی به دست می­آید، مانند: «جیا زه»، «ای­چُو»، «بینگ ما» و.... این شصت ردیف چرخشی هستند و هر شصت سال را یک «جیازه» می­گویند. برای نمونه، سال 2001 میلادی، مطابق با سال«شین­سی» و سال2002 میلادی، مطابق با سال«رِن وو» به تقویم کشاورزی چین است؛ پس از شصت سال، دوباره سال2061، با سال«شین­سی» و سال2062، با«رن وو» مطابقت می­کند. از زمان سلسله­ی« خَن» شرقی(25 ـ220 م)، مردم چین شروع به استفاده از دوازده حیوان برای تطبیق با دوازده شاخه­ی زمینی کردند که این دوازده حیوان عبارتند از« موش، گاو، ببر، خرگوش، اژدها، مار، اسب، گوسفند، میمون، خروس، سگ وخوک» .این دوازده حیوان دوازده«شِنگ­شیائو[1]» یا دوازده«شو­شیانگ[2]» نام دارند. دوازده شاخه­ی زمینی با دوازده حیوان به این شکل تطبیق می­کنند: «زه ـ موش»، «چُو ـگاو»، «یین ـ ببر»، «ماو ـ خرگوش»، «چِن ـ اژدها»، «سی ـ مار»، «وو ـ اسب»، «وی ـ گوسفند»، «شِن ـ میمون»، «یوـخروس»، «شو ـ سگ»، «هَی ـ خوک»؛ یعنی سال«زه» سال موش است، سال«چُو» سال گاو و سال«یین» سال ببر است... از این رو، هر کس که به دنیا می­آمد یک حیوان به عنوان سمبل سال تولد او محسوب می­شد. لذا، کسی­که در سال«زه» به دنیا می­آید، به موش تعلق دارد و اگردر سال«چُو» به دنیا بیاید، به گاو تعلق دارد و اگر در سال«یین» به دنیا بیاید، به ببر تعلق می­گیرد. (idb: 31-35)
امروزه، مردم [[چین]] برای شمارش سال­‌ها و محاسبه‌­­ی سن افراد، از تقویم میلادی و «شو­شیانگ­» (سال حیوان) استفاده می­‌کنند و از روی حیوانِ سال تولد هر کس می­‌توان سن و سال تولد او را محاسبه کر.د<ref name=":0">China Encyclopedia (2008). China Encyclopedia Compilation Group. China International Press 524-525</ref><ref>سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد سوم، ص.919-921.</ref>


امروزه، مردم چین برای شمارش سال­ها و محاسبه­­ی سن افراد، از تقویم میلادی و«شو­شیانگ­»(سال حیوان) استفاده می­کنند و از روی حیوانِ سال تولد هر کس می­توان سن و سال تولد او را محاسبه کرد.
== نیز نگاه کنید به ==
[[چین]]؛ [[فرهنگ عمومی در چین]]؛ [[آداب و رسوم عامیانه‌­ی مردم چین]]؛ [[افسانه­‌ی اژدها در فرهنگ چین]]؛ [[جشن قایقرانی اژدها در چین]]


(China Encyclopedia, 2008: 524- 525)
== کتابشناسی ==
 
----[1] - Shengxiao.
 
[2] - Shuxiang.

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۲۳:۲۴

حیوانات نمادین چین. برگرفته از سایت someperfectfuture، قابل بازیابی از https://www.someperfectfuture.com/work-peace/2014/2/17/inner-true-and-secret-animals

مردم چین یک رسم سنتی دارند ، وقتی بچه‌­ای به دنیا می‌­آید، از یک حیوان به عنوان نماد برای او استفاده می­‌کنند. این سنت را «شو شیانگ» یا  «شِنگ شیائو» می­‌گویند و از روش سنتی خاصی برای احتساب سن و شمارش سال­‌ها استفاده می­‌شود.

مردم چین باستان برای شمارش سال‌­ها، از عنوان امپراطور وقت و روش «گَن­جی» استفاده می‌کردند. روش محاسبه‌­ی سال «گَن­جی» به سال 841 پیش از میلاد بر می‌­گردد که تا به امروز مورد استفاده است. «گَن­جی» از «گَن» و «جی» تشکیل شده است. «گَن» به معنی «ساقه­‌ی آسمان» از ده کاراکتر چینی تشکیل می­‌شود که عبارتند از: «جیا، ای، بینگ، دینگ، وو، جی، گِنگ، شین، رِن و گویی». واژه­‌ی «جی» به معنی «شاخه‌­ی زمین» است و از دوازده کاراکتر تشکیل شده که عبارتند از: «زه، چُو، یین، ماو، چِن، سی،  وو، وی، شِن، یُو، شو و خَی». اگر ده کاراکتر ساقه­‌ی آسمانی را با دوازده شاخه­‌ی زمینی به ترتیب متناسب کنیم، شصت ردیف ترکیبی به دست می­آید، مانند: «جیا زه»، «ای­چُو»، «بینگ ما» و.... این شصت ردیف چرخشی هستند و هر شصت سال را یک «جیازه» می‌­گویند. برای نمونه، سال 2001 میلادی، مطابق با سال «شین­سی» و سال 2002 میلادی، مطابق با سال «رِن وو» به تقویم کشاورزی چین است؛ پس از شصت سال، دوباره سال 2061، با سا ل«شین­سی» و سال 2062، با «رن وو» مطابقت می­‌کند. از زمان سلسله­‌ی «خَن» شرقی (25 ـ220 م)، مردم چین شروع به استفاده از دوازده حیوان برای تطبیق با دوازده شاخه­‌ی زمینی کردند که این دوازده حیوان عبارتند از «موش، گاو، ببر، خرگوش، اژدها، مار، اسب، گوسفند، میمون، خروس، سگ و خوک». این دوازده حیوان دوازده «شِنگ­شیائو (Shengxiao)» یا دوازده «شو­شیانگ (Shuxiang)» نام دارند. دوازده شاخه­‌ی زمینی با دوازده حیوان به این شکل تطبیق می‌کنند: «زه ـ موش»، «چُو ـگاو»، «یین ـ ببر»، «ماو ـ خرگوش»، «چِن ـ اژدها»، «سی ـ مار»، «وو ـ اسب»، «وی ـ گوسفند»، «شِن ـ میمون»، «یو ـ خروس»، «شو ـ سگ»، «هَی ـ خوک»؛ یعنی سال «زه» سال موش است، سال «چُو» سال گاو و سال «یین» سال ببر است... از این رو، هر کس که به دنیا می­‌آمد یک حیوان به عنوان سمبل سال تولد او محسوب می­‌شد. لذا، کسی­ که در سال «زه» به دنیا می‌­آید، به موش تعلق دارد و اگر در سال «چُو» به دنیا بیاید، به گاو تعلق دارد و اگر در سال «یین» به دنیا بیاید، به ببر تعلق می‌گیرد.[۱]

امروزه، مردم چین برای شمارش سال­‌ها و محاسبه‌­­ی سن افراد، از تقویم میلادی و «شو­شیانگ­» (سال حیوان) استفاده می­‌کنند و از روی حیوانِ سال تولد هر کس می­‌توان سن و سال تولد او را محاسبه کر.د[۲][۳]

نیز نگاه کنید به

چین؛ فرهنگ عمومی در چین؛ آداب و رسوم عامیانه‌­ی مردم چین؛ افسانه­‌ی اژدها در فرهنگ چین؛ جشن قایقرانی اژدها در چین

کتابشناسی

  1. ↑ idb, 31-35
  2. ↑ China Encyclopedia (2008). China Encyclopedia Compilation Group. China International Press 524-525
  3. ↑ سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص.919-921.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=دوازده_حیوان_نمادین_در_چین&oldid=58507»