نقاشی سوئی‌بوکوگا: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''نقاشی آب مرکب یا سوئی‌بوکوگا:''' این نوع نقاشی که به آن سومی‌ئه هم گفته می‌شود، تنها با استفاده از کم و زیاد کردن غلظت مرکب یا سومی خلق می‌شود. این هنر در دوران دودمان تانگ در چین خلق شد، اما سبک‌ها و روش‌های آن در دوران کاماکورا همراه با آیی...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[نقاشی ژاپن|نقاشی]] آب مرکب یا سوئی‌بوکوگا: این نوع [[نقاشی ژاپن|نقاشی]] که به آن سومی‌ئه هم گفته می‌شود، تنها با استفاده از کم و زیاد کردن غلظت مرکب یا سومی خلق می‌شود. این هنر در [[سلسله تانگ|دوران دودمان تانگ]] در [[چین]] خلق شد، اما سبک‌ها و روش‌های آن در [[دوره کاماکورا|دوران کاماکورا]] همراه با آیین ذن به [[ژاپن]] آورده شد و در [[دوره موروماچی]] به اوج شکوفایی خود رسید. از آنجا که بیشتر امور مربوط به ذن در آن تصویر می‌شود و نقاشان سر آمد آن بیشتر راهبان آیین ذن هستند، به آن [[نقاشی ژاپن|نقاشی]] آیین ذن هم می‌گویند. معروفترین نقاش این نوع [[نقاشی ژاپن|نقاشی]] سشو راهب و نقاش [[دوره موروماچی]] است.<ref>ذاکری، قدرت اله (1402). «هنر [[ژاپن]]». در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ [[ژاپن]]، تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص.242- 281.</ref> | |||
==نیز نگاه کنید به== | |||
*[[هنر ژاپن]] | |||
* [[نقاشی ژاپن]] | |||
* [[نقاشی نيهون‌گا]] | |||
==کتابشناسی== | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۳۸
نقاشی آب مرکب یا سوئی‌بوکوگا: این نوع نقاشی که به آن سومی‌ئه هم گفته می‌شود، تنها با استفاده از کم و زیاد کردن غلظت مرکب یا سومی خلق می‌شود. این هنر در دوران دودمان تانگ در چین خلق شد، اما سبک‌ها و روش‌های آن در دوران کاماکورا همراه با آیین ذن به ژاپن آورده شد و در دوره موروماچی به اوج شکوفایی خود رسید. از آنجا که بیشتر امور مربوط به ذن در آن تصویر می‌شود و نقاشان سر آمد آن بیشتر راهبان آیین ذن هستند، به آن نقاشی آیین ذن هم می‌گویند. معروفترین نقاش این نوع نقاشی سشو راهب و نقاش دوره موروماچی است.[۱]
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ ذاکری، قدرت اله (1402). «هنر ژاپن». در پالیزدار، فرهاد، ذاکری، قدرت اله. جامعه و فرهنگ ژاپن، تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص.242- 281.