دومین حمله ژاپن به چین: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «===مقدمه=== ژاپن در سال1937، حمله ی همه جانبه ای به چین كرد كه قوای دولتی اغلب در برابر این حمله ها تاب مقاومت نداشته و مناطق تحت نفوذ خود را تسلیم نیروهای ژاپنی كردند، ولی كمونیست ها(←حزب کمونیست) در مقابل...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ژاپن در سال1937، حمله ی همه جانبه ای به [[چین]] كرد كه قوای دولتی اغلب در برابر این حمله ها تاب مقاومت نداشته و مناطق تحت نفوذ خود را تسلیم نیروهای ژاپنی كردند، ولی كمونیست ها(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]] در مقابل این تجاوز ایستادگی كرده و از این طریق در دل مردم محروم این كشور برای خود جایگاه خیلی خوبی باز كردند. | ژاپن در سال1937، حمله ی همه جانبه ای به [[چین]] كرد كه قوای دولتی اغلب در برابر این حمله ها تاب مقاومت نداشته و مناطق تحت نفوذ خود را تسلیم نیروهای ژاپنی كردند، ولی كمونیست ها(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]] در مقابل این تجاوز ایستادگی كرده و از این طریق در دل مردم محروم این كشور برای خود جایگاه خیلی خوبی باز كردند. | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
=== عاقبت جنگ === | === عاقبت جنگ === | ||
در سال1948 وضعیت در جبهه های جنگ به نفع نیروهای مائو تغییر یافت و طی چند ماه تقریبا اکثر مناطق و شهرهای مهم شمالی[viii] و شرقی [[چین]] به دست نیروهای کمونیستی(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]] افتاد و آنها پیشروی خود را به سمت غرب، جنوب و جنوب غربی که در دست ارتش ملی بود، ادامه داده و پس از مدت کمی توانستند به اکثر استان های جنوبی و غربی نیز مسلط شوند. در نهایت در ژانویه ی1949، شهر [[پکن]] بدون خونریزی به دست کمونیست ها(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]] فتح شد. آخرین سنگر نیروهای ناسیونالیست طرفدار چیانگ، یعنی شهر چِنگدو نیز به تصرف کمونیست ها(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]] در آمد و مارشال چیانگ کایشِک همراه با باقیمانده از نیروهای تحت امرش به جزیره ی [[تایوان]] گریختند<ref>سابقی، علی محمد</ref>. | در سال1948 وضعیت در جبهه های جنگ به نفع نیروهای مائو تغییر یافت و طی چند ماه تقریبا اکثر مناطق و شهرهای مهم شمالی[viii] و شرقی [[چین]] به دست نیروهای کمونیستی(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]] افتاد و آنها پیشروی خود را به سمت غرب، جنوب و جنوب غربی که در دست ارتش ملی بود، ادامه داده و پس از مدت کمی توانستند به اکثر استان های جنوبی و غربی نیز مسلط شوند. در نهایت در ژانویه ی1949، شهر [[پکن]] بدون خونریزی به دست کمونیست ها(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]] فتح شد. آخرین سنگر نیروهای ناسیونالیست طرفدار چیانگ، یعنی شهر چِنگدو نیز به تصرف کمونیست ها(←[[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست)]] در آمد و مارشال چیانگ کایشِک همراه با باقیمانده از نیروهای تحت امرش به جزیره ی [[تایوان]] گریختند<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول</ref>. | ||
نیز نگاه کنید به [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین]]؛ [[مارشال چیانگ کایشک، ژنرال سرخ]] | نیز نگاه کنید به [[مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین]]؛ [[مارشال چیانگ کایشک، ژنرال سرخ]] | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ ۳ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۳۸
ژاپن در سال1937، حمله ی همه جانبه ای به چین كرد كه قوای دولتی اغلب در برابر این حمله ها تاب مقاومت نداشته و مناطق تحت نفوذ خود را تسلیم نیروهای ژاپنی كردند، ولی كمونیست ها(←حزب کمونیست) در مقابل این تجاوز ایستادگی كرده و از این طریق در دل مردم محروم این كشور برای خود جایگاه خیلی خوبی باز كردند.
آثار مائو
مائو همزمان با مبارزه با قوای دولتی و اشغالگران ژاپنی، از هدف اصلی خود كه روشنگری میان توده های مردم و توسعه ی ایدئولوژی ماركسیستی بود، غافل نشد. لذا در سال 1937، مقاله ای تحت عنوان«تناقض و تمرین» و در سال1940، مقاله ی دیگری به نام«دمكراسی جدید» نوشت كه به شدت مورد استقبال جامعه ی آن روز قرار گرفت. وی درسال 1942، كتابی تحت عنوان«سخنرانی هایی در زمینه ی ادبیات و هنر» در شهر یانآن تألیف و منتشر ساخت كه این مطالب بر محبوبیت او افزود. در حالیكه در سال 1937، طرفداران مائو حدود 40هزار نفر بودند، پس از انتشار مطالب وی این تعداد در سال 1945، بالغ بر 2/1 میلیون نفر شد.
ایجاد وحدت ملی
مائو برای ایجاد وحدت ملی در مقابل متجاوزان ژاپنی، حتی با چیانگ كایشِك معاهده ی همكاری و تشکیل جبهه ی مشترک امضا کرد و برای مدتی قوای دولتی و نیروهای كمونیستی(←حزب کمونیست) در كنار هم علیه ژاپنی ها جنگیدند، ولی در نهایت این دو نیرو همكاری خود را متوقف و با هم به جنگ پرداختند. در واقع، نیروهای كمونیستی(←حزب کمونیست)، تحت رهبری مائو، همزمان در دو جبهه هم علیه ژاپنی ها و هم علیه نیروهای كومین تانگ می جنگیدند.
جنگ دوباره ژاپن و چین
ژاپن در 14اوت1945، با پذیرفتن شكست به طور رسمی تسلیم شد. از آن زمان تا تابستان سال1946، چانه زنی هایی با میانجی گری آمریکا برای تشکیل حکومت ائتلافی میان دو گروه قدرتمند کمونیستی(←حزب کمونیست) و ملی صورت گرفت؛ ولی به دلیل عدم دستیابی به توافق، جنگ داخلی بار دیگر در تابستان1946 با حمله ی نیروهای چیانگ کایشِک به مواضع کمونیستها(←حزب کمونیست) در شمال کشور آغاز شد. با توجه به حمایت مالی آمریکایی ها، نیروهای ملی توانستند به پیشروی هایی در مناطق تحت کنترل کمونیست ها(←حزب کمونیست) نایل آیند؛ به طوری که آنان را از منطقه ی یاناَن محل استقرار ستاد مرکزی نیروهای مائو هم بیرون راندند، ولی مبارزات چریکی کمونیست ها(←حزب کمونیست) که به پشت جبهه ی ارتش ملی رخنه کرده بودند، موجب شد ارتش ملی خسته از جنگ کلاسیک متحمل شکست و خسارت های زیادی شود.
عاقبت جنگ
در سال1948 وضعیت در جبهه های جنگ به نفع نیروهای مائو تغییر یافت و طی چند ماه تقریبا اکثر مناطق و شهرهای مهم شمالی[viii] و شرقی چین به دست نیروهای کمونیستی(←حزب کمونیست) افتاد و آنها پیشروی خود را به سمت غرب، جنوب و جنوب غربی که در دست ارتش ملی بود، ادامه داده و پس از مدت کمی توانستند به اکثر استان های جنوبی و غربی نیز مسلط شوند. در نهایت در ژانویه ی1949، شهر پکن بدون خونریزی به دست کمونیست ها(←حزب کمونیست) فتح شد. آخرین سنگر نیروهای ناسیونالیست طرفدار چیانگ، یعنی شهر چِنگدو نیز به تصرف کمونیست ها(←حزب کمونیست) در آمد و مارشال چیانگ کایشِک همراه با باقیمانده از نیروهای تحت امرش به جزیره ی تایوان گریختند[۱].
نیز نگاه کنید به مائو تسه تونگ(مائو زدونگ)، بنیانگذار جمهوری خلق چین؛ مارشال چیانگ کایشک، ژنرال سرخ
کتابشناسی
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول