رودها و دریاچه های ساحل عاج: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۶ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۹

رودهای بزرگ و کوچک بسیاری که اغلب جریان‌های تندی دارند نیز سراسر این سرزمین را سیراب می‌کنند. این رودها، از شمال به جنوب سرازیرند و مهمترین آن‌ها «کوموئه»، «بانداما» و «ساساندرا» هستند که از فلات مرتفع شمال سرچشمه می‌گیرند. رود کوموئه، با درازای معادل 1160 کیلومتر، طولانی‌ترین رود ساحل‌ عاج محسوب می‌شود (Hauhouot, 2002: 30). رود مهم دیگری به‌‌نام «کاوالی»، قسمتی از مرز این کشور با لیبریا را می‌سازد. این رود تنها رودی است که بخشی از آن قابل‌‌کشتیرانی است. یک رود دیگر نیز به‌‌نام «باگوئه»[1] قابل‌ذکر است که از ساحل‌ عاج و مالی می‌گذرد.

همچنین ساحل‌ عاج کشور تالاب‌هاست.[2] معروف‌ترین آن‌ها «اِبریه»[3] نام دارد که شهرهای بزرگ ابیجان، گراند بسام و بنژرویل، در حاشیه آن قرار دارند. نابیل زورکوت[4] اخیراً کتاب بسیارجالبی درباره تالاب‌های این کشور به‌‌نام «تالاب‌های ساحل‌ عاج از آسینی تا ساساندرا» منتشر نموده است که به کمک عکس‌هایی دیدنی، این سرزمین را از طریق تالاب‌های آن به‌‌تصویر می‌کشد. شایان‌ذکر است از 520 کیلومتر ساحلی که این کشور با دریا دارد، 60 درصد آن پوشیده از تالاب است. به این تالاب‌های آب شیرین، در زبان فرانسه «لاگون» گفته می‌شود و یک عارضه جغرافیایی و زیست‌محیطی منحصربه‌فرد در حاشیه خلیج گینه است. در برخی فصول، سطح این لاگون‌ها پوشیده از گیاهان و گل‌های مردابی، با ریشه‌های شناور می‌شود. در داخل این لاگون‌ها، چند جزیره نیز وجود دارد که بعضی از آن‌ها، مثل «جزیره بوله» در ابیجان، به تفرجگاه توریستی تبدیل شده‌اند.

سه دریاچه بزرگ نیز، یکی در مرکز، با نام «کوسو»؛[5] دیگری در جنوب‌‌غربی، موسوم به «بویو»[6] و آخری در شرق، موسوم به «ایامه»[7] دیده می‌شوند. استانی که یاموسوکرو، پایتخت ساحل‌ عاج، در آن قرار گرفته، به‌نام استان دریاچه‌ها خوانده می‌شود؛ به‌‌طورکلی، میزان منابع آبی کشور رضایت‌بخش است و به حدود 81.41 کیلومتر مکعب در سال می‌رسد که به‌طور متوسط، سرانه‌ آب برای هر نفر از جمعیت ساحل‌ عاج، بیش‌از چهارهزار مترمربع می‌شود. این سرانه، به‌ویژه در مقایسه با کشورهای واقع در اروپای سبز، همچون آلمان که میزان آب برای هر نفر 1850 مترمربع و فرانسه با 3300 مترمربع، قابل‌توجه است. البته الگوی فصول بارش در ساحل‌ عاج، به‌‌جهت اثرات گرمایشی کره زمین، نسبت به گذشته، کمی نامنظم شده است^[۱].

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

[1]. Bagoé

[2]. Lagune

[3]. Ebrié

[4]. Nabil Zorkot

[5]. Kousso

[6]. Buyo

[7]. Ayamé

↑ حسینی، روح الله، خان آبادی، سعید(1400). جامعه و فرهنگ ساحل‌ عاج. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،

[1] حسینی، روح الله، خان آبادی، سعید(1400). جامعه و فرهنگ ساحل‌ عاج. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،

[۱]

نسخهٔ ‏۲۵ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۰۹ (نمایش مبدأ) Samiei (بحث \| مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «رودهای بزرگ و کوچک بسیاری که اغلب جریان‌های تندی دارند نیز سراسر این سرزمین را سیراب می‌کنند. این رودها، از شمال به جنوب سرازیرند و مهمترین آن‌ها «کوموئه»، «بانداما» و «ساساندرا» هستند که از فلات مرتفع شمال سرچشمه می‌گیرند. رود کوموئه، با...» ایجاد کرد) برچسب: ویرایشگر دیداری		نسخهٔ ‏۲۶ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۱۹ (نمایش مبدأ) 127.0.0.1 (بحث) جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) تفاوت با ویرایش جدیدتر ←
خط ۱:		خط ۱:
	رودهای بزرگ و کوچک بسیاری که اغلب جریان‌های تندی دارند نیز سراسر این سرزمین را سیراب می‌کنند. این رودها، از شمال به جنوب سرازیرند و مهمترین آن‌ها «کوموئه»، «بانداما» و «ساساندرا» هستند که از فلات مرتفع شمال سرچشمه می‌گیرند. رود کوموئه، با درازای معادل 1160 کیلومتر، طولانی‌ترین رود ساحل‌ عاج محسوب می‌شود (Hauhouot, 2002: 30). رود مهم دیگری به‌‌نام «کاوالی»، قسمتی از مرز این کشور با لیبریا را می‌سازد. این رود تنها رودی است که بخشی از آن قابل‌‌کشتیرانی است. یک رود دیگر نیز به‌‌نام «باگوئه»[1] قابل‌ذکر است که از ساحل‌ عاج و مالی می‌گذرد.		رودهای بزرگ و کوچک بسیاری که اغلب جریان‌های تندی دارند نیز سراسر این سرزمین را سیراب می‌کنند. این رودها، از شمال به جنوب سرازیرند و مهمترین آن‌ها «کوموئه»، «بانداما» و «ساساندرا» هستند که از فلات مرتفع شمال سرچشمه می‌گیرند. رود کوموئه، با درازای معادل 1160 کیلومتر، طولانی‌ترین رود ساحل‌ عاج محسوب می‌شود (Hauhouot, 2002: 30). رود مهم دیگری به‌‌نام «کاوالی»، قسمتی از مرز این کشور با لیبریا را می‌سازد. این رود تنها رودی است که بخشی از آن قابل‌‌کشتیرانی است. یک رود دیگر نیز به‌‌نام «باگوئه»[1] قابل‌ذکر است که از ساحل‌ عاج و [[مالی]] می‌گذرد.

	همچنین ساحل‌ عاج کشور تالاب‌هاست.[2] معروف‌ترین آن‌ها «اِبریه»[3] نام دارد که شهرهای بزرگ ابیجان، گراند بسام و بنژرویل، در حاشیه آن قرار دارند. نابیل زورکوت[4] اخیراً کتاب بسیارجالبی درباره تالاب‌های این کشور به‌‌نام «تالاب‌های ساحل‌ عاج از آسینی تا ساساندرا» منتشر نموده است که به کمک عکس‌هایی دیدنی، این سرزمین را از طریق تالاب‌های آن به‌‌تصویر می‌کشد. شایان‌ذکر است از 520 کیلومتر ساحلی که این کشور با دریا دارد، 60 درصد آن پوشیده از تالاب است. به این تالاب‌های آب شیرین، در زبان فرانسه «لاگون» گفته می‌شود و یک عارضه جغرافیایی و زیست‌محیطی منحصربه‌فرد در حاشیه خلیج گینه است. در برخی فصول، سطح این لاگون‌ها پوشیده از گیاهان و گل‌های مردابی، با ریشه‌های شناور می‌شود. در داخل این لاگون‌ها، چند جزیره نیز وجود دارد که بعضی از آن‌ها، مثل «جزیره بوله» در ابیجان، به تفرجگاه توریستی تبدیل شده‌اند.		همچنین ساحل‌ عاج کشور تالاب‌هاست.[2] معروف‌ترین آن‌ها «اِبریه»[3] نام دارد که شهرهای بزرگ ابیجان، گراند بسام و بنژرویل، در حاشیه آن قرار دارند. نابیل زورکوت[4] اخیراً کتاب بسیارجالبی درباره تالاب‌های این کشور به‌‌نام «تالاب‌های ساحل‌ عاج از آسینی تا ساساندرا» منتشر نموده است که به کمک عکس‌هایی دیدنی، این سرزمین را از طریق تالاب‌های آن به‌‌تصویر می‌کشد. شایان‌ذکر است از 520 کیلومتر ساحلی که این کشور با دریا دارد، 60 درصد آن پوشیده از تالاب است. به این تالاب‌های آب شیرین، در زبان فرانسه «لاگون» گفته می‌شود و یک عارضه جغرافیایی و زیست‌محیطی منحصربه‌فرد در حاشیه خلیج گینه است. در برخی فصول، سطح این لاگون‌ها پوشیده از گیاهان و گل‌های مردابی، با ریشه‌های شناور می‌شود. در داخل این لاگون‌ها، چند جزیره نیز وجود دارد که بعضی از آن‌ها، مثل «جزیره بوله» در ابیجان، به تفرجگاه توریستی تبدیل شده‌اند.