نوشیدنی ملی مردم آرژانتین: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
محبوبترین نوشیدنی ملّی [[آرژانتین]] ماته است که معمولاً افراد روزانه در چندین نوبت و در حالات و مکانهای مختلف از آن استفاده میکنند. اصل این نوشیدنی از باورهای ساکنان | [[پرونده:ماته.jpg|بندانگشتی|چای ماته]]محبوبترین نوشیدنی ملّی [[آرژانتین]] ماته است که معمولاً افراد روزانه در چندین نوبت و در حالات و مکانهای مختلف از آن استفاده میکنند. اصل این نوشیدنی از باورهای ساکنان منطقه ی رودخانه ی لاپلاتا بوده و اوّلین کسانی که از آن استفاده کردند، سرخپوستان گوارانی بودند که معتقد بودند این گیاه خاصیت آرامش بخشی و تسکین دهندگی دارد. | ||
بعدها کشت این گیاه در | بعدها کشت این گیاه در منطقه ی میسیونس نیز شروع شد و اتّفاقا در این ناحیه کیفیت محصول بسیار بهتر بود به گونه ای که بهترین نوع گیاه ماته امروزه در این منطقه به عمل می آید. در [[آرژانتین]] خوردن این نوشیدنی در ابتدا اختصاص به گائوچه ها (گاوچرانها) داشته است. | ||
نحوه استفاده از این نوشیدنی هم به این صورت است که مقداری از علف خشک شده ی ماته را که شبیه چای خشک سیاه است در درون ظرف مخصوص ماته که به همین نام خوانده میشود ریخته و مقداری آب جوش به آن اضافه میکنند و پس از چند دقیقه با استفاده از یک نی مخصوص می نوشند. دیدن افرادی که ظرف ماته به دست در خیابان و مراکز توریستی در حال نوشیدن ماته هستند، امری عادّی و طبیعی است. | |||
ظروف ماته امروزه در | ظروف ماته امروزه در فروشگاه های مختلف به اشکال متنوّعی یافت میشود. این ظروف که با موادّ مختلفی از چوب گرفته تا حتّی سم گاو و... درست میشوند، همچنین به عنوان یکی از صنایع دستی این کشور مورد اقبال توریست ها و گردشگران خارجی قرار گرفته است. خود گیاه ماته نیز با مزه ها و طعم های مختلفی تولید شده است. در ادبیات آرژانتینی، هر مزه و طعم معنی و مفهوم خاص خود را دارد. به عنوان مثال: | ||
ـ | ـ ماته ی تلخ، نماد قدرت، شجاعت و زندگی است. | ||
ـ | ـ ماته ی شیرین نشانهای از عشق و علاقه است. | ||
ـ | ـ ماته ی بسیار شیرین و داغ، برای ارائه ی پیشنهاد ازدواج و بیان عشق آتشین به کار می رفته است. | ||
ـ ماته با طعم دارچین، ارسال پیام | ـ ماته با طعم دارچین، ارسال پیام علاقه مندی به طرف دیگر است. (به فکر شما هستم)<ref>خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ [[آرژانتین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص195-200.</ref>. | ||
==نیز نگاه کنید به== | ==نیز نگاه کنید به== | ||
[[نظام فرهنگی آرژانتین]] | [[نظام فرهنگی آرژانتین]]؛ [[نمادها و سمبل های فرهنگی آرژانتین]] | ||
==کتابشناسی== | ==کتابشناسی== |
نسخهٔ کنونی تا ۳ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۳۲
محبوبترین نوشیدنی ملّی آرژانتین ماته است که معمولاً افراد روزانه در چندین نوبت و در حالات و مکانهای مختلف از آن استفاده میکنند. اصل این نوشیدنی از باورهای ساکنان منطقه ی رودخانه ی لاپلاتا بوده و اوّلین کسانی که از آن استفاده کردند، سرخپوستان گوارانی بودند که معتقد بودند این گیاه خاصیت آرامش بخشی و تسکین دهندگی دارد.
بعدها کشت این گیاه در منطقه ی میسیونس نیز شروع شد و اتّفاقا در این ناحیه کیفیت محصول بسیار بهتر بود به گونه ای که بهترین نوع گیاه ماته امروزه در این منطقه به عمل می آید. در آرژانتین خوردن این نوشیدنی در ابتدا اختصاص به گائوچه ها (گاوچرانها) داشته است.
نحوه استفاده از این نوشیدنی هم به این صورت است که مقداری از علف خشک شده ی ماته را که شبیه چای خشک سیاه است در درون ظرف مخصوص ماته که به همین نام خوانده میشود ریخته و مقداری آب جوش به آن اضافه میکنند و پس از چند دقیقه با استفاده از یک نی مخصوص می نوشند. دیدن افرادی که ظرف ماته به دست در خیابان و مراکز توریستی در حال نوشیدن ماته هستند، امری عادّی و طبیعی است.
ظروف ماته امروزه در فروشگاه های مختلف به اشکال متنوّعی یافت میشود. این ظروف که با موادّ مختلفی از چوب گرفته تا حتّی سم گاو و... درست میشوند، همچنین به عنوان یکی از صنایع دستی این کشور مورد اقبال توریست ها و گردشگران خارجی قرار گرفته است. خود گیاه ماته نیز با مزه ها و طعم های مختلفی تولید شده است. در ادبیات آرژانتینی، هر مزه و طعم معنی و مفهوم خاص خود را دارد. به عنوان مثال:
ـ ماته ی تلخ، نماد قدرت، شجاعت و زندگی است.
ـ ماته ی شیرین نشانهای از عشق و علاقه است.
ـ ماته ی بسیار شیرین و داغ، برای ارائه ی پیشنهاد ازدواج و بیان عشق آتشین به کار می رفته است.
ـ ماته با طعم دارچین، ارسال پیام علاقه مندی به طرف دیگر است. (به فکر شما هستم)[۱].
نیز نگاه کنید به
نظام فرهنگی آرژانتین؛ نمادها و سمبل های فرهنگی آرژانتین
کتابشناسی
- ↑ خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص195-200.