داستان های کوتاه در بنگلادش: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۳۱

نویسنده معروف بنگالی پراماتاچودوری (Pramatha chowdhury) ، قابل بازیابی از https://boighar.in/product/pramatha-chowdhury-golpo-samagra/?srsltid=AfmBOooBPBc1MZM7YzCilq3O9fLlPXo0AQ8WFyw_oxf_fHu_TzXwod5z

کتب فراوانی در زمینه داستان‌های کوتاه، رمان و نمایشنامه را چهره‌های فرهنگی نوشته‌اند. نویسنده معروف بنگالی، پراماتاچودوری (Pramatha chowdhury) (1994-1916) توصیفی در خصوص داستان کوتاه دارد مبنی بر این که داستان‌های کوتاه متنی کوتاه با ویژگی‌های خاص دارند. رابنیدرانات تاگور(Rabindranath Tagore) (1941- 1861) در اشعار خود به نام Balsayaion ( زندگی با باران) داستان کوتاه را این گونه تعریف می‌کند:

«داستان کوتاه، داستانی است که دارای حجم کم ولی محتوای وسیع و غنی باشد».

اولین داستان کوتاه در بنگال، داستان‌هایی همچون yugalanguriye ،Twinrings ،1874 و Radharani ،1975 است که توسط بانکیم چاندرا چاتو پادایا نوشته شده است. از نویسندگان این دوره می‌توان به گنرانات گوپتا ( 1940- 1868) اشاره داشت که رمان‌های او در رابطه با رویدادهای اجتماعی فرهنگی است. البته شک نیست که بهترین و نام‌آورترین داستان‌نویس کوتاه در این دوره، «رابیندرانات تاگور»(Rabindranath Tagore) است. وی پدر داستان‌های کوتاه به زبان بنگالی است و در میان مردم احترام خاصی دارد. اولین داستان کوتاه او، Bhikharini ( زن گدا ) است که در مجله Bharati در سال 1974 به چاپ رسید. وی حدود 119 داستان کوتاه با مضامین خدایان، دین، عشق، طبیعت و حوادث اجتماعی و ... نوشته است.

یکی دیگر از نویسندگان برجسته و شناخته شده داستان کوتاه Kedaanath Bandyo Padhyay ) 1949 – 1863 ) است که داستان‌های طنز آمیز متعددی مانند آمراکی اوکی (چه کسی و کی هستیم)، کابولاتی (یک اعتراف)، پاتی یا (هزینه سفر)، دکردوالی و... از وی به یادگار مانده است.

پررامتا چودری نیز از دیگر نویسندگان با استعداد بود، اما کمتر موردعنایت قرار گرفته است زیرا داستان‌های او بیشتر جنبه تخیلی دارند. در میان مجموعه یادداشت‌های با‌ارزش او می‌توان چاریاری خاتا (داستان چهار دوست9)، اوتی (نذر)، نیل لویتا و ... را نام برد.

پروبات کومار موکو پادیا Probhat Kumar Mukho Paehyay ( 1932 – 1873) بیشتر از صدها داستان کوتاه در میان سال‌های 1931تا 1900 نوشت.

شارات چاندرا چاتوپادیایی ( 1876_1938 )نویسنده دیگری است که به دلیل داستان‌های بلند ( رومان ) خود شهرت یافته است. وی کار نویسندگی را با داستان‌های کوتاه آغاز کرد.

چاروچاندرا باندیو پادیای ( 1877_1938 ) یکی دیگر از نویسندگان داستان‌های کوتاه بود. از نمونه آثار وی، پوس پاپاترا (یک سبد پر از گل)، سوغات (هدیه)، گالپاپاترا (بعضی داستان‌ها) را می‌توان نام برد.

روقیه سخاوت حسین ( 1880_1932 )، کارشناس امور آموزش و پرورش بود و در زمینه حقوق زنان نیز فعالیت داشت. از وی داستان‌های کوتاه متعددی به جای مانده است.

مانیلال گانگو پادیای( 1888_1929 )، چندین کتاب داستان کوتاه نوشته است.

تاراشانکار باندیو پادیانی ( 1898_1971 )، یکی دیگر از نویسندگان داستان‌های کوتاه است که در زمینه داستان‌های روستایی کتاب نوشته است.

تا سال1947 نویسندگان برجسته داستان‌های کوتاه اکثراً هندو بودند، اما از نویسندگان مسلمان که به تعداد اندک بودند و در این عرصه قلم فرسایی کردند، این اشخاص مشهورترند:

عبدالمنصور احمد (18998_1979 )، سید ولی الله (1922_1971)، ثامن چاندا (1920_1942)، شوکت عثمان و ...

در سال 1952 هنگام جنبش دانشجویی برای استقلال و به رسمیت شناختن زبان بنگالی، داستان‌نویسی و سرودن شعر در زمینه جریان‌های سیاسی رشد کرد و در واقع جریان‌های سیاسی الهام بخش بعضی از نویسندگان در داستان نویسی شد. اشعار سروده شده توسط حسن حافظ الرحمان با عنوان اکوشه فوری، در همین خصوص است.

از نویسندگان برجسته معاصر، ابراهیم خان (1892_1978)، محبوب‌العالم (1898_1981)، ابوالفضل (1903_1983)، ابوجعفر شمس‌الدین (1911_1988)، شوکت عثمان (1917_1998)، صادر زین‌الدین (1918_1986)، عبدالحق (1918_1997)، صدیقی (تولد 1927)، علاءالدین ال آزاد ( تولد 1932)، ظهیرریحان (1933_1972) معتبرترند. شوکت عثمان و علاءالدین آال آزاد از نویسندگان ممتاز در زمینه مضامین مختلف می‌باشند^[۱].

نیز نگاه کنید به

زبان و ادبیات بنگلادش؛ قصه های کوتاه در سنگال؛ داستان های کوتاه حکایت هایی درباره ی دیوها و رب النوع ها

کتابشناسی

↑ National Encyclopedia Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh

منبع اصلی

توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ بنگلادش. تهران: سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی( در دست انتشار)

نویسندگان مقاله

محمدمهدی توسلی، عزیز علی زاده کندی و سینا توسلی

[1] National Encyclopedia Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh

[۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
+[[پرونده:Pramatha chowdhury.jpg|بندانگشتی|نویسنده معروف بنگالی پراماتاچودوری (Pramatha chowdhury) ، قابل بازیابی از https://boighar.in/product/pramatha-chowdhury-golpo-samagra/?srsltid=AfmBOooBPBc1MZM7YzCilq3O9fLlPXo0AQ8WFyw_oxf_fHu_TzXwod5z]]
+کتب فراوانی در زمینه داستان‌های کوتاه، رمان و نمایشنامه را چهره‌های فرهنگی نوشته‌اند. نویسنده معروف بنگالی، پراماتاچودوری (Pramatha chowdhury) (1994-1916) توصیفی در خصوص داستان کوتاه دارد مبنی بر این که داستان‌های کوتاه متنی کوتاه با ویژگی‌های خاص دارند. رابنیدرانات تاگور(Rabindranath Tagore) (1941- 1861) در اشعار خود به نام Balsayaion ( زندگی با باران) داستان کوتاه را این گونه تعریف می‌کند:<blockquote>«داستان کوتاه، داستانی است که دارای حجم کم ولی محتوای وسیع و غنی باشد».</blockquote>اولین داستان کوتاه در بنگال، داستان‌هایی همچون yugalanguriye ،Twinrings ،1874 و Radharani ،1975 است که توسط بانکیم چاندرا چاتو پادایا نوشته شده است. از نویسندگان این دوره می‌توان به گنرانات گوپتا ( 1940- 1868) اشاره داشت که رمان‌های او در رابطه با رویدادهای اجتماعی فرهنگی است. البته شک نیست که بهترین و نام‌آورترین داستان‌نویس کوتاه در این دوره، «رابیندرانات تاگور»(Rabindranath Tagore) است. وی پدر داستان‌های کوتاه به زبان بنگالی است و در میان مردم احترام خاصی دارد.  اولین داستان کوتاه او، Bhikharini ( زن گدا ) است که در مجله Bharati در سال 1974 به چاپ رسید. وی حدود 119 داستان کوتاه با مضامین خدایان، دین، عشق، طبیعت و حوادث اجتماعی و ... نوشته است.
-كتب فراوانی در زمینه داستان های كوتاه، رمان و نمایشنامه را چهره های فرهنگی نوشته اند. نویسنده معروف بنگالی، پراماتاچودوری (Pramatha chowdhury) (1994 - 1916) توصیفی در خصوص داستان كوتاه دارد مبنی بر این كه داستان های كوتاه متنی كوتاه با ویژگی های خاص دارند. رابنیدرانات تاگور ( 1861 - 1941) در اشعارخود به نام Balsayaion ( زندگی با باران) داستان كوتاه را این گونه تعریف می كند:<blockquote>«داستان كوتاه، داستانی است كه دارای حجم كم ولی محتوای وسیع و غنی باشد».</blockquote>اولین داستان كوتاه در بنگال، داستان هایی همچون yugalanguriye) ،(Twinrings) ،1874) و Radharani) ،1975) است كه توسط بانكیم چاندرا چاتو پادایا نوشته شده است. از نویسندگان این دوره می توان به گنرانات گوپتا(Rabindranath Tagore) ( 1940 - 1868) اشاره داشت كه رمان های او در رابطه با رویدادهای اجتماعی فرهنگی است. البته شک نیست که بهترین و نام آورترین داستان نویس كوتاه در این دوره، «رابیندرانات تاگور»(Rabindranath Tagore) است. وی پدر داستان های كوتاه به زبان بنگالی است و در میان مردم احترام خاصی دارد. اولین داستان كوتاه او، Bhikharini ( زن گدا ) است كه در مجله (Bharati) در سال 1974 به چاپ رسید. وی حدود 119 داستان كوتاه با مضامین خدایان، دین، عشق، طبیعت و حوادث اجتماعی و ... نوشته است.
+یکی دیگر از نویسندگان برجسته و شناخته شده داستان کوتاه Kedaanath Bandyo Padhyay ) 1949 – 1863 ) است که داستان‌های طنز آمیز متعددی مانند آمراکی اوکی (چه کسی و کی هستیم)، کابولاتی (یک اعتراف)، پاتی یا (هزینه سفر)، دکردوالی و... از وی به یادگار مانده است.
-یكی دیگر از نویسان برجسته و شناخته شده داستان کوتاه Kedaanath Bandyo Padhyay ) 1949 – 1863 ) است كه داستان های طنز آمیز متعددی مانند آمراكی اوكی (چه كسی و كی هستیم)، كابولاتی (یك اعتراف)، پاتی یا (هزینه سفر)، دكردوالی و... از وی به یادگار مانده است.
+پررامتا چودری نیز از دیگر نویسندگان با استعداد بود، اما کمتر موردعنایت قرار گرفته است زیرا داستان‌های او بیشتر جنبه تخیلی دارند. در میان مجموعه یادداشت‌های با‌ارزش او می‌توان چاریاری خاتا (داستان چهار دوست9)، اوتی (نذر)، نیل لویتا و ... را نام برد.
-پــــررامتا چودری نیز از دیگر نویسندگان با استعداد بود، اما كمتر موردعنایت قرار گرفته است زیرا داستان های او بیشتر جنبه تخیلی دارند. در میان مجموعه یادداشت های با ارزش او می توان چاریاری خاتا (داستان چهار دوست)، اوتی (نذر)، نیل لویتا و ... را نام برد.
+پروبات کومار موکو پادیا Probhat Kumar Mukho Paehyay ( 1932 – 1873) بیشتر از صدها داستان کوتاه در میان سال‌های 1931تا 1900 نوشت.
-پروبات كومار موکو پادیا Probhat Kumar Mukho Paehyay) ( 1932 – 1873)) بیشتر از صدها داستان كوتاه در میان سال های 1931تا 1900 نوشت.
+شارات چاندرا چاتوپادیایی ( 1876_1938 )نویسنده دیگری است که به دلیل داستان‌های بلند ( رومان ) خود شهرت یافته است. وی کار نویسندگی را با داستان‌های کوتاه آغاز کرد.
-شارات چاندرا چاتوپادیایی ( 1876 - 1938 )نویسنده دیگری است كه به دلیل داستان های بلند (رومان) خود شهرت یافته است. وی کار نویسندگی را با داستان های کوتاه آغاز کرد.
+چاروچاندرا باندیو پادیای ( 1877_1938 ) یکی دیگر از نویسندگان داستان‌های کوتاه بود. از نمونه آثار وی، پوس پاپاترا (یک سبد پر از گل)، سوغات (هدیه)، گالپاپاترا (بعضی داستان‌ها) را می‌توان نام برد.
-چاروچاندرا باندیو پادیای ( 1877 – 1938 ) یكی دیگر از نویسندگان داستانهای كوتاه بود. از نمونه آثار وی، پوس پاپاترا (یك سبد پر از گل)، سوغات (هدیه)، گالپاپاترا (بعضی داستانها) را می توان نام برد.
+روقیه سخاوت حسین ( 1880_1932 )، کارشناس امور آموزش و پرورش بود و در زمینه حقوق زنان نیز فعالیت داشت. از وی داستان‌های کوتاه متعددی به جای مانده است.
-روقیه سخاوت حسین ( 1880- 1932)، كارشناس امور آموزش و پرورش بود و در زمینه حقوق زنان نیز فعالیت داشت. از وی داستان های كوتاه متعددی به جای مانده است.
+مانیلال گانگو پادیای( 1888_1929 )، چندین کتاب داستان کوتاه نوشته است.
-مانیلال گانگو پادیای( 1888 – 1929)، چندین كتاب داستان كوتاه نوشته است.
+تاراشانکار باندیو پادیانی ( 1898_1971 )، یکی دیگر از نویسندگان داستان‌های کوتاه است که در زمینه داستان‌های روستایی کتاب نوشته است.
-تاراشانكار باندیو پادیانی (1898 – 1971)، یكی دیگر از نویسندگان داستان های كوتاه است كه در زمینه داستان های روستایی كتاب نوشته است.
+تا سال1947 نویسندگان برجسته داستان‌های کوتاه اکثراً [[هندوها در بنگلادش|هندو]] بودند، اما از نویسندگان مسلمان که به تعداد اندک بودند و در این عرصه قلم فرسایی کردند، این اشخاص مشهورترند:
-تا سال 1947 نویسندگان برجسته داستان های كوتاه اكثراً هندو بودند، اما از نویسندگان مسلمان که به تعداد اندك بودند و در این عرصه قلم فرسایی كردند، این اشخاص مشهورترند:
+عبدالمنصور احمد (18998_1979 )، سید ولی الله (1922_1971)، ثامن چاندا (1920_1942)، شوکت عثمان و ...
-عبدالمنصور احمد (1898– 1979 )، سید ولی الله (1922- 1971)، ثامن چاندا (1920-1942 )، شوكت عثمان و ...
+در سال 1952  هنگام جنبش دانشجویی برای استقلال و به رسمیت شناختن زبان بنگالی، داستان‌نویسی و سرودن شعر در زمینه جریان‌های سیاسی رشد کرد و در واقع جریان‌های سیاسی الهام بخش بعضی از نویسندگان در داستان نویسی شد. اشعار سروده شده توسط حسن حافظ الرحمان با عنوان اکوشه فوری، در همین خصوص است.
-در سال 1952  هنگام جنبش دانشجویی برای استقلال و به رسمیت شناختن زبان بنگالی، داستان نویسی و سرودن شعر در زمینه جریان های سیاسی رشد کرد و در واقع جریان های سیاسی الهام بخش بعضی از نویسندگان در داستان نویسی شد. اشعار سروده شده توسط حسن حافظ الرحمان با عنوان اكوشه فوری، در همین خصوص است.
+از نویسندگان برجسته معاصر، ابراهیم خان (1892_1978)، محبوب‌العالم (1898_1981)، ابوالفضل (1903_1983)، ابوجعفر شمس‌الدین (1911_1988)، شوکت عثمان (1917_1998)، صادر زین‌الدین  (1918_1986)، عبدالحق (1918_1997)، صدیقی (تولد 1927)، علاءالدین ال آزاد ( تولد 1932)، ظهیرریحان (1933_1972) معتبرترند. شوکت عثمان و علاءالدین آال آزاد از نویسندگان ممتاز در زمینه مضامین مختلف می‌باشند<ref>National Encyclopedia Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh</ref>.
-ازنویسندگان برجسته معاصر، ابراهیم خان ( 1892- 1978 )، محبوب العالم ( 1898- 1981)، ابوالفضل (1903- 1983 )، ابوجعفر شمس الدین ( 1911- 1983)، شوكت عثمان (1917- 1998 )، صادر زین الدین  (1918- 1986)، عبدالحق (1918 – 1997)، صدیقی (تولد 1927)، علاءالدین ال آزاد ( تولد 1932)، ظهیرریحان ( 1933- 1972) معتبرترند. شوكت عثمان و علاءالدین آال آزاد از نویسندگان ممتاز در زمینه مضامین مختلف می باشند<ref>National Encyclopedia Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh</ref><ref>توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ [[بنگلادش]]. تهران: [https://www.icro.ir سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)</ref>
 == نیز نگاه کنید به ==
@@ خط ۳۰: / خط ۳۰: @@
 == کتابشناسی ==
+<references />
+== منبع اصلی ==
+توسلی، محمد مهدی، علی زاده کندی، عزیز، توسلی، سینا(1391). جامعه و فرهنگ [[بنگلادش]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی]( در دست انتشار)
+== نویسندگان مقاله ==
+محمدمهدی توسلی، عزیز علی زاده کندی و سینا توسلی