وضعيت شهرنشينی و روستانشينی تایلند: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[وضعیت شهرنشینی و روستا نشینی اردن]]؛ [[وضعيت شهرنشينی و روستانشينی | [[وضعيت شهرنشينی و روستانشينی ژاپن]]؛ [[وضعیت شهرنشینی و روستا نشینی اردن]]؛ [[وضعيت شهرنشينی وروستانشينی کوبا]]؛ [[وضعيت شهرنشينی و روستانشينی بنگلادش]]؛ [[وضعيت شهرنشينی و روستانشينی سریلانکا]]؛ وضعيت شهرنشينی و روستانشينی ژاپن | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | <references /> | ||
[[رده:شهر نشینی و روستا نشینی]] | [[رده:شهر نشینی و روستا نشینی]] | ||
نسخهٔ ۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۵۷
بر پایه آمار سال ۲۰۰۸، ۳۴ درصد کل جمعیت تایلند شهرنشین هستند و بقیه مردم این کشور در روستاها اقامت دارند، بانکوک، پایتخت تایلند، با جمعیت ۷ میلیونی خود (شامل تونبوری)، بزرگ‌ترین شهر این کشور است.
به‌دلیل سرمایه‌گذاری‌های عظیم خارجی در دهه‌های ۱۹۸۰ م و ۱۹۹۰م، امروزه بانکوک مقر منطقه‌ای بسیاری از سازمان‌های بین‌المللی و شرکت‌های چندملیتی جهان و از مراکز بزرگ تجارت و امور مالی در منطقه هندوچین شمرده می‌شود و در موقعیت جدید خود، نفوذ سیاسی و فرهنگی فراوانی در این منطقه دارد. این شهر در سال ۲۰۰۹م پس از سنگاپور یکی از شهرهای گران جنوب شرقی آسیا بوده است[۱].
نیز نگاه کنید به
وضعيت شهرنشينی و روستانشينی ژاپن؛ وضعیت شهرنشینی و روستا نشینی اردن؛ وضعيت شهرنشينی وروستانشينی کوبا؛ وضعيت شهرنشينی و روستانشينی بنگلادش؛ وضعيت شهرنشينی و روستانشينی سریلانکا؛ وضعيت شهرنشينی و روستانشينی ژاپن
کتابشناسی
- ↑ الهی، امیر سعید(1391). جامعه و فرهنگ تایلند. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشارات بین‌المللی الهدی،ص.33.