پکن: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و همچین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: | شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و همچین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: | ||
[[دیوار بزرگ چین]]، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیانتَن»، آرامگاه«شی سَنلینگ»، پارک«بِیهه»،کوه«شیانشَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیتها و غیره.<ref> | [[دیوار بزرگ چین]]، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیانتَن»، آرامگاه«شی سَنلینگ»، پارک«بِیهه»،کوه«شیانشَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیتها و غیره.<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد1، ص.432-433.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[شهر های بزرگ تابع دولت مرکزی چین]]؛ [[جمهوری خلق چین]] | [[شهر های بزرگ تابع دولت مرکزی چین]]؛ [[جمهوری خلق چین]] | ||
== | == منبع اصلی == | ||
<references /> | |||
== نویسنده مقاله == | |||
علی محمد سابقی | |||
[[رده:مناطق و شهرهای مهم اقتصادی و صنعتی]] | |||
[[رده:مناطق و شهرهای مهم فرهنگی و گردشگری]] | |||
[[رده:مناطق و شهرهای مهم سیاسی]] | |||
نسخهٔ ۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۲۲:۳۷
پکن(Beijing) پایتخت جمهوری خلق چین است و نام اختصاری آن«جینگ» میباشد. این شهر در انتهای شمالی جلگهی «خوابی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگدو»، «دادو»، «پکن» و «بیجینگ».
شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شدهی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود.
شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و همچین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از:
دیوار بزرگ چین، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیانتَن»، آرامگاه«شی سَنلینگ»، پارک«بِیهه»،کوه«شیانشَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیتها و غیره.[۱]
نیز نگاه کنید به
شهر های بزرگ تابع دولت مرکزی چین؛ جمهوری خلق چین
منبع اصلی
- ↑ سابقی، علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد1، ص.432-433.
نویسنده مقاله
علی محمد سابقی