نمادهای ملی لبنان: تفاوت میان نسخه‌ها
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
'''همه ما برای میهن، پرچم و افتخار مان!''' | '''همه ما برای میهن، پرچم و افتخار مان!''' | ||
'''همه ما برای میهن!»<ref>صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ لبنان. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص. 153-154.</ref>''' | '''همه ما برای میهن!»<ref>صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ لبنان. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص. 153-154.</ref>''' | ||
نسخهٔ ۱۰ اکتبر ۲۰۲۴، ساعت ۲۰:۲۹
پرچم لبنان که به استناد بند 5 قانون اساسی این کشور از آغاز استقلال مورد استفاده قرار گرفته است، به شکل مربع مستطیل و از سه قسمت افقی مساوی تشکیل شده است. قسمت میانی آن سفید و دو قسمت بالا و پایین سرخ رنگ است و نماد درخت سرو در میان قسمت سفید رنگ قرار گرفته است. رنگ سرخ نماد شهیدان استقلال، رنگ سفید نماد سفیدی برف‌های متراکم قله‌ها و به مفهوم صلح و دوستی و درخت سرو نیز نماد جاودانگی، قداست و مقاومت است و اشاره به ریشه‌های لبنان دارد. سرود این کشور نیز با عبارت همه ما برای میهن، آغاز و پایان می‌یابد:
«همه ما برای میهن، پرچم و افتخارمان!
چشم عصور به شمشیر و قلم ما رشک می‌برد.
کوهستان و فراز و نشیب‌های میهن، مردانمان را تنومند و بیباک بار می‌آورد.
کردار و گفتار ما در راه رسیدن به کمال است.
همه ما برای میهن، پرچم و افتخارمان!
همه ما برای میهن!
پیر و جوان ما در انتظار فراخوان وطن است!
و در روز مبادا همچون شیر غرانند.
قلب شرقمان برای همیشه لبنان است
پروردگار برای ابد آن را محفوظ نگه‌دارد.
همه ما برای میهن، پرچم و افتخارمان!
همه ما برای میهن!
دریا و زمینش گوهر مشرق زمین‌اند.
کردار نیکش از شمال به جنوب زمین را فراگرفته‌است.
نام آن افتخارش بوده‌است از روز ازل؛نماد جاودانگی (سرو لبنان) افتخارش است.
همه ما برای میهن، پرچم و افتخار مان!
همه ما برای میهن!»[۱]
نیز نگاه کنید به
- نمادهای ملی روسیه
- پرچم، نشان، سرود و روز ملی چین
- نمادهای ملی تونس
- نمادهای ملی ژاپن
- نمادهای ملی کانادا
- نمادهای ملی کوبا
- نمادهای ملی افغانستان
- نمادهای ملی سنگال
کتابشناسی
- ↑ صدر هاشمی، سید محمد (1392). جامعه و فرهنگ لبنان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص. 153-154.