عوامل توسعه و ترویج زبان فارسی در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
زمینه ها و عواملی که در گذشته موجبات رشد و گسترش زبان فارسی در | زمینه ها و عواملی که در گذشته موجبات رشد و گسترش [[زبان فارسی در چین]] را فراهم ساخته است را می توان به شرح زیر خلاصه کرد: | ||
1-روابط گسترده و پایدار تجاری موجود بین ایران و | 1-[[روابط تجاری ایران و چین|روابط گسترده و پایدار تجاری موجود بین ایران و چین]] از طریق دو [[نقش جاده ی ابریشم در مبادلات فرهنگی ایران و چین|جاده ی ابریشم]] زمینی و دریایی؛ | ||
2-مهاجرت بازرگانان، هنرمندان، دیوان سالاران، محققان، مبلغان دینی و صوفیان طریقت مسلک ایرانی به [[چین]] و اقامت و ازدواج با زنان و دختران | 2-مهاجرت بازرگانان، هنرمندان، دیوان سالاران، محققان، مبلغان دینی و صوفیان طریقت مسلک ایرانی به [[چین]] و اقامت و [[ازدواج در چین|ازدواج با زنان و دختران چینی]]؛ | ||
3-گسترش روابط رسمی و دیپلماتیک میان امپراتوری چین و پادشاهی ایران و حکام محلی و اعزام سفرای متعدد از سوی دو کشور که پیام ها و نامه های مودت آمیز و دوستان های به زبان فارسی همراه خود داشتند، | 3-گسترش روابط رسمی و دیپلماتیک میان امپراتوری چین و پادشاهی ایران و حکام محلی و اعزام سفرای متعدد از سوی دو کشور که پیام ها و نامه های مودت آمیز و دوستان های به زبان فارسی همراه خود داشتند، | ||
4-تهاجم مغولان به ایران به رهبری چنگیزخان و هلاکو خان، و به اجبار کوچاندن صدها هزار سرباز، زندانی، صنعتگر، هنرمند، دبیر و منشی ایرانی به [[چین]] جهت استفاده از آنها برای تمشیت امور سرزمین پهناور [[چین]] و به قدرت رسیدن برخی از آنها در دربار امپراتور و ولایات مختلف این کشور. این دولتمردان ایرانی، پس از کسب موقعیت اجتماعی و سیاسی در [[چین]] تحت سلطه ی [[سلسله یوان]]، هرکدام صدها نفر از خانواده، بستگان و هم کیشان خود را به [[چین]] منتقل و در مدیریت امور مملکتی از آنها به جای مردم [[چین]] و مغول ها استفاده می کردند. این مهاجرت اجباری-اختیاری گسترده، زمینه را برای گسترش و نفوذ زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در [[چین]] را بیش از گذشته فراهم ساخت؛ | 4-تهاجم مغولان به ایران به رهبری چنگیزخان و هلاکو خان، و به اجبار کوچاندن صدها هزار سرباز، زندانی، صنعتگر، هنرمند، دبیر و منشی ایرانی به [[چین]] جهت استفاده از آنها برای تمشیت امور سرزمین پهناور [[چین]] و به قدرت رسیدن برخی از آنها در دربار امپراتور و ولایات مختلف این کشور. این دولتمردان ایرانی، پس از کسب موقعیت اجتماعی و سیاسی در [[چین]] تحت سلطه ی [[سلسله یوان|سلسله ی یوان]]، هرکدام صدها نفر از خانواده، بستگان و هم کیشان خود را به [[چین]] منتقل و در مدیریت امور مملکتی از آنها به جای مردم [[چین]] و مغول ها استفاده می کردند. این مهاجرت اجباری-اختیاری گسترده، زمینه را برای گسترش و نفوذ زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در [[چین]] را بیش از گذشته فراهم ساخت؛ | ||
5- همچنانکه در فصول گذشته ذکر شد، از آنجا که از یک سو، میان دوشاخه از مغولان حاکم در ایران و [[چین]] رابطه و ارتباط قوی وجود داشت و مبادلات سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی گسترده ای برقرار بود، و از سوی دیگر مغولان خود دارای زبان و فرهنگ پیشرفته نبودند و شاخه ی مغولان [[چین]] به مردم و زبان و فرهنگ مردم [[چین]] اعتماد نداشتند، به ناچار زبان فارسی، زبان رایج دربار هر دو شاخه از مغولان شد و دانشمندان ایرانی به عنوان منشیان و تاریخ نگاران در دربار [[سلسله یوان]] به کار گرفته شدند و اعلب نامه ها و پیام هایی که میان این دو دربار مبادله می شد، به زبان فارسی بود | 5- همچنانکه در فصول گذشته ذکر شد، از آنجا که از یک سو، میان دوشاخه از مغولان حاکم در ایران و [[چین]] رابطه و ارتباط قوی وجود داشت و مبادلات سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی گسترده ای برقرار بود، و از سوی دیگر مغولان خود دارای زبان و فرهنگ پیشرفته نبودند و شاخه ی مغولان [[چین]] به مردم و زبان و فرهنگ مردم [[چین]] اعتماد نداشتند، به ناچار زبان فارسی، زبان رایج دربار هر دو شاخه از مغولان شد و دانشمندان ایرانی به عنوان منشیان و تاریخ نگاران در دربار [[سلسله یوان|سلسله ی یوان]] به کار گرفته شدند و اعلب نامه ها و پیام هایی که میان این دو دربار مبادله می شد، به زبان فارسی بود<ref>امیری، کیومرث(1378). زبان فارسی در جهان [[چین]].انتشارات دبیرخانه شورای گسترش زبان و ادبیات فارسی، تهران.</ref>. | ||
در نتیجه، زبان فارسی در کنار زبان های چینی و مغولی زبان رسمی دربار شد و برای تربیت مترجمان و کارکنان آشنا به زبان فارسی در دربار و سرحدات و گمرکات کشور [[چین]]، نخستین مدرسه ی آموزش زبان های خارجی از جمله زبان فارسی در پایتخت یوان([[پکن]] فعلی) راه اندازی و اولین | در نتیجه، [[زبان فارسی در چین|زبان فارسی]] در کنار [[زبان چینی|زبان های چینی]] و مغولی زبان رسمی دربار شد و برای تربیت مترجمان و کارکنان آشنا به زبان فارسی در دربار و سرحدات و گمرکات کشور [[چین]]، نخستین مدرسه ی آموزش زبان های خارجی از جمله [[زبان فارسی در چین|زبان فارسی]] در پایتخت یوان([[پکن]] فعلی) راه اندازی و اولین لغتنامه ی فارسی به چینی تحت عنوان«لغت نامه ی مدرسه ی هوی هوی» تألیف گردید. | ||
نیز نگاه کنید به [[چین]] | تحت تأثیر همین فضای خوش [[زبان فارسی در چین|زبان فارسی]] بود که نخستین [[منابع و متون آموزشی زبان فارسی در دانشگاه های چین|کتاب آموزش زبان فارسی به غیر فارس زبان ها]] تحت عنوان«منهاج الطلب» توسط دانشمند ایرانی «چانگ جی مینگ» یا همان محمد ابن حکیم اصفهانی در [[چین]] تألیف و مورد استفاده قرار گرفت.<ref>سابقی، علی محمد. (1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم ص 1426.</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[زبان فارسی در چین]] | |||
* [[نقش زبان فارسی در پیدایش زبان های بومی اسلامی در چین]] | |||
* ''' '''[[موقعیت زبان فارسی در چین معاصر]] | |||
* [[کرسی ها، مراکز آموزشی و استادان زبان فارسی در چين]] | |||
* [[منابع و متون آموزشی زبان فارسی در دانشگاه های چین]] | |||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
نسخهٔ ۱۰ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۲۵
زمینه ها و عواملی که در گذشته موجبات رشد و گسترش زبان فارسی در چین را فراهم ساخته است را می توان به شرح زیر خلاصه کرد:
1-روابط گسترده و پایدار تجاری موجود بین ایران و چین از طریق دو جاده ی ابریشم زمینی و دریایی؛
2-مهاجرت بازرگانان، هنرمندان، دیوان سالاران، محققان، مبلغان دینی و صوفیان طریقت مسلک ایرانی به چین و اقامت و ازدواج با زنان و دختران چینی؛
3-گسترش روابط رسمی و دیپلماتیک میان امپراتوری چین و پادشاهی ایران و حکام محلی و اعزام سفرای متعدد از سوی دو کشور که پیام ها و نامه های مودت آمیز و دوستان های به زبان فارسی همراه خود داشتند،
4-تهاجم مغولان به ایران به رهبری چنگیزخان و هلاکو خان، و به اجبار کوچاندن صدها هزار سرباز، زندانی، صنعتگر، هنرمند، دبیر و منشی ایرانی به چین جهت استفاده از آنها برای تمشیت امور سرزمین پهناور چین و به قدرت رسیدن برخی از آنها در دربار امپراتور و ولایات مختلف این کشور. این دولتمردان ایرانی، پس از کسب موقعیت اجتماعی و سیاسی در چین تحت سلطه ی سلسله ی یوان، هرکدام صدها نفر از خانواده، بستگان و هم کیشان خود را به چین منتقل و در مدیریت امور مملکتی از آنها به جای مردم چین و مغول ها استفاده می کردند. این مهاجرت اجباری-اختیاری گسترده، زمینه را برای گسترش و نفوذ زبان فارسی و فرهنگ ایرانی در چین را بیش از گذشته فراهم ساخت؛
5- همچنانکه در فصول گذشته ذکر شد، از آنجا که از یک سو، میان دوشاخه از مغولان حاکم در ایران و چین رابطه و ارتباط قوی وجود داشت و مبادلات سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی گسترده ای برقرار بود، و از سوی دیگر مغولان خود دارای زبان و فرهنگ پیشرفته نبودند و شاخه ی مغولان چین به مردم و زبان و فرهنگ مردم چین اعتماد نداشتند، به ناچار زبان فارسی، زبان رایج دربار هر دو شاخه از مغولان شد و دانشمندان ایرانی به عنوان منشیان و تاریخ نگاران در دربار سلسله ی یوان به کار گرفته شدند و اعلب نامه ها و پیام هایی که میان این دو دربار مبادله می شد، به زبان فارسی بود[۱].
در نتیجه، زبان فارسی در کنار زبان های چینی و مغولی زبان رسمی دربار شد و برای تربیت مترجمان و کارکنان آشنا به زبان فارسی در دربار و سرحدات و گمرکات کشور چین، نخستین مدرسه ی آموزش زبان های خارجی از جمله زبان فارسی در پایتخت یوان(پکن فعلی) راه اندازی و اولین لغتنامه ی فارسی به چینی تحت عنوان«لغت نامه ی مدرسه ی هوی هوی» تألیف گردید.
تحت تأثیر همین فضای خوش زبان فارسی بود که نخستین کتاب آموزش زبان فارسی به غیر فارس زبان ها تحت عنوان«منهاج الطلب» توسط دانشمند ایرانی «چانگ جی مینگ» یا همان محمد ابن حکیم اصفهانی در چین تألیف و مورد استفاده قرار گرفت.[۲].
نیز نگاه کنید به
- زبان فارسی در چین
- نقش زبان فارسی در پیدایش زبان های بومی اسلامی در چین
- موقعیت زبان فارسی در چین معاصر