فرهنگ جمع آوری كتاب در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
براساس مدارك موجود، تاریخ جمع‌آوری و نگهداری کتاب و نوشته‌ها در [[چین]]، بسیار طولانی است و این سنت حسنه كه قدمت آن به سه هزار سال پیش و به دوران حكمرانی [[سلسله جو|سلسله‌ی «جو»]] باز می‌گردد، مراحل مختلفی چون توسعه، تقویت، موفقیت‌ها و فرود و فرازها و دگرگونی‌های متعددی را پشت سر گذاشته است. | براساس مدارك موجود، تاریخ جمع‌آوری و نگهداری کتاب و نوشته‌ها در [[چین]]، بسیار طولانی است و این سنت حسنه كه قدمت آن به سه هزار سال پیش و به دوران حكمرانی [[سلسله جو|سلسله‌ی «جو»]] باز می‌گردد، مراحل مختلفی چون توسعه، تقویت، موفقیت‌ها و فرود و فرازها و دگرگونی‌های متعددی را پشت سر گذاشته است. | ||
جمع‌آوری كتاب در [[چین]] كه ابتدا از اهتمام دربار امپراتوران مختلف چین به امر جمع‌آوری و نگهداری آنان به عنوان یك گنج ثروت و در اختیار داشتن علوم و آگاهی‌های روز آغاز شده بود، رفته رفته به سایر قشرهای جامعه از جمله برخی از شخصیت‌های علمی و اندیشمندان درباری، روحانیان معابد مختلف، مراكز نشر و گسترش علوم و معارف و در نهایت مجموعه‌داران خصوصی ثروتمندی كه برای بدست آوردن یك جلد كتاب حاضر بودند بخش مهمی از ثروت خود را بپردازند، تأثیر گذاشته و بدین صورت فرهنگ كتاب اندونزی در خانواده‌های سطح متوسط به بالای چین از هر قشر و گروهی نهادینه گردید و مجموعه كتب با ارزش قدیمی عظیم موجود در كتابخانه‌های مهم امروزین چین و جهان كه به عنوان ذخایر تمدن و فرهنگ چین به شمار می‌آید، بخشی از همان مجموعه‌های شخصی، درباری و معبدی علاقمندان به جمع آوری كتاب در [[تاریخ دوران باستان چین|چین باستان]] است، كه بخش عظیم تر آن بر اثر جنگ‌ها و آتش سوزی‌ها و بلایا و حوادث طبیعی و كینه و عداوت‌های قومی و قبیله‌ای و شخصی، از بین رفته است. <ref>سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص1012-1013.</ref> | جمع‌آوری كتاب در [[چین]] كه ابتدا از اهتمام دربار امپراتوران مختلف چین به امر جمع‌آوری و نگهداری آنان به عنوان یك گنج ثروت و در اختیار داشتن علوم و آگاهی‌های روز آغاز شده بود، رفته رفته به سایر قشرهای جامعه از جمله برخی از شخصیت‌های علمی و اندیشمندان درباری، روحانیان معابد مختلف، مراكز نشر و گسترش علوم و معارف و در نهایت مجموعه‌داران خصوصی ثروتمندی كه برای بدست آوردن یك جلد كتاب حاضر بودند بخش مهمی از ثروت خود را بپردازند، تأثیر گذاشته و بدین صورت فرهنگ كتاب اندونزی در خانواده‌های سطح متوسط به بالای چین از هر قشر و گروهی نهادینه گردید و مجموعه كتب با ارزش قدیمی عظیم موجود در كتابخانه‌های مهم امروزین چین و جهان كه به عنوان ذخایر تمدن و فرهنگ چین به شمار می‌آید، بخشی از همان مجموعه‌های شخصی، درباری و معبدی علاقمندان به جمع آوری كتاب در [[تاریخ دوران باستان چین|چین باستان]] است، كه بخش عظیم تر آن بر اثر جنگ‌ها و آتش سوزی‌ها و بلایا و حوادث طبیعی و كینه و عداوت‌های قومی و قبیله‌ای و شخصی، از بین رفته است.<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد سوم، ص1012-1013.</ref> | ||
==نیز نگاه کنید به== | ==نیز نگاه کنید به== | ||
*[http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] | *[http://wiki.icro.ir/%DA%86%DB%8C%D9%86 چین] | ||
نسخهٔ ۱۴ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۵۳
براساس مدارك موجود، تاریخ جمع‌آوری و نگهداری کتاب و نوشته‌ها در چین، بسیار طولانی است و این سنت حسنه كه قدمت آن به سه هزار سال پیش و به دوران حكمرانی سلسله‌ی «جو» باز می‌گردد، مراحل مختلفی چون توسعه، تقویت، موفقیت‌ها و فرود و فرازها و دگرگونی‌های متعددی را پشت سر گذاشته است.
جمع‌آوری كتاب در چین كه ابتدا از اهتمام دربار امپراتوران مختلف چین به امر جمع‌آوری و نگهداری آنان به عنوان یك گنج ثروت و در اختیار داشتن علوم و آگاهی‌های روز آغاز شده بود، رفته رفته به سایر قشرهای جامعه از جمله برخی از شخصیت‌های علمی و اندیشمندان درباری، روحانیان معابد مختلف، مراكز نشر و گسترش علوم و معارف و در نهایت مجموعه‌داران خصوصی ثروتمندی كه برای بدست آوردن یك جلد كتاب حاضر بودند بخش مهمی از ثروت خود را بپردازند، تأثیر گذاشته و بدین صورت فرهنگ كتاب اندونزی در خانواده‌های سطح متوسط به بالای چین از هر قشر و گروهی نهادینه گردید و مجموعه كتب با ارزش قدیمی عظیم موجود در كتابخانه‌های مهم امروزین چین و جهان كه به عنوان ذخایر تمدن و فرهنگ چین به شمار می‌آید، بخشی از همان مجموعه‌های شخصی، درباری و معبدی علاقمندان به جمع آوری كتاب در چین باستان است، كه بخش عظیم تر آن بر اثر جنگ‌ها و آتش سوزی‌ها و بلایا و حوادث طبیعی و كینه و عداوت‌های قومی و قبیله‌ای و شخصی، از بین رفته است.[۱]