پکن: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه ملل
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:Beijing.jpg|بندانگشتی|تصویر شهر پکن]]
[[پرونده:Beijing.jpg|بندانگشتی|تصویر شهر پکن]]
[[پکن]](Beijing) پایتخت [[جمهوری خلق چین]] است و نام اختصاری آن«جینگ» می‌­باشد. این شهر در انتهای شمالی جلگه‌­ی «خوا­بی(Hua Bei)»(شمال [[چین]])واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگ­دو»، «دا­دو»، «پکن» و «بیجینگ».  
[[پکن]](Beijing) پایتخت [[جمهوری خلق چین]] است و نام اختصاری آن«جینگ» می‌­باشد. این شهر در انتهای ش[[مالی]] جلگه‌­ی «خوا­بی(Hua Bei)»(شمال [[چین]])واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگ­دو»، «دا­دو»، «پکن» و «بیجینگ».  


شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شده­‌ی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود.  
شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شده­‌ی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود.  

نسخهٔ ‏۲۷ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۴۰

تصویر شهر پکن

پکن(Beijing) پایتخت جمهوری خلق چین است و نام اختصاری آن«جینگ» می‌­باشد. این شهر در انتهای شمالی جلگه‌­ی «خوا­بی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگ­دو»، «دا­دو»، «پکن» و «بیجینگ».

شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شده­‌ی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود.

شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و هم­چین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از:

دیوار بزرگ چین، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیان­تَن»، آرامگاه«شی سَن­لینگ»، پارک«بِی­هه»،کوه«شیان­شَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیت­‌ها و غیره.[۱]

نیز نگاه کنید به

کتاب شناسی

  1. سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص432-433