رادیو در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی « == ''تاریخچهی رادیو در چین'' == نخستین ایستگاه پخش برنامههای رادیویی در چین، در تاریخ23ژانویهی سال1923میلادی توسط یک روزنامه نگار آمریکایی به نام اوسبُرن[1]در شهر شانگهای راه اندازی شد. از این ایستگاه هر شب یک ساعت برنامه که عمدتا شامل موسیقی و ک...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
=== ''تاریخچه ی رادیو در [[چین]]'' === | |||
نخستین ایستگاه پخش برنامه های رادیویی در [[چین]]، در تاریخ 23 ژانویه ی سال1923میلادی توسط یک روزنامه نگار آمریکایی به نام اوسبُرن (E.G. Osborn) در شهر [[شانگهای]] راه اندازی شد. از این ایستگاه هر شب یک ساعت برنامه که عمدتا شامل موسیقی و کمی هم اخبار داخلی و خارجی بود پخش می شد که افزون بر شانگهای در برخی از شهرهای مهم دیگر نیز شنیده می شد. مؤسس این ایستگاه، سپس با همکاری یکی از تجار محلی اقدام به وارد کردن دستگاه های رادیوی ساخت آمریکا برای مشتریان نمود که در مدت اندکی بیش از 500 دستگاه رادیو به فروش رفته و مورد استقبال مردم واقع شد. این ایستگاه صرفا چند ماه به کار خود ادامه داده و به خاطر کمبود منابع مالی فعالیت آن متوقف گردید. به دنبال این حادثه دومین ایستگاه رادیویی در 15 ماه مه سال1924 یک شرکت دیگر آمریکایی به نام کارول (Carol) با همکاری یک روزنامه ی محلی به نام شِن بائو (Shen Bao) فعالیت خود را آغاز کرد و با ایجاد شبکه ای از استودیوها در سطح شهر [[شانگهای]]، برنامه های تولیدی این استودیوها را پخش می کرد. تا این سال دولت [[چین]] قانون و مقررات خاصی برای تأسیس ایستگاه های رادیویی توسط بخش خصوصی تدوین نکرده بود. لذا، در ماه اوت سال1924 نخستین قانون راه اندازی ایستگاه های رادیویی از سوی دولت تصویب و برای اجرا در اختیار متقاضیان قرار گرفت. | |||
نخستین ایستگاه رادیویی که توسط یک فرد چینی راه اندازی شد، متعلق به شرکت سون سون (Sun Sun) بود که در ماه مارس سال 1927 در ساختمان این شرکت کار خود را آغاز کرد. این ایستگاه روزانه 6ساعت برنامه پخش می کرد. پخش برنامه ی این ایستگاه نیز پس از دو سال و نیم فعالیت متوقف شد. | |||
نخستین ایستگاه | |||
نخستین ایستگاه رادیویی که توسط | === ''تأسیس نخستین ایستگاه رادیویی دولتی'' === | ||
نخستین ایستگاه رادیویی دولتی که در تاریخ 9 ماه مارس سال 1935 توسط دولت ملی(کومینتانگ) راه اندازی شد، ایستگاه پخش رادیویی [[شانگهای]] نام داشت که با خرید ایستگاه رادیویی که توسط خبرگزاری رویتر و شرکت میلینگتون دایر شده بود، فعالیت خود را آغاز کرد. پس از آن شهردار [[شانگهای]] 5 ایستگاه رادیویی دیگر را ایجاد نمود. | |||
با پیشرفت اقتصادی [[شانگهای]] و توسعه ی تجارت داخلی و بین المللی در این شهر، شانگهای به مرکز توسعه ی رسانه ی رادیویی تبدیل شد. پیش از سال 1931میلادی، تنها حدود 12 ایستگاه رادیویی در این شهر فعال بود، در حالیکه در پایان سال1932، تعداد ایستگاه ها بالغ بر49 ایستگاه شد که اغلب توسط چینی های محلی و به منظور تبلیغ کالاهای تجاری مورد استفاده قرار می گرفت. در پایان سال 1936 تعداد رادیوهای در دست مردم به بیش از 70هزار دستگاه رسید.<ref>www.shme.com</ref> | |||
با آغاز جنگ داخلی و تجاوز ژاپن به [[چین]]، [[شانگهای]] رونق اقتصادی گذشته ی خود را از دست داد و در نتیجه ایستگاه های رادیویی نیز یکی پس از دیگری فعالیت خود را متوقف کردند. این وضعیت با شکست ژاپن در سال 1945 و پایان جنگ تغییر کرد و در پایان سال 1946 تعداد ایستگاه های رادیویی به بیش از 100 مورد رسید. در ماه مه همان سال دولت ملی مستقر در نَنجینگ برای سروسامان دادن به ایستگاه های رادیویی غیر دولتی، و پایان دادن به هرج و مرج موجود در این زمینه، دومین قانون را در این خصوص تصویب و ابلاغ کرد. با اجرای این قانون و محدودیت هایی که اعمال شد، تنها 22 ایستگاه مجوز ادامه ی فعالیت یافته و این تعداد در ماه مه سال 1947 به 19 ایستگاه و در آستانه ی پیروزی حزب کمونیست بر دولت ملی کومین تانگ، تعداد ایستگاه های پخش رادیویی باز هم کاهش پیدا کرد.<ref>www.radiomuseum.org</ref> | |||
با آزاد شدن شهر [[شانگهای]] توسط نیروهای کمونیستی، ایستگاه رادیویی خلق [[شانگهای]] آغاز به کار نموده و سایر ایستگاه های خصوصی تحت نظارت و کنترل قرار گرفتند. در اکتبر سال1952، شانزده ایستگاه بخش خصوصی در هم ادغام و تحت نظارت ایستگاه رادیویی خلق [[شانگهای]] قرار گرفت و در سپتامبر سال1953، این دو سازمان در هم ادغام گردیده و ایستگاه خلق [[شانگهای]] تنها ایستگاه فعال رادیویی در این شهر شد. | |||
=== ''وضعیت کنونی ایستگاه های رادیویی'' === | |||
پس از تأسیس [[جمهوری خلق چین]] در سال 1949، و حاکمیت حزب کمونیست بر این کشور، ایستگاه های رادیویی در سراسر [[چین]] توسعه یافته و در مناطق مختلف شبکه های رادیویی با هدف تبلیغ ایده ها و [[ایدئولوژی کمونیستی]] و سیاست های دولت آغاز به کار کردند. تمام این ایستگاه ها و برنامه های آن ها با نظارت و کنترل مستقیم حزب و دولت فعالیت کرده و به سخنگوی حزب و مدافع سیاست های دولت تبدیل شدند. پس از اجرای اصلاحات در اواخر دهه ی 1970، شبکه های رادیویی نیز متحول شده و برنامه های آن ها براساس نیاز اقتصاد بازار شکل گرفت. | |||
راديو ملی [[چین|چين]] ايستگاه رسمی راديویی دولت [[چین|چين]] است و 99 كانال پخش دارد و روزانه 200 ساعت برنامه پخش می كند. افزون براین، هر استان و منطقه ی خود مختار نیز ايستگاه های راديويی خاص خود را دارند. | |||
براساس آمار منتشره از سوی دولت [[چین]]، در سال 2010، بیش از 78/96 درصد جمعيت اين كشور، زير پوشش راديويی قرار داشتند. در روستاها هم اين رقم به 64/95 درصد می رسد. در اين سال جمعا بالغ بر 14/68میلیون ساعت برنامه ی رادیویی توليد شده كه 76/04 میلیون ساعت آن برنامه های راديويی بين المللی بوده است. تعداد ایستگاه های زمینی راهی برنامه های موج های کوتاه و بلند رادیویی نیز بیش از 822 ایستگاه است. در حال حاضر، تنها در [[شانگهای]] بیش از 100 کانال رادیویی فعال است. در گذشته رادیو وسیله ای برای رساندن پیام ها و سخنان مقامات حزبی و دولتی به گوش مردم بود ولی اکنون به وسیله ای دوطرفه و رساندن خواسته های مردم به گوش مسئولان تبدیل شده است. | |||
راديو بین المللی [[چین]] كه در سال1947 رسما تأسيس شد، امروزه اكثر نقاط دنيا را تحت پوشش خود دارد. اين ايستگاه راديويی روزانه 1520 ساعت برنامه به 61 زبان خارجي و 5 زبان محلی چينی پخش می كند.<ref>www.stats.gov.cn</ref> | |||
راديو | این رادیو دارای 30 دفتر تهیه ی خبر در خارج از کشور بوده و برنامه های آن از بیش از 50 موج کوتاه جهت پوشش دادن به تمام دنیا پخش می شود. صدای این رادیو از موج اِف اِم و اینترنت نیز قابل شنیدن است. راديو [[پکن|پكن]] نیز در بيشتر استان ها و مناطق خود مختار و در ژاپن، آمريكا، فرانسه، يوگسلاوی، پاكستان، مكزيك، آلمان، مصر، تايلند، و هنگ كنگ دفتر دارد. در سال 1990 ، بیش از209/5 ميليون گيرنده راديو در سرتاسر [[چین|چين]] وجود داشته است.<ref>- کتاب سبز چین (1380)، ''دفتر مطالعات سياسي و بين المللي،'' تهران.</ref> اين راديو از نظر زمان پخش و تعداد زبان هایی که برنامه پخش می کند، در ميان ايستگاه های راديويی جهان (برای خارجيان) مقام سوم را كسب كرده است.<ref>www.China.org.cn</ref> | ||
در هفدهم ماه آوریل سال2012، نخستین رادیو موج اف ام رادیو بین المللی [[چین]] در خارج از کشور و در نواکیشوت، پایتخت کشور موریتانی آغاز به کار کرد.<ref>چهارمين خبرنامه رايزني فرهنگي ج.ا.ايران در پكن ، 91</ref><ref>سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref> | |||
= کتابشناسی = | |||
نسخهٔ ۲ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۴۱
تاریخچه ی رادیو در چین
نخستین ایستگاه پخش برنامه های رادیویی در چین، در تاریخ 23 ژانویه ی سال1923میلادی توسط یک روزنامه نگار آمریکایی به نام اوسبُرن (E.G. Osborn) در شهر شانگهای راه اندازی شد. از این ایستگاه هر شب یک ساعت برنامه که عمدتا شامل موسیقی و کمی هم اخبار داخلی و خارجی بود پخش می شد که افزون بر شانگهای در برخی از شهرهای مهم دیگر نیز شنیده می شد. مؤسس این ایستگاه، سپس با همکاری یکی از تجار محلی اقدام به وارد کردن دستگاه های رادیوی ساخت آمریکا برای مشتریان نمود که در مدت اندکی بیش از 500 دستگاه رادیو به فروش رفته و مورد استقبال مردم واقع شد. این ایستگاه صرفا چند ماه به کار خود ادامه داده و به خاطر کمبود منابع مالی فعالیت آن متوقف گردید. به دنبال این حادثه دومین ایستگاه رادیویی در 15 ماه مه سال1924 یک شرکت دیگر آمریکایی به نام کارول (Carol) با همکاری یک روزنامه ی محلی به نام شِن بائو (Shen Bao) فعالیت خود را آغاز کرد و با ایجاد شبکه ای از استودیوها در سطح شهر شانگهای، برنامه های تولیدی این استودیوها را پخش می کرد. تا این سال دولت چین قانون و مقررات خاصی برای تأسیس ایستگاه های رادیویی توسط بخش خصوصی تدوین نکرده بود. لذا، در ماه اوت سال1924 نخستین قانون راه اندازی ایستگاه های رادیویی از سوی دولت تصویب و برای اجرا در اختیار متقاضیان قرار گرفت.
نخستین ایستگاه رادیویی که توسط یک فرد چینی راه اندازی شد، متعلق به شرکت سون سون (Sun Sun) بود که در ماه مارس سال 1927 در ساختمان این شرکت کار خود را آغاز کرد. این ایستگاه روزانه 6ساعت برنامه پخش می کرد. پخش برنامه ی این ایستگاه نیز پس از دو سال و نیم فعالیت متوقف شد.
تأسیس نخستین ایستگاه رادیویی دولتی
نخستین ایستگاه رادیویی دولتی که در تاریخ 9 ماه مارس سال 1935 توسط دولت ملی(کومینتانگ) راه اندازی شد، ایستگاه پخش رادیویی شانگهای نام داشت که با خرید ایستگاه رادیویی که توسط خبرگزاری رویتر و شرکت میلینگتون دایر شده بود، فعالیت خود را آغاز کرد. پس از آن شهردار شانگهای 5 ایستگاه رادیویی دیگر را ایجاد نمود.
با پیشرفت اقتصادی شانگهای و توسعه ی تجارت داخلی و بین المللی در این شهر، شانگهای به مرکز توسعه ی رسانه ی رادیویی تبدیل شد. پیش از سال 1931میلادی، تنها حدود 12 ایستگاه رادیویی در این شهر فعال بود، در حالیکه در پایان سال1932، تعداد ایستگاه ها بالغ بر49 ایستگاه شد که اغلب توسط چینی های محلی و به منظور تبلیغ کالاهای تجاری مورد استفاده قرار می گرفت. در پایان سال 1936 تعداد رادیوهای در دست مردم به بیش از 70هزار دستگاه رسید.[۱]
با آغاز جنگ داخلی و تجاوز ژاپن به چین، شانگهای رونق اقتصادی گذشته ی خود را از دست داد و در نتیجه ایستگاه های رادیویی نیز یکی پس از دیگری فعالیت خود را متوقف کردند. این وضعیت با شکست ژاپن در سال 1945 و پایان جنگ تغییر کرد و در پایان سال 1946 تعداد ایستگاه های رادیویی به بیش از 100 مورد رسید. در ماه مه همان سال دولت ملی مستقر در نَنجینگ برای سروسامان دادن به ایستگاه های رادیویی غیر دولتی، و پایان دادن به هرج و مرج موجود در این زمینه، دومین قانون را در این خصوص تصویب و ابلاغ کرد. با اجرای این قانون و محدودیت هایی که اعمال شد، تنها 22 ایستگاه مجوز ادامه ی فعالیت یافته و این تعداد در ماه مه سال 1947 به 19 ایستگاه و در آستانه ی پیروزی حزب کمونیست بر دولت ملی کومین تانگ، تعداد ایستگاه های پخش رادیویی باز هم کاهش پیدا کرد.[۲]
با آزاد شدن شهر شانگهای توسط نیروهای کمونیستی، ایستگاه رادیویی خلق شانگهای آغاز به کار نموده و سایر ایستگاه های خصوصی تحت نظارت و کنترل قرار گرفتند. در اکتبر سال1952، شانزده ایستگاه بخش خصوصی در هم ادغام و تحت نظارت ایستگاه رادیویی خلق شانگهای قرار گرفت و در سپتامبر سال1953، این دو سازمان در هم ادغام گردیده و ایستگاه خلق شانگهای تنها ایستگاه فعال رادیویی در این شهر شد.
وضعیت کنونی ایستگاه های رادیویی
پس از تأسیس جمهوری خلق چین در سال 1949، و حاکمیت حزب کمونیست بر این کشور، ایستگاه های رادیویی در سراسر چین توسعه یافته و در مناطق مختلف شبکه های رادیویی با هدف تبلیغ ایده ها و ایدئولوژی کمونیستی و سیاست های دولت آغاز به کار کردند. تمام این ایستگاه ها و برنامه های آن ها با نظارت و کنترل مستقیم حزب و دولت فعالیت کرده و به سخنگوی حزب و مدافع سیاست های دولت تبدیل شدند. پس از اجرای اصلاحات در اواخر دهه ی 1970، شبکه های رادیویی نیز متحول شده و برنامه های آن ها براساس نیاز اقتصاد بازار شکل گرفت.
راديو ملی چين ايستگاه رسمی راديویی دولت چين است و 99 كانال پخش دارد و روزانه 200 ساعت برنامه پخش می كند. افزون براین، هر استان و منطقه ی خود مختار نیز ايستگاه های راديويی خاص خود را دارند.
براساس آمار منتشره از سوی دولت چین، در سال 2010، بیش از 78/96 درصد جمعيت اين كشور، زير پوشش راديويی قرار داشتند. در روستاها هم اين رقم به 64/95 درصد می رسد. در اين سال جمعا بالغ بر 14/68میلیون ساعت برنامه ی رادیویی توليد شده كه 76/04 میلیون ساعت آن برنامه های راديويی بين المللی بوده است. تعداد ایستگاه های زمینی راهی برنامه های موج های کوتاه و بلند رادیویی نیز بیش از 822 ایستگاه است. در حال حاضر، تنها در شانگهای بیش از 100 کانال رادیویی فعال است. در گذشته رادیو وسیله ای برای رساندن پیام ها و سخنان مقامات حزبی و دولتی به گوش مردم بود ولی اکنون به وسیله ای دوطرفه و رساندن خواسته های مردم به گوش مسئولان تبدیل شده است.
راديو بین المللی چین كه در سال1947 رسما تأسيس شد، امروزه اكثر نقاط دنيا را تحت پوشش خود دارد. اين ايستگاه راديويی روزانه 1520 ساعت برنامه به 61 زبان خارجي و 5 زبان محلی چينی پخش می كند.[۳]
این رادیو دارای 30 دفتر تهیه ی خبر در خارج از کشور بوده و برنامه های آن از بیش از 50 موج کوتاه جهت پوشش دادن به تمام دنیا پخش می شود. صدای این رادیو از موج اِف اِم و اینترنت نیز قابل شنیدن است. راديو پكن نیز در بيشتر استان ها و مناطق خود مختار و در ژاپن، آمريكا، فرانسه، يوگسلاوی، پاكستان، مكزيك، آلمان، مصر، تايلند، و هنگ كنگ دفتر دارد. در سال 1990 ، بیش از209/5 ميليون گيرنده راديو در سرتاسر چين وجود داشته است.[۴] اين راديو از نظر زمان پخش و تعداد زبان هایی که برنامه پخش می کند، در ميان ايستگاه های راديويی جهان (برای خارجيان) مقام سوم را كسب كرده است.[۵]
در هفدهم ماه آوریل سال2012، نخستین رادیو موج اف ام رادیو بین المللی چین در خارج از کشور و در نواکیشوت، پایتخت کشور موریتانی آغاز به کار کرد.[۶][۷]
کتابشناسی
- ↑ www.shme.com
- ↑ www.radiomuseum.org
- ↑ www.stats.gov.cn
- ↑ - کتاب سبز چین (1380)، دفتر مطالعات سياسي و بين المللي، تهران.
- ↑ www.China.org.cn
- ↑ چهارمين خبرنامه رايزني فرهنگي ج.ا.ايران در پكن ، 91
- ↑ سابقی، علی محمد(1392). "جامعه و فرهنگ چین." تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .