تاریخ دوره استقلال سودان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
نخستین روز سال 1956م. (برابر با یازدهم دی ماه 1334)، به مفهوم رسمی‌و قراردادی آغاز استقلال و عصری جدید در [[تاریخ سودان]] است. حکومت‌های [[سودان]] از زمان استقلال تاکنون عبارت‌اند از: | |||
· حکومت اسماعیل الازهری (حزب اتحاد دمکراتیک) از سال 1956تا 1958م. (برابر با 1335 تا 1337هـ. ش) | |||
· | · حکومت ژنرال ابراهیم عبود از سال 1958 تا 1964م. (برابر با 1337 تا 1343هـ. ش) | ||
· | · حاکمیت احزاب از سال 1964 تا 1969 م. (برابر با 1343 تا 1348هـ.ش) | ||
· | · حکومت ژنرال جعفر نُمَیری از سال 1969 تا 1985 م. (برابر با 1348 تا 1364هـ.ش) <ref>هالت، ام. و دالی، ام. دبلیو. (1366). تاریخ [[سودان]] بعد از اسلام. ترجمه محمّد تقی اکبری. مشهد: [https://islamic-rf.ir/nashr.aspx بنیاد پژوهش های اسلامی آستان قدس رضوی] . ص181-233.</ref> | ||
· | · کودتای ژنرال سوار الذهب در آوریل 1985 م. (برابر با اردیبهشت 1364) و تشکیل دولت انتقالی توسط وی تا 1986 م. (برابر با 1365هـ. ش) | ||
· | · حاکمیت احزاب، به رهبری صادق المهدی رئیس حزب امت، از سال 1986 تا 1989 م. (برابر با 1365 تا 1368هـ.ش)<ref>معماریان، مریم، امیدی، مصطفی (1394). جامعه و فرهنگ [[سودان]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.27-28.</ref> | ||
====انقلاب نجات ملی (ثورة الإنقاذ الوطنی)==== | |||
با حرکت نظامی‌جنبش اسلامی [[سودان]]، علیه صادق المهدی، نظامیان به رهبری ژنرال عمر حسن احمد البشیر در تاریخ سی ام ژوئن 1989م. (برابر با دهم تیر ماه 1368)، زمام امور را در اختیار گرفتند و تا سال 1993م. (برابر با 1372هـ. ش) کشور را به‌صورت شورایی، به ریاست عمر البشیر اداره کردند.<ref>برگرفته از http://www.mfa.gov.ir/cms/cms/khartoum/fa/PoliticalPart</ref>«شورای نجات ملی»، در سال 1993م.(برابر با 1372هـ. ش) ژنرال عمر البشیر از سوی به‌عنوان رئیس‌جمهور منصوب کرد<ref>برگرفته از: 14/1/1389,www.jamejamonline.ir/printable.aspx?newsnum=100871506486</ref><ref>معماریان، مریم، امیدی، مصطفی (1394). جامعه و فرهنگ [[سودان]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.28.</ref>. | |||
====دوره حکومت انتقالی، از سال 2005 تا 2011م. (برابر با 1384 تا 1390 هـ.ش)==== | |||
براساس موافقتنامه جامع صلح جنوب، باعنوان «موافقتنامه نیواشا»[VII] درگیری‌های جنوب [[سودان]] پایان یافت و از سال 1384 دولت انتقالی به ریاست ژنرال عمر البشیر، به‌عنوان «رئیس‌جمهور [[سودان]]» تشکیل و رئیس جنبش آزادی‌بخش مردمی‌جنوب [[سودان]]، به‌عنوان «معاون اوّل رئیس‌جمهور و رئیس حکومت خودمختار جنوب [[سودان]]» تعیین شد<ref>معماریان، مریم، امیدی، مصطفی (1394). جامعه و فرهنگ [https://wikimelal.ir/%D8%B3%D9%88%D8%AF%D8%A7%D9%86 سودان]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی]، ص.28.</ref>. | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
[[تاریخ سودان]]؛ [[تاریخ دوره باستان سودان]]؛ [[تاریخ دوران میانی سودان]]؛ [[تاریخ معاصر سودان]]؛ | |||
== پاورقی == | |||
<small>[VII] - «موافقتنامه نیواشا» در تاریخ دهم ژانویه 2005م. (برابر با بیستم دی ماه 1383هـ.ش) در کشور کنیا، به امضای معاون اوّل وقت سودان، علی عثمان محمد طه و رئیس جنبش آزادی‌بخش مردمی جنوب سودان (SPLM)، جان گارانگ، رسید. طبق این موافقتنامه، طرفین توافق کردند جنوب سودان به مدّت شش سال حکومت خودمختار داشته باشد و حداکثر پس از شش سال، درباره تعیین سرنوشت نهایی جنوب سودان – جدایی از سرزمین اصلی یا اتّحاد بخش شمالی و جنوبی سودانـ همه پرسی انجام شود.</small> | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۲ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۵۴
نخستین روز سال 1956م. (برابر با یازدهم دی ماه 1334)، به مفهوم رسمی‌و قراردادی آغاز استقلال و عصری جدید در تاریخ سودان است. حکومت‌های سودان از زمان استقلال تاکنون عبارت‌اند از:
· حکومت اسماعیل الازهری (حزب اتحاد دمکراتیک) از سال 1956تا 1958م. (برابر با 1335 تا 1337هـ. ش)
· حکومت ژنرال ابراهیم عبود از سال 1958 تا 1964م. (برابر با 1337 تا 1343هـ. ش)
· حاکمیت احزاب از سال 1964 تا 1969 م. (برابر با 1343 تا 1348هـ.ش)
· حکومت ژنرال جعفر نُمَیری از سال 1969 تا 1985 م. (برابر با 1348 تا 1364هـ.ش) [۱]
· کودتای ژنرال سوار الذهب در آوریل 1985 م. (برابر با اردیبهشت 1364) و تشکیل دولت انتقالی توسط وی تا 1986 م. (برابر با 1365هـ. ش)
· حاکمیت احزاب، به رهبری صادق المهدی رئیس حزب امت، از سال 1986 تا 1989 م. (برابر با 1365 تا 1368هـ.ش)[۲]
انقلاب نجات ملی (ثورة الإنقاذ الوطنی)
با حرکت نظامی‌جنبش اسلامی سودان، علیه صادق المهدی، نظامیان به رهبری ژنرال عمر حسن احمد البشیر در تاریخ سی ام ژوئن 1989م. (برابر با دهم تیر ماه 1368)، زمام امور را در اختیار گرفتند و تا سال 1993م. (برابر با 1372هـ. ش) کشور را به‌صورت شورایی، به ریاست عمر البشیر اداره کردند.[۳]«شورای نجات ملی»، در سال 1993م.(برابر با 1372هـ. ش) ژنرال عمر البشیر از سوی به‌عنوان رئیس‌جمهور منصوب کرد[۴][۵].
دوره حکومت انتقالی، از سال 2005 تا 2011م. (برابر با 1384 تا 1390 هـ.ش)
براساس موافقتنامه جامع صلح جنوب، باعنوان «موافقتنامه نیواشا»[VII] درگیری‌های جنوب سودان پایان یافت و از سال 1384 دولت انتقالی به ریاست ژنرال عمر البشیر، به‌عنوان «رئیس‌جمهور سودان» تشکیل و رئیس جنبش آزادی‌بخش مردمی‌جنوب سودان، به‌عنوان «معاون اوّل رئیس‌جمهور و رئیس حکومت خودمختار جنوب سودان» تعیین شد[۶].
نیز نگاه کنید به
تاریخ سودان؛ تاریخ دوره باستان سودان؛ تاریخ دوران میانی سودان؛ تاریخ معاصر سودان؛
پاورقی
[VII] - «موافقتنامه نیواشا» در تاریخ دهم ژانویه 2005م. (برابر با بیستم دی ماه 1383هـ.ش) در کشور کنیا، به امضای معاون اوّل وقت سودان، علی عثمان محمد طه و رئیس جنبش آزادی‌بخش مردمی جنوب سودان (SPLM)، جان گارانگ، رسید. طبق این موافقتنامه، طرفین توافق کردند جنوب سودان به مدّت شش سال حکومت خودمختار داشته باشد و حداکثر پس از شش سال، درباره تعیین سرنوشت نهایی جنوب سودان – جدایی از سرزمین اصلی یا اتّحاد بخش شمالی و جنوبی سودانـ همه پرسی انجام شود.
کتابشناسی
- ↑ هالت، ام. و دالی، ام. دبلیو. (1366). تاریخ سودان بعد از اسلام. ترجمه محمّد تقی اکبری. مشهد: بنیاد پژوهش های اسلامی آستان قدس رضوی . ص181-233.
- ↑ معماریان، مریم، امیدی، مصطفی (1394). جامعه و فرهنگ سودان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.27-28.
- ↑ برگرفته از http://www.mfa.gov.ir/cms/cms/khartoum/fa/PoliticalPart
- ↑ برگرفته از: 14/1/1389,www.jamejamonline.ir/printable.aspx?newsnum=100871506486
- ↑ معماریان، مریم، امیدی، مصطفی (1394). جامعه و فرهنگ سودان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.28.
- ↑ معماریان، مریم، امیدی، مصطفی (1394). جامعه و فرهنگ سودان. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.28.