دانشگاه دولتی زیمبابوه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
دانشگاه زیمبابوه(UZ)، قدیمیترین و مهمترین دانشگاه دولتی این کشور است که در سال 1955 تأسیس شد. این دانشگاه که از تلفیق دو دانشکده رودزیا و نیازالند (مالاوی فعلی) ایجاد شده بود، از سال 1971 فعالیت خود را یه شکل مستقل ادامه داد. | دانشگاه زیمبابوه(UZ)، قدیمیترین و مهمترین دانشگاه دولتی این کشور است که در سال 1955 تأسیس شد. این دانشگاه که از تلفیق دو دانشکده رودزیا و نیازالند (مالاوی فعلی) ایجاد شده بود، از سال 1971 فعالیت خود را یه شکل مستقل ادامه داد. | ||
این دانشگاه فعالیت علمی خود را با همکاری [https://www.london.ac.uk/ دانشگاه لندن] آغاز کرد. دارای 10 دانشکده و تعداد زیادی مراکز علمی و تخصصی میباشد. مجوز علمی دانشگاه توسط شورای علمی آموزش عالی و از سوی وزارت آموزش عالی کشور صادر گردیده است. [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] که روزی از بهترین دانشگاههای آفریقا محسوب میشد، به دلیل بحرانهای سیاسی و اقتصادی کشور در دهه گذشته با مشکلات زیادی روبرو شد ولی بعد از برگزاری انتخابات سال 2008 و بهبود نسبی اوضاع، وضعیت دانشگاه بهتر شده در حال بازگشت به شرایط سابق میباشد. | این دانشگاه فعالیت علمی خود را با همکاری [https://www.london.ac.uk/ دانشگاه لندن] آغاز کرد. دارای 10 دانشکده و تعداد زیادی مراکز علمی و تخصصی میباشد. مجوز علمی دانشگاه توسط شورای علمی آموزش عالی و از سوی وزارت آموزش عالی کشور صادر گردیده است. [[دانشگاه دولتی زیمبابوه|دانشگاه زیمبابوه]] که روزی از بهترین دانشگاههای آفریقا محسوب میشد، به دلیل بحرانهای سیاسی و اقتصادی کشور در دهه گذشته با مشکلات زیادی روبرو شد ولی بعد از برگزاری انتخابات سال 2008 و بهبود نسبی اوضاع، وضعیت دانشگاه بهتر شده در حال بازگشت به شرایط سابق میباشد. دانشگاه زیمبابوه در شمال [[حراره|شهر حراره]] و در محوطه بسیار وسیعی قرار دارد. بسیاری از دانشگاههای فعلی کشور در ابتدا به عنوان زیر مجموعههای این دانشگاه آغاز به کار کردند و سپس به شکل دانشگاههای مستقل فعالیت خود را ادامه دادند. دانشگاههای علوم بندورا (Bindura) و دانشگاه تکنولوژی چینویی (Chinhoyi) از جمله این دانشگاهها هستند. | ||
تعداد دانشجویان دانشگاه [[زيمبابوه|زیمبابوه]] از 1000 نفر در سال 1980 به 2000 نفر در سال 1985 افزایش یافت. با شروع دهه 90 بازسازی دانشگاه آغاز و قدرت اجرایی آن افزایش یافت. اواخر دهه 80 و بیشتر ایام دهه 90، اعتراضات و جنبشهای دانشجویی دانشگاه را فرا گرفت و منجر به تعطیلی چند باره دانشگاه شد. در سال 1995 تعداد دانشجویان، 9000 نفر (1700 دانشجوی خارجی) و در سال 2001 بالغ بر 10139 نفر بود. با شروع دهه 2000 و به دنبال بروز بحرانهای سیاسی و اقتصادی در کشور و نیز بحرانهای داخلی دانشگاه مانند اعتراض دانشجویان به افزایش شهریه و هزینههای تحصیلی و درخواست افزایش حقوق از سوی اساتید، دولتهای غربی کمکهای خود به این دانشگاه را قطع کردند و این مشکلات موجب مهاجرت علمی بسیاری از اساتید و دانش جویان به سایر کشورها به ویژه آفریقای جنوبی شد. تداوم مشکلات مانع از آغاز رسمی سال تحصیلی دانشگاهی در2008-2009 گردید و در نهایت دانشگاه در فوریه 2009 موقتاً تعطیل شد. | تعداد دانشجویان دانشگاه [[زيمبابوه|زیمبابوه]] از 1000 نفر در سال 1980 به 2000 نفر در سال 1985 افزایش یافت. با شروع دهه 90 بازسازی دانشگاه آغاز و قدرت اجرایی آن افزایش یافت. اواخر دهه 80 و بیشتر ایام دهه 90، اعتراضات و جنبشهای دانشجویی دانشگاه را فرا گرفت و منجر به تعطیلی چند باره دانشگاه شد. در سال 1995 تعداد دانشجویان، 9000 نفر (1700 دانشجوی خارجی) و در سال 2001 بالغ بر 10139 نفر بود. با شروع دهه 2000 و به دنبال بروز بحرانهای سیاسی و اقتصادی در کشور و نیز بحرانهای داخلی دانشگاه مانند اعتراض دانشجویان به افزایش شهریه و هزینههای تحصیلی و درخواست افزایش حقوق از سوی اساتید، دولتهای غربی کمکهای خود به این دانشگاه را قطع کردند و این مشکلات موجب مهاجرت علمی بسیاری از اساتید و دانش جویان به سایر کشورها به ویژه آفریقای جنوبی شد. تداوم مشکلات مانع از آغاز رسمی سال تحصیلی دانشگاهی در2008-2009 گردید و در نهایت دانشگاه در فوریه 2009 موقتاً تعطیل شد. |
نسخهٔ ۶ مهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۰:۱۱
دانشگاه زیمبابوه(UZ)، قدیمیترین و مهمترین دانشگاه دولتی این کشور است که در سال 1955 تأسیس شد. این دانشگاه که از تلفیق دو دانشکده رودزیا و نیازالند (مالاوی فعلی) ایجاد شده بود، از سال 1971 فعالیت خود را یه شکل مستقل ادامه داد.
این دانشگاه فعالیت علمی خود را با همکاری دانشگاه لندن آغاز کرد. دارای 10 دانشکده و تعداد زیادی مراکز علمی و تخصصی میباشد. مجوز علمی دانشگاه توسط شورای علمی آموزش عالی و از سوی وزارت آموزش عالی کشور صادر گردیده است. دانشگاه زیمبابوه که روزی از بهترین دانشگاههای آفریقا محسوب میشد، به دلیل بحرانهای سیاسی و اقتصادی کشور در دهه گذشته با مشکلات زیادی روبرو شد ولی بعد از برگزاری انتخابات سال 2008 و بهبود نسبی اوضاع، وضعیت دانشگاه بهتر شده در حال بازگشت به شرایط سابق میباشد. دانشگاه زیمبابوه در شمال شهر حراره و در محوطه بسیار وسیعی قرار دارد. بسیاری از دانشگاههای فعلی کشور در ابتدا به عنوان زیر مجموعههای این دانشگاه آغاز به کار کردند و سپس به شکل دانشگاههای مستقل فعالیت خود را ادامه دادند. دانشگاههای علوم بندورا (Bindura) و دانشگاه تکنولوژی چینویی (Chinhoyi) از جمله این دانشگاهها هستند.
تعداد دانشجویان دانشگاه زیمبابوه از 1000 نفر در سال 1980 به 2000 نفر در سال 1985 افزایش یافت. با شروع دهه 90 بازسازی دانشگاه آغاز و قدرت اجرایی آن افزایش یافت. اواخر دهه 80 و بیشتر ایام دهه 90، اعتراضات و جنبشهای دانشجویی دانشگاه را فرا گرفت و منجر به تعطیلی چند باره دانشگاه شد. در سال 1995 تعداد دانشجویان، 9000 نفر (1700 دانشجوی خارجی) و در سال 2001 بالغ بر 10139 نفر بود. با شروع دهه 2000 و به دنبال بروز بحرانهای سیاسی و اقتصادی در کشور و نیز بحرانهای داخلی دانشگاه مانند اعتراض دانشجویان به افزایش شهریه و هزینههای تحصیلی و درخواست افزایش حقوق از سوی اساتید، دولتهای غربی کمکهای خود به این دانشگاه را قطع کردند و این مشکلات موجب مهاجرت علمی بسیاری از اساتید و دانش جویان به سایر کشورها به ویژه آفریقای جنوبی شد. تداوم مشکلات مانع از آغاز رسمی سال تحصیلی دانشگاهی در2008-2009 گردید و در نهایت دانشگاه در فوریه 2009 موقتاً تعطیل شد.
در سال 2007 رتبه این دانشگاه بعد از دانشگاههای آفریقای جنوبی، دانشگاه آمریکایی مصر و دانشگاه دارالسلام تانزانیا در ردیف 14 جدول رتبههای دانشگاهی آفریقا قرار داشت. رتبه جهانی دانشگاه زیمبابوه در میان 9760 دانشگاه دارای رتبه 3549 بود. دانشگاه زیمبابوه دارای 10 دانشکده: کشاورزی، هنر، اقتصاد، بهداشت، تعلیم و تربیت، مهندسی، حقوق، علوم، علوم اجتماعی و دامپزشکی میباشد[۱][۲].
نیز نگاه کنید به
نظام آموزش، تحقیقات و فناوری زیمبابوه؛ آموزش عالی زیمبابوه؛ دانشگاه های زیمبابوه
کتابشناسی
- ↑ برگرفته از https://www.uz.ac.zw/
- ↑ ایپکچی، محمدحسن (1399). جامعه و فرهنگ زیمبابوه. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.246-248.