نقاشی های تزیینی سال نو در چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[نقاشي‌هاي تزييني سال نو|نقاشیهای سال نو]]، یکی از هنرهای محبوب، مردمی و سنتی [[چین]] است و تاریخ آن به عصر [[سلسله های سونگ، لیائو، جین و شیای غربی|سلسلهی «سونگ]]»(960-1279) بر میگردد. تصاویر و نمادهای خوشبختی و خجستگی، همچون ماهی طلائی، پسر و دختر کوچک، و ژنرالهای معروف تاریخ [[چین]]، که در درب منازل آویخته میشوند، موضوعات اصلی این گونه از نقاشیهای مردمی را تشکیل میدهند. | |||
در عید | در [[جشن عید بهاره|عید بهارهی چین]]، هر خانوادهای برای رسیدن به سعادت و خوشبختی در سال نو، یک یا چند مورد از این نقاشیها را روی دیوار و درب منازل خود می‌چسباند. طرح این نقاشیها همه ساله عوض شده و نقاشی سال خوانده میشود. این نوع از نقاشی در دوران [[سلسله مینگ|سلسلههای «مینگ]]» و «[[سلسله چینگ|چینگ]]» به اوج هنری خود رسید و در آن زمان در [[چین]]، سه مرکز تهیهی نقاشی سال، از جمله «یان لیوچینگ» در «تیَنجین»؛ «یانجیافو» در شَندونگ؛ و «تائو خوا وو» در«سوجو» شگل گرفت. دولت [[چین]] برای حفظ آثار هنری نقاشیهای سال، اقدام به تأسیس موزهی نقاشیهای سال در «یان لیوچینگ» نموده و در این موزه، آثار منتخب نقاشی سال «یان لیوچینگ» را نگهداری و در معرض نمایش گذاشته است.<ref>سابقی، علی محمد (1392). جامع فرهنگ و ملل [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد--- ص---</ref> | ||
نیز نگاه کنید به [[نقاشي‌هاي تزييني سال نو]] | نیز نگاه کنید به [[نقاشي‌هاي تزييني سال نو]]؛ [[صنایع دستی و هنرهای مردمی و فولكلور]] | ||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۱۶ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۵۱
نقاشیهای سال نو، یکی از هنرهای محبوب، مردمی و سنتی چین است و تاریخ آن به عصر سلسلهی «سونگ»(960-1279) بر میگردد. تصاویر و نمادهای خوشبختی و خجستگی، همچون ماهی طلائی، پسر و دختر کوچک، و ژنرالهای معروف تاریخ چین، که در درب منازل آویخته میشوند، موضوعات اصلی این گونه از نقاشیهای مردمی را تشکیل میدهند.
در عید بهارهی چین، هر خانوادهای برای رسیدن به سعادت و خوشبختی در سال نو، یک یا چند مورد از این نقاشیها را روی دیوار و درب منازل خود می‌چسباند. طرح این نقاشیها همه ساله عوض شده و نقاشی سال خوانده میشود. این نوع از نقاشی در دوران سلسلههای «مینگ» و «چینگ» به اوج هنری خود رسید و در آن زمان در چین، سه مرکز تهیهی نقاشی سال، از جمله «یان لیوچینگ» در «تیَنجین»؛ «یانجیافو» در شَندونگ؛ و «تائو خوا وو» در«سوجو» شگل گرفت. دولت چین برای حفظ آثار هنری نقاشیهای سال، اقدام به تأسیس موزهی نقاشیهای سال در «یان لیوچینگ» نموده و در این موزه، آثار منتخب نقاشی سال «یان لیوچینگ» را نگهداری و در معرض نمایش گذاشته است.[۱]
نیز نگاه کنید به نقاشي‌هاي تزييني سال نو؛ صنایع دستی و هنرهای مردمی و فولكلور