حوزه های علمیه ی غیر دولتی در چین: تفاوت میان نسخهها
جز The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles). |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
افزون بر [[آموزش مسجدی در چین|مدارس مسجدی]] که به آموزش قرآن و احکام اعتقادات اسلامی برای عموم مردم به ویژه کودکان و نوجوانان مسلمان می پردازد، از اواخر دهه1980و به ویژه در اوایل دهه ی1990میلادی، تعداد زیادی مدارس دینی و یا حوزه ی علمیه غیر دولتی در سرتاسر مناطق مسلمان نشین [[چین]] یکی پس از دیگری با حمایت [[مالی]] مردم راه اندازی و به پذیرش طلاب از سراسر [[چین]] پرداختند. | افزون بر [[آموزش مسجدی در چین|مدارس مسجدی]] که به آموزش قرآن و احکام اعتقادات اسلامی برای عموم مردم به ویژه کودکان و نوجوانان مسلمان می پردازد، از اواخر دهه1980و به ویژه در اوایل دهه ی1990میلادی، تعداد زیادی مدارس دینی و یا حوزه ی علمیه غیر دولتی در سرتاسر مناطق مسلمان نشین [[چین]] یکی پس از دیگری با حمایت [[مالی]] مردم راه اندازی و به پذیرش طلاب از سراسر [[چین]] پرداختند. | ||
امروزه، آموزش های اسلامی در [[چین]]، در حال احیا و بازسازی هویت جامعه ی مسلمانان این کشور و گسترده تر ساختن شبکه ارتباطات داخلی و بین المللی آنان است. در حال افزایش طلاب و دانشجویان داوطلب تحصیل در مدارس دینی داخلی و خارج از کشور و باز گشت فارغ التحصیلان علوم اسلامی از دانشگاه های بین المللی کشورهایی مانند [[مصر]]، سوریه، ایران، عربستان، پاکستان، ترکیه و مالزی که تعدادشان بیش از 2000نفر برآورد می شود[i]، به این روند سرعت بخشیده است<ref>''armijo@post.harvard.edu.'' Jackie Armijo. Islamic Education In China. | هزاران طلبه در این مدارس به تحصیل علوم دینی پرداخته و پس از فارغ التحصیل شدن به مناطق و روستاهای دور و نزدیک برای تعلیم علوم قرآنی و دینی اعزام می شوند. امروزه، آموزش های اسلامی در [[چین]]، در حال احیا و بازسازی هویت جامعه ی مسلمانان این کشور و گسترده تر ساختن شبکه ارتباطات داخلی و بین المللی آنان است. در حال افزایش طلاب و دانشجویان داوطلب تحصیل در مدارس دینی داخلی و خارج از کشور و باز گشت فارغ التحصیلان علوم اسلامی از دانشگاه های بین المللی کشورهایی مانند [[مصر]]، سوریه، ایران، عربستان، پاکستان، ترکیه و مالزی که تعدادشان بیش از 2000نفر برآورد می شود[i]، به این روند سرعت بخشیده است<ref>''armijo@post.harvard.edu.'' Jackie Armijo. Islamic Education In China.</ref>. | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
[[اسلام در چین]]؛ [[مدارس و حوزه های علوم دینی در چین]]؛ [[حوزه های علمیه ی دولتی در چین]] | |||
== پاورقی == | == پاورقی == | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۱: | ||
== کتابشناسی == | == کتابشناسی == | ||
<references /> | |||
== منبع اصلی == | |||
سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد2، ص898. | |||
== نویسنده مقاله == | |||
علی محمد سابقی | |||
[[رده:حوزه های علمیه اهل سنت]] | |||
[[رده:حوزه های علمیه پیروان اهل بیت(علیهم السلام)]] | |||
نسخهٔ ۲ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۰۰
افزون بر مدارس مسجدی که به آموزش قرآن و احکام اعتقادات اسلامی برای عموم مردم به ویژه کودکان و نوجوانان مسلمان می پردازد، از اواخر دهه1980و به ویژه در اوایل دهه ی1990میلادی، تعداد زیادی مدارس دینی و یا حوزه ی علمیه غیر دولتی در سرتاسر مناطق مسلمان نشین چین یکی پس از دیگری با حمایت مالی مردم راه اندازی و به پذیرش طلاب از سراسر چین پرداختند.
هزاران طلبه در این مدارس به تحصیل علوم دینی پرداخته و پس از فارغ التحصیل شدن به مناطق و روستاهای دور و نزدیک برای تعلیم علوم قرآنی و دینی اعزام می شوند. امروزه، آموزش های اسلامی در چین، در حال احیا و بازسازی هویت جامعه ی مسلمانان این کشور و گسترده تر ساختن شبکه ارتباطات داخلی و بین المللی آنان است. در حال افزایش طلاب و دانشجویان داوطلب تحصیل در مدارس دینی داخلی و خارج از کشور و باز گشت فارغ التحصیلان علوم اسلامی از دانشگاه های بین المللی کشورهایی مانند مصر، سوریه، ایران، عربستان، پاکستان، ترکیه و مالزی که تعدادشان بیش از 2000نفر برآورد می شود[i]، به این روند سرعت بخشیده است[۱].
نیز نگاه کنید به
اسلام در چین؛ مدارس و حوزه های علوم دینی در چین؛ حوزه های علمیه ی دولتی در چین
پاورقی
[i] - برآورد شده که تنها در دانشگاه الازهر مصر بیش از 300 دانشجوی مسلمان چینی به تحصیل علوم دینی اشتغال دارند.
کتابشناسی
- ↑ armijo@post.harvard.edu. Jackie Armijo. Islamic Education In China.
منبع اصلی
سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد2، ص898.
نویسنده مقاله
علی محمد سابقی